Review: Tom Clancy’s Splinter Cell: Blacklist

Sam Fisher is eindelijk terug van weggeweest! Splinter Cell: Blacklist is een bijzonder project voor Ubisoft, want de laatste twee delen kregen meer kritiek dan de franchise gewend was. Dit was te wijten aan de drang om de franchise te vernieuwen en te verjongen. Nu heb ik niks tegen vernieuwing, maar de basis van het succesvolle concept van de franchise werd zelfs overboord gegooid met Splinter Cell: Conviction. Assassin’s Creed-babe Jade Raymond mag dat nu goedmaken, want zij staat aan het roer van de nieuwe Splinter Cell. Haar missie is geslaagd, want iedereen die houdt van de oude Splinter Cell-games, gaat van Splinter Cell: Blacklist houden, terwijl ook nieuwe spelers los kunnen gaan op hun manier. Hoe dit komt? Blacklist heeft niet voor een middenweg tussen oud en nieuw gekozen, Blacklist biedt alle speelstijlen en laat je kiezen wat je wilt.

Echt voor ieder wat wils

Om die laatste zin iets te verduidelijken, volgens mij is een middenweg kiezen nooit de goede manier. Het biedt namelijk nooit de gehele ervaring voor iedereen. Splinter Cell: Blacklist doet dit wel, want het is mogelijk de gehele game te spelen als sluipende spion, maar het is ook mogelijk om je als Rambo een weg door de game te schieten. Of allebei. De keuze is aan jou. Het systeem dat hiervoor is bedacht, is bijna geniaal. Je verdient namelijk te allen tijde punten op drie vlakken: Panther, Ghost en Assault. Ghost is het onopgemerkt uitschakelen van tegenstanders, zonder dat deze de dood vinden. Assault is schietend alles kapot maken en Panther is een soort middenweg, waarbij je wel onopgemerkt blijft, maar mensen wel afmaakt. Voor mij als ouderwetse Ghost-speler is het dus het doel om zo min mogelijk punten te vergaren in de Assault- en Panther-richting. Want elk punt dat ik in die categorieën verdien, voelt als falen en dus heb ik meermaals checkpoints herstart, omdat ik werd ontdekt. Het is de perfecte oplossing van het probleem van “oude” en “nieuwe” spelers, want iedereen kan precies doen wat hij wil en wordt beloond voor zijn richting. Veel punten in assault laat je namelijk nieuwe wapens unlocken, terwijl een goede score in Ghost juist zorgt voor meer gadgets. Hulde!

De basis van Splinter Cell: Blacklist is dus sterk en de game komt (als je als Ghost speelt) op hetzelfde niveau als fanfavoriet Splinter Cell: Chaos Theory. Daarnaast maakt deze game een mooie stap als het gaat om het verhaal. Niet langer ben je als speler aan het ontdekken wat er precies aan de hand is. Nee, je krijgt direct te zien wie de terroristen zijn en wat hun plan is. Dit geeft de game een enorm hoog 24-gehalte. Bij het kijken van de cutscenes moest in constant terugdenken aan Jack Bauer en zijn organisatie CTU. Sam Fisher is zelf ook niet vies van een beetje martelen en aan alles zie je dan ook dat Ubisoft goed naar deze fantastische serie heeft gekeken. Zelfs de acteur die de villain speelt, heeft een mooie rol gehad in 24 (Carlo Rota) en hij is ook direct de meest indrukwekkende acteur in de game. Sam Fisher is daarnaast zelf de baas van Fourth Echelon geworden en krijgt zijn opdrachten soms ook van de president. Overigens vind ik wel dat Fisher voor een opdrachtgever heel veel zelf doet. Je hebt eigenlijk nooit écht het idee dat jij de baas bent, want in basis ben je zelf nog altijd de uitvoerende partij. Gelukkig is het uitvoeren een stuk leuker dan managen in de spionnenwereld, maar dat had men in het verhaal dan ook anders mogen aanpakken.

Zoveel content

Er is veel gesproken over de Paladin. Dit is je vliegende hoofdkwartier en van hieruit krijg je briefings over je verschillende missies. Oudgediende Anna Grímsdóttir voorziet je van de nodige intel, Charlie Cole is de “Q” van het gezelschap en Isaac Briggs is je assistent in het veld. Deze ga je op een gegeven moment ook onder de knoppen krijgen in de game en dat is enorm vet gedaan! Toch is het je squad waar je het de gehele game mee gaat doen en dat voelt een beetje beperkt. Je bent immers de wereld aan het redden en het is best sneu dat er zoveel afhangt van zo’n kleine groep mensen. Het voelt in het verhaal een beetje claustrofobisch. Daarnaast voelen de upgrades van je vliegtuig (die enorm prijzig zijn!) een beetje nutteloos. Wel enorm nuttig en vet is de manier waarop je Sam zelf kunt aanpassen naar je eigen smaak. Nieuwe wapens, gadgets, kleding en goggles zijn uitgebreid te upgraden en natuurlijk kan ook dat in de richting Panther, Ghost en Assault. Als je eenmaal een bepaalde gadget hebt, dan ben je nog niet klaar, want bijna elke gadget heeft weer vette uitbreidingen. Het geeft een continu gevoel van progressie en is een zeer waardevolle toevoeging aan de franchise.

Waar Splinter Cell: Blacklist in ieder geval geen gebrek aan heeft, is content. Wat is er enorm veel te doen in deze game zeg. Vanuit Paladin is elke missie toegankelijk en dat is niet alleen singleplayer, maar ook co-op, multiplayer en af en toe en kleine minigame. Co-op-missies (14 stuks) zijn er in verschillende varianten. Er zijn missies die opgebouwd zijn als een soort “horde”, waarbij je simpelweg zoveel mogelijk golven tegenstanders moet verslaan, andere levels zijn echt gebouwd om als singleplayer met zijn tweeën. Daarbij is een groot voordeel dat je deze missies ook in split screen kunt spelen op de bank. Minigames zijn te vinden op je SMI (je kaart) en laten je op de kaart speuren naar aanwijzingen. Je krijg bijvoorbeeld een tip dat je terroristen kunt vinden in een bepaalde plaats. Via Google zoek je die plaats op, waarna je deze aanstipt in de kaart, enzovoort. Op deze manier kun je extra geld verdienen. En dan is er natuurlijk de multiplayer, Spies vs. Mercs. Op het moment van schrijven waren de servers nog niet online, dus we komen later met een uitgebreide review, maar natuurlijk kun je je wel vast inlezen in de Spies vs. Mercs preview.

Een plaatje

Grafisch is er weinig aan te merken op Splinter Cell: Blacklist. We komen aan het einde van deze generatie en dat is te zien aan de pracht en praal in de game. Er is zelfs een texturepack van ruim 3 gigabyte (op Xbox 360) die je optioneel kunt installeren voor extra schoonheid. Daarnaast is het bijna zonde als je de game net zoals ik als Ghost speelt, want zelden heb ik zo genoten van de impact van kogels in tegenstanders. Het klinkt een beetje luguber, maar een headshot voelde zelden zo realistisch, met stukjes bloed en huid die bijna te mooi wordt afgescheiden van iemands hoofd. Excuses, ik liet me even gaan.

Conclusie

Splinter Cell: Blacklist is zo’n enorm complete game geworden met zo enorm veel content, dat fans van de franchise deze game blind kunnen halen. Het is daadwerkelijk mogelijk om Blacklist volledig sluipend uit te spelen en ook de momenten waarop je helemaal niet gezien mag worden, zijn terug. Het verhaal wordt fantastisch verteld met een geweldige antagonist, maar daar tegenover staat dat ik de nieuwe Sam iets te cliché Amerikaans vind. Gelukkig maakt de overvloed aan content veel goed. Singleplayer, co-op, Spies vs. Mercs, enorm veel aanpasbaar materiaal en dat alles in een heerlijk sausje. Splinter Cell is terug met Blacklist en eindelijk heeft Ubisoft de gulden middenweg gevonden, die zowel oudere als nieuwere gamers tevreden moet stellen. Chapeau.