Turbo: Super Stunt Squad

Je denkt, Dreamworks, geweldig, die hebben leuke films gemaakt. Je denkt, Turbo, iets met snelle slakken, oké, misschien wel leuk. Je krijgt, Turbo: Super Stunt Squad, het verplichte nummertje van een filmgame, waarbij onze hoofdredacteur zei dat de game ‘wel lachen’ zou zijn. Ik denk dat mijn neefje van drie zelfs nog snel teruggrijpt naar de iPhone van zijn vader, of het schijfje kapot wil schieten in Battlefield 3. Je kunt deze snelle slakken misschien wel cadeau doen als leedvermaak.

Wel film, geen film

Turbo en slakken, je speelt dus geen ordinaire slak die normaliter nog sneller wegrot na zijn dood dan slijmerig over het landschap kruipt. Nee, je bent Turbo – of één van de andere slakken, een slak met een dak boven zijn hoofd, versterkt met een straalmotor en spoiler om snel het slijm te nemen (aftakking van ‘de benen nemen’). Het doel van Turbo en zijn vrienden en/of vijanden is door een huis diverse voorwerpen te verzamelen. Denk aan de modi van Tony Hawk’s Pro Skater en je weet wat deze game inhoudt. Waarom een enorm slechte rip-off van Tony Hawk en niet een spel gebaseerd op de film, die gaat over de Indy 500? Geen idee. En waar het idee van ‘skaten’ in een huis vandaan komt, ook werkelijk nul komma nul flauw benul.

Verhaal? Introductie?

Nog leuker is de schitterende afwezigheid van enig verhaal, introductie of iets wat daar op lijkt. Je begint gewoonweg de singleplayer, alleen of met zijn tweeën. Maar er is eerst de tutorial, die volledig in het Engels is, zonder ondertiteling. Even voor de orde, Turbo: Super Stunt Squad is voor kinderen vanaf drie jaar! Mijn neefje kan nog niet eens vloeiend Nederlands spreken, laat staan meer dan vijf woorden Engels. Je krijgt in de tutorial de informatie hoe de controls werken, hoe je stunts kunt uitvoeren en hoe je de meeste punten kunt halen. Ik snap dat je het systeem om trucs uit te voeren niet even uitgebreid kunt maken als Tony Hawk’s Pro Skater of Skate, maar in Turbo is het heel snel gedaan. Repetitieve gameplay pur sang met een stuk of drie stunts. Daarnaast werken de controls amper nauwkeurig. Een 360 of 540 maken lukt je uit puur geluk, omdat het zo onsecuur is.

Leveldesi…..

Nog meer pure kritiek, want het leveldesign is ook om te huilen. De kamers van de diverse levels zitten zo slecht in elkaar, dat het lastig is snelheid te maken en op de juiste schansen tricks te doen en ergens op te komen. De voorwerpen verzamelen binnen de tijd is dus praktisch onmogelijk omdat de gebieden en de besturing niet meewerken. Je hebt immers geen flauw idee waar je mee bezig bent.

Verder zijn de animaties, uhm, welke animaties eigenlijk? Er zijn per slak een paar woorden, hooguit zinnen ingesproken, elke beweging is zo´n beetje hetzelfde en het crashen met een slak is nooit variabel. Leuke is wel dat Samuel L. Jackson een stem in heeft gesproken, waarschijnlijk is de studio door zijn loonkosten inmiddels failliet. Ook audiovisueel is Turbo: Super Stunt Squad niet bepaald hoogstaand. Grafisch is het spel achterhaald en het geluid is repetitief. Volgens mij is er één soundtrack gemaakt, of tien variaties daarop, want het klinkt allemaal hetzelfde. Kinderen houden van urenlang dezelfde deuntjes en ze vinden het racen met een slak misschien nog wel leuk, maar dan zet je een kind het te spelen voor psychische bezigheidstherapie, en dat moet je niet willen.

Conclusie

Is er eigenlijk nog een conclusie nodig van iets dat al is afgebrand? Turbo: Super Stunt Squad had mijlenver potentie kunnen hebben als de game meer op de film was afgestemd, met race-elementen die wellicht af waren geplukt van een Mario Kart. Maar dit slaat werkelijk alles, totaal iets anders maken. Ik schaam me ervoor dat het een rip-off is van de Tony Hawk-games. Het spel biedt geen introductie, geen verhaal, geen plezier, slecht leveldesign, animaties zijn hetzelfde en het geluid is repetitief. Ik ga een slakkengevecht houden, wat uitmondt in make-up seks.