Batman: Arkham Origins

Wat hebben fans van Batman de afgelopen jaren toch kunnen genieten van hun favoriete superheld. Het was Christopher Nolan die de beste superheldensaga heeft gemaakt met de The Dark Knight-trilogie en Rocksteady leverde de twee beste superheldengames af met Arkham Asylum en Arkham City. Titels die beide aanvoelden als games als Zelda, maar dat overgoten in een heerlijke Batman-saus, die overigens volledig los van de films staat. Het gaf uitgever Warner Bros. een reden om uit te breiden. Een gloednieuwe studio werd in Montreal opgestart met als doel een vervolg te maken op deze succesvolle games. Geen Rocksteady dus, maar Warner Bros. Montreal, die ervoor gekozen heeft een verhaal te vertellen dat zich ver voor de andere Arkham-games afspeelt. En hoewel de game niet heel vernieuwend is, weet de nieuwe studio wel hoe ze een verhaal moeten vertellen!

Geweldig Epos!

Want Batman: Arkham Origins is een geweldig epos over het tweede jaar van onze (of in ieder geval mijn) favoriete superheld geworden. Het is de tijd waarin Batman nog geen grote tegenstanders heeft gehad, hij nog geen hulp krijgt van Robin of Batgirl en waarin de politie nog een grote tegenstander is. Hij heeft echter wel wat bereikt: de straten van Gotham City zijn veiliger dan ooit en dat stuit maffiabaas Black Mask tegen de borst. Hij besluit op kerstavond een beloning uit te schrijven voor de persoon die Batman om het leven brengt. Acht epische (en minder epische) assassins reizen richting Gotham City om dit bedrag te innen. Voor Warner Bros. Montreal is dit het excuus om bekende en minder bekende superslechteriken van stal te halen. Bane, DeadShot en DeathStroke zijn de bekendste van deze acht, andere grote namen zullen een bijrol vervullen. De bekendste hiervan zijn ongetwijfeld de Joker, Mad Hatter en Penguin, uiteraard in veel jongere varianten dan we ze kennen van de Rocksteady-games.

Als je het bovenstaande inleidende verhaal leest lijkt het letterlijk een excuus om heel veel tegenstanders te introduceren en dat is ook wat mij sceptisch maakte over de setting. Echter, niets is minder waar. Batman: Arkham Origins is geen perfecte game, maar qua verhaal fantastisch. Tijdens de filmpjes zit je op het puntje van je stoel. De relatie die Batman heeft met Alfred, Gordon en Barbara, de eerste kennismaking van Batman met Joker en Bane, de strubbelingen met de politie en geweldige plottwists maken het verhaal van Origins de beste uit de drie. Dat komt mede doordat de game zich zo vroeg afspeelt. In het tweede jaar van Batman is alles nieuw voor Bruce Wayne en als speler ga je daar volledig in mee. Erg knap gedaan.

Rustig Gotham

Qua gameplay is er niet veel nieuws onder de zon. Een nieuwe gadget kan tegenstanders met een touw naar muren of voorwerpen trekken, Batman kan het touw spannen om erop te lopen en er is een gadget voor het platleggen van computersystemen. De rest van de gadgets kennen we al uit eerdere delen en dat heeft natuurlijk ook invloed op de puzzels. Het verzamelen van voorwerpen (wat wel kan, maar verder zeg ik daar niks over) is makkelijker dan ooit als je Arkham City al gespeeld hebt.

Wel gaaf is het aantal submissies in de game. Naast het verzamelen van voorwerpen zijn er namelijk nog negen andere submissie-routes. Sommige hiervan zijn kort en laten je een bepaalde tegenstander verslaan, maar ook langere zijn aanwezig. Het opsporen van alle wapenkisten van Penguin is daar één voorbeeld van, maar ook de nieuwe detective-missies zijn absoluut geslaagd. Deze zijn volledig buiten het verhaal om te spelen en laten je verschillende moordzaken oplossen. Niet langer dien je alleen maar bewijs te zoeken, nu kun je ook in virtual reality de misdaad terugspoelen om zo meer bewijs te vinden. Het is erg tof gedaan, niet heel moeilijk, maar wel een leuke variatie op de reguliere gameplay. De gevechten zijn een exacte kopie van de vorige delen, maar er zijn wel twee nieuwe tegenstanders toegevoegd. De eerste dien je te verslaan door weg te springen en de andere kan jouw counters counteren. Ze zijn niet heel moeilijk om te verslaan, maar het brengt wel een aantal nieuwe variaties met zich mee.

Verreweg het minste van Batman: Arkham Origins is Gotham City. De stad is weliswaar twee keer zo groot als Arkham City, maar navigeren is vele malen moeilijker. Sommige gebouwen zijn namelijk niet te beklimmen waardoor je eromheen moet. Daarnaast is het niet altijd mogelijk om te grappelen richting het volgende gebouw, waardoor je soms op de grond belandt terwijl je door wilt zweven. Ook kan ik niet verkroppen dat de stad heel erg kaal en leeg is. De ontwikkelaar geeft als reden dat de stad is overspoeld door criminelen en dat iedereen dus binnen blijft. Het is een plausibele verklaring, maar Gotham City is wel heel leeg. Er staat geen auto geparkeerd, er loopt geen burger rond, alleen slechteriken zijn actief. Het was zoveel sfeervoller geweest als er af en toe wat andere activiteit te zien was dan criminele bendes.

Conclusie

Batman: Arkham Origins voelt voor mij en beetje als Halo 4. Als de oorspronkelijke ontwikkelaar weg is kan er gefocust worden op een andere specialiteit. In het geval van WB Montreal is dat absoluut de storytelling. In prachtige filmpjes wordt een episch Batman-verhaal verteld dat je aan het puntje van je stoel houdt, van begin tot eind. De rest van de game is wel een stukje mooier, maar doet verder weinig nieuws. Voor mij is dat op geen enkel vlak een probleem, behalve bij Gotham City, een stad die nogal kaal oogt en waarin navigeren lastig is. Maar ja, als het verhaal, het acteerwerk en de personages zo sterk zijn, dan blijf je toch bijna altijd met een grijns spelen. Een brede Joker-grijns, van begin tot eind!