Montague’s Mount

Elke keer als ik een indiegame voorbij zie komen denk ik weer: zal dit het dan wél zijn? Echt een enorme fan ben ik niet van dit soort games. Maar ach, de titel klinkt spannend en de trailers beloven toch echt wel wat. Amnesia heb ik ook volledig uitgespeeld en die game beviel mij wel. En laat Montague’s Mount nou net een horrorspel zijn die gebaseerd is op waargebeurde feiten. Stoer als ik ben, waag ik toch een poging.

Greenlight

Een indiegame moet in mijn ogen goed beginnen en er zijn zat slappe varianten van indiegames te vinden. Velen van jullie hebben waarschijnlijk nog nooit van de release van deze game gehoord en dat kan nog best eens kloppen. Matthew Cliffton, de enige ontwikkelaar van de game, heeft na drie jaar keihard zwoegen eindelijk zijn droom gerealiseerd; zijn eigen game. Eigenlijk moet het échte hoogtepunt voor Matthew nog komen. Hij zou dolgraag willen dat zijn game het felbegeerde Steam-label krijgt. Montague’s Mount verkeert momenteel nog in de Steam Greenlight, wat simpelweg wil zeggen dat de game eerst genoeg stemmen moet krijgen, om vervolgens het bekende Steam-label te krijgen. Gelukkig voor Matthew is de game deze fase zojuist gepasseerd en is hij benaderd door Valve om de release op Steam in gang te zetten.

Traag

Montague’s Mount is een first-person indiegame die zich afspeelt op een verlaten eiland voor de Ierse kust. Door raadsels op te lossen, het eiland te verkennen en de diverse objecten te gebruiken die je overal tegenkomt, baan je jezelf een weg over de vele smalle paadjes die het eiland kent. Toegegeven, de angst die soms opkomt is om te smullen. Vaak gebeurt er vrijwel niets, maar voel je jezelf zó erg aangetrokken tot de omgeving dat een schrikmomentje er best eens in zit.

De hoofdpersoon is na het vele uren gamen nog steeds een onduidelijk te beschrijven persoon en heeft wat wazige herinneringen en schizofrene trekjes. De game begint zoals eerder beschreven op een verlaten eiland waar je op zeer ongelukkige wijze terecht komt. De man komt langzaam bij en realiseert zich dat hij door een schipbreuk blijkbaar op het eiland is aangespoeld. Al snel komt het besef dat je niets hebt en dat het voortbewegen pijnlijk langzaam gaat. Ik als FPS-liefhebber wil al snel een sprintje trekken, maar dit blijk op geen enkele manier te lukken. Ah, vandaar; de arme man heeft pijn en kan niet sneller lopen. Gelukkig staat de wandelstok van de man op wonderbaarlijke wijze netjes rechtop tegen een rotsblok, maar gaat het bewegen mét wandelstok helaas ook niet bijzonder snel. Ik zal er waarschijnlijk aan moeten wennen.

Gameplay

Grafisch gezien ziet de game er zeker niet slecht uit en de wazige beelden tussendoor voegen eigenlijk wel wat extra spanning toe. Ik realiseer mij wel dat dit uiteraard geen HD-beeldkwaliteit betreft, maar de spanning en de sfeer doet je dit al snel vergeten. Klein minpuntje: de game blijft er na enkele uren nog steeds grijs en grauw uitzien. Ik weet het, een indiegame hoort wel wat donker te zijn, maar voor mij is het net iets té weinig kleur.

Deze game bevat raadsels, veel raadsels. Werkelijk élke vierkante centimeter op het eiland moet je uitkammen. Doe je dit niet, dan is de kans erg groot dat je later in de game absoluut vast komt te zitten. Zo was ik redelijk in het begin een uur bezig om een ophaalbrug naar beneden te krijgen. De puzzel had ik naar mijn idee toch écht goed opgelost en ook in de juiste volgorde mét de juiste voorwerpen wilde het maar niet lukken. Na een nog grondigere inspectie bleek de “oplossing” al die tijd naast mij op de muur geschreven te staan. Weliswaar achter een groot bord, maar dit bewijst nog maar eens hoe goed je moet zoeken. De donkere schaduwen en omgeving laten je vol spanning de game spelen en het komt dan ook geregeld voor dat ik een tijdje stil blijf staan om er zeker van te zijn dat er niet ineens iets uit de bosjes springt. Geconcentreerd het pad volgen is dus essentieel.

Het verhaal zit sterk in elkaar en laat je de game beleven alsof je ook daadwerkelijk zelf over het eiland struint. Het begin moet je echt boeien wil je er echt zeker van zijn dat je de game verder gaat spelen. Mij is het na diverse gefrustreerde pogingen net niet gelukt om de game helemaal uit te spelen. Misschien voor de aandachtige lezer maar goed ook, want anders had ik vast mijn mond voorbij gepraat.

Conclusie

De game is érg goed en de verhaallijn laat je tot het einde boeien. De vele puzzels laten je hersenen echt kraken en je gaat je er op de één of andere manier actiever door gedragen. De omgeving is wat grauw, maar dit vergeet je al snel als je met de vele puzzels en raadsels bezig bent. Gezonde spanning is goed, maar af en toe werd het mij toch wel iets té spannend en ik zat dan ook met een verhoogde hartslag de game verder te spelen. Mijn petje heb ik heel diep afgenomen voor de Greenlight-game van Matthew en hij verdient met Montague’s Mount zéker een plek tussen de andere games op Steam.