Dat ik een groots liefhebber ben van de digitale rechtszalen van de Ace Attorney-serie mag geen verrassing heten. Hoewel er nog steeds geregeld spellen binnen de reeks verschenen, hebben we sinds 2008 enkel spin-offs mogen verwelkomen. Na een lange periode van afwezigheid, brengt Capcom protagonisten Phoenix Wright en Apollo Justice terug van weggeweest met een vijfde deel. Phoenix Wright: Ace Attorney – Dual Destinies heeft de lastige taak om alle bagage van de reeks op begrijpelijke wijze aan een nieuwe generatie voor te schotelen.
De zilveren middenweg
Na vier delen en twee spin-offs is de reeks namelijk flink complex geworden. Doordat elk deel nieuwe personages, locaties en gebeurtenissen introduceert, is het haast onmogelijk om nieuwkomers niet het gevoel te geven dat ze een degelijke achtergrondkennis missen. Dit gevaar werd ook al in de preview beschreven, maar gelukkig valt het allemaal reuze mee. Doordat niet te veel oude figuren – de keuze die hierbij is gemaakt is overigens wel opvallend te noemen – hun opwachting maken en er weer een hele reeks memorabele personages aan dit spel zijn toegevoegd, is Dual Destinies gelukkig voor iedereen goed te volgen.
Dit gaat echter wel gepaard met een, wellicht onvermijdelijk, minpunt. We volgen in het spel namelijk oudgedienden Phoenix Wright en Apollo Justice, waaraan de achttienjarige advocaat Athena Cykes is toegevoegd. In dit deel zijn het dan ook drie advocaten, waarmee je de onschuld van je cliënten dient te bewijzen en de waarheid zult moeten achterhalen, maar daardoor is er weinig ruimte om het karakter van Athena daadwerkelijk goed uit te diepen en voelt het ook alsof je Phoenix en Apollo te weinig ziet. Van alles op zich wel wat, maar van niets echt genoeg dus. Het alternatief is echter een te sterke focus op fanservice, wat de game ook niet per se ten goede zou komen.
IJzersterke gameplay?
Gelukkig blijkt de gameplay in de basis nog altijd ijzersterk. Ook in Dual Destinies is het zaak op onderzoek uit te gaan, mensen te verhoren en in de rechtszaal tot de waarheid te komen. Stroken bepaalde getuigenissen niet met het bewijsmateriaal? Dan is het aan jou om deze fouten aan het licht te brengen. Daarmee is een Ace Attorney-titel een soort combinatie tussen een puzzelgame en een visual novel. In welk hokje de game echter probeert te stoppen: spannend, meeslepend en interessant is het sowieso.
Wel zijn enkele veranderingen doorgevoerd die niet allemaal even goed uit weten te pakken. Athena Cykes is gespecialiseerd in analytische psychologie, wat haar in staat stelt om subtiele emoties op te pikken door naar de stem van de getuigende in kwestie te luisteren. Met de zogeheten Mood Matrix is het vervolgens mogelijk om de gesproken woorden te analyseren en erachter te komen of bepaalde onlogische emoties aanwezig zijn. Het probleem hierbij is alleen dat je niet gestraft wordt als je niet de juiste inconsistentie te pakken hebt. Het gevolg is dat je gewoon alles achter elkaar kunt uitproberen, op een trial and error-wijze. Nadenken zit er dus niet echt bij.
Een ander aangepast aspect is het onderzoeken. Het daadwerkelijk bestuderen van je omgeving is er nauwelijks meer bij. Dit komt de vaart van de game dan wel ten goede, je belandt immers sneller weer in de rechtszaal, maar dit resulteert wel in minder humor. Het is slechts mogelijk op een beperkt aantal locaties voorwerpen aan te tikken en te zien hoe jouw advocaten hierop reageren. Droge opmerkingen en running gags over zaken als trappen maakten de voorgaande delen juist zo grappig, maar daar is nu veel minder sprake van.
Audiovisueel pareltje
De overstap van sprites naar driedimensionale modellen werd tijdens de aankondiging van het spel door menigeen met argusogen aangekeken, maar dat is volledig onterecht gebleken. De 3D-modellen zijn echt briljant gemaakt, want de charme die de oorspronkelijke sprites kenmerkten is perfect behouden. Bovendien brengt het 3D-effect van de handheld de wereld nog beter tot leven. Het Ace Attorney-pakket is compleet gemaakt door een veelvoud aan zeer sterke muziek. Het meeste bestaat uit opgepimpte oudere nummers, maar dat is geenszins erg te noemen. Het geeft de game niet alleen een nostalgische noot mee, ook zijn het gewoonweg erg goede composities.
Conclusie
Al met al is Phoenix Wright: Ace Attorney – Dual Destinies zeker niet een van de beste games in de serie, maar dat is vooral te wijten aan de hoge kwaliteit van de andere spellen. Dat enkele aanpassingen niet zo goed uitpakken kan namelijk niet verhullen dat je met Dual Destinies een meeslepende twintig uur zal beleven. Nu is het slechts hopen dat het volgende deel in de reeks niet zo lang op zich laat wachten…
