Total War: Rome II

Rome: Total War was de eerste strategiegame die ik speelde sinds de Command & Conquer-games in mijn jeugd. Het was voor mij dus een herintroductie in een bij vlagen fantastisch genre. Games als Commandos, Company of Heroes en Command & Conquer hebben mij uren plezier bezorgd en ook Rome: Total War heb ik een uur of honderd gespeeld. Het was vooral het overnemen van vijandelijke steden wat ik geweldig vond. Met een grote groep bloeddorstige Romeinen aankloppen bij een stadje dat slechts verdedigd werd met boeren en simpele bewakers. Stuur de honden! Rome II: Total War is natuurlijk het vervolg op de geweldige game. Het blijkt echter niet gemakkelijk om een vervolg te maken op een gigant als Rome: Total War.

Vooral veel

Niet dat deze game minder te bieden heeft dan zijn voorgangers. Integendeel, zelden was er zoveel content te vinden in een game als in Rome II: Total War. Honderden units, tientallen te spelen facties, enorm diepgaand management en zeer veel variërende mappen. Sterker nog, ik mis de overzichtelijkheid van de vroegere Total War-games wel een beetje. Er zijn zoveel units te rekruteren, dat het moeilijk is om onderscheid te maken en alleen al het vergaren van deze kennis vergt enorm veel van spelers. Ben je echt fan van de tijd van de Romeinen en hun oorlogen, dan kun je je vingers hierbij aflikken, maar wat mij betreft had het wat gebruikersvriendelijker gemogen, met duidelijke introducties van verschillende units. Dit is echter niet eens meer mogelijk met zoveel verschillende eenheden en dat is na jaren van nieuwe games ook wel logisch.

De gevechten zijn zoals we ze gewend zijn van de Total War-games en heel simpel gezegd zijn er slechts een paar tactieken waar de game op leunt. Paarden doen het slecht tegen speren, maar goed tegen boogschutters, het aanvallen van achteren doet meer schade en sta je boven op een heuvel, dan heb je een groot voordeel. Het zijn de simpele regels van oorlog die ook in Rome II gelden. Dit alles wordt overigens schitterend in beeld gebracht. Het is weer een stapje voorwaarts ten opzichte van Shogun II en het aantal verschillende gezichten op een slagveld is groter dan ooit. Dit zorgt ervoor dat iedere soldaat een echt individu lijkt, in plaats van een gekopieerd mannetje. Ik vond de gevechten wel weer wat moeilijker dan in voorganger Shogun, het lijkt er namelijk op dat de aantallen nog minder van belang zijn en dat strategische keuzes nog belangrijker zijn geworden. In eerdere delen was strategie ook al belangrijk, maar als je twee keer zoveel man had als je tegenstander, won je toch altijd (logisch ook!). Dat is nu minder vaak het geval.

Nieuw management

Is er iemand die juist het veroveren van bemuurde steden het tofst vond? Ik namelijk wel! En in de eerste Rome was zo goed als elke stad ommuurd met steen of hout! Dat verschijnsel is in Rome II een stuk schaarser. Natuurlijk kun je iedere stad uitbouwen met een mooie muur, maar dat wordt best laat in het proces van steden bouwen geïntroduceerd. Het gevolg is dat je heel veel steden gaat veroveren die geen muur hebben. Dat betekent dat je Siege-attributen veel minder vaak gebruikt dan ik had gehoopt. Hoe tof is het om een muur te bestormen met ladders en Siege Towers?! Het kan nog steeds hoor, maar wel veel minder vaak dan ik had gewild.

Wat wel spelersvriendelijker is geworden, is het systeem van het managen van je steden. Waar je in Shogun II nog stad voor stad alles moest regelen, is dit nu per provincie verdeeld. In één scherm krijg je alle steden van een hele provincie te zien en in datzelfde scherm is ook alles te upgraden. Daarnaast geeft de game nu waarschuwingen als je iets vergeet. Zo zit er wederom een algemeen levelsysteem in de game verwerkt, waar je je kunt specialiseren in bijvoorbeeld je legers of stedenbouw. Ben je vergeten een nieuwe skill te onderzoeken, dan krijg je aan het eind van je beurt een waarschuwing. Op deze manier zal je dit nooit meer vergeten. Ook het rekruteren van legers is gemakkelijker, al ben ik geen fan van dit nieuwe systeem. In vorige delen dienden legers gerekruteerd te worden in verschillende steden, waarbij een specialisme van een stad invloed had op de te kiezen soldaten. Nu kun je soldaten direct rekruteren bij je generaals. Veel gemakkelijker natuurlijk, maar het gevoel van specialisatie van een stad voelt wel minder relevant. Je krijgt namelijk de keuzes van alle steden bij elkaar opgeteld.

Dan de bugs. De launch van Total War: Rome II is verre van vlekkeloos geweest en hoewel Creative Assembly via zijn forum vertelt dat slechts 2 procent last heeft van bugs, staat het internet bol van kritiek. Er zijn niet alleen problemen met de A.I., ook de algehele prestaties van het spel zijn ondermaats. Gelukkig neemt de ontwikkelaar de problemen serieus en belooft het alles met wekelijkse updates te repareren. Dat is natuurlijk fijn, maar feit blijft dat dit soort problemen in de eerste instantie nooit in de game hadden mogen zitten.

Conclusie

Het is balen, maar Total War: Rome II is op geen enkel front (behalve de grafische stap) een verbetering of evolutie van de eerste Rome. Heb je Shogun II gespeeld, dan weet je precies wat je kunt verwachten van deze titel. Misschien doe ik de game tekort, maar ik kreeg een sterk Napoleon-gevoel (Napoleon werd gebracht als nieuwe game, maar voelde eerder als uitbreiding op Empire) bij het spelen van Rome II. De units zijn natuurlijk aangepast, maar nooit krijg je echt het gevoel een Romein te zijn. Dit is mede dankzij de slechte introductie van de setting. Toch kun je Rome II: Total War moeilijk een slechte game vinden. The Creative Assembly is namelijk een geweldige ontwikkelaar die al zoveel delen zijn franchise verbetert. De gameplay staat dan ook als een huis, het managementsysteem heeft goede verbeteringen gekregen en het ziet er schitterend uit. Echter, de magie (X-factor) van de eerste Rome is niet aanwezig en dat was natuurlijk waar ik op had gehoopt. Dat vind ik bijzonder jammer.