Titanfall

Een grote verrassing op Microsofts pre-E3 persconferentie was de onthulling van Titanfall, een veelbelovende shooter van Respawn Entertainment. En hoewel dat befaamde ontwikkelbedrijf voor een groot deel bestaat uit weggelopen werknemers van Infinity Ward, lijkt deze FPS toch niet zo maar op de eerste de beste Call of Duty, in ieder geval niet qua setting. Er is ditmaal geen sprake van uitgemolken hedendaagse oorlogsvoering en ook geen vuurgevechten anno 1945 aan de kust van Normandië. Ditmaal reizen we naar de verre toekomst en gaan we aan de slag futuristische wapens, vlotte freerun-vaardigheden en natuurlijk de overdonderende Titans.

Lompe oorlogsmachines

Titanfall speelt zich af op een buitenaardse planeet, waar twee menselijke facties elkaar continu bevechten om één of andere kwestie waar we nog niks vanaf weten. Niet dat dat er nu toe doet, het gaat juist om de manier van oorlogsvoering die Titanfall interessant maakt. Als speler zijnde heb je namelijk een eigen Titan, een imposante en goed bewapende mech, die je na enige tijd in het gevecht vrijwel overal uit de lucht kan laten vallen. Hence the name, natuurlijk. Als je eenmaal in je eigen Titan stapt, ben je onderdeel van een heuse oorlogsmachine: ze zijn uitgerust met lompe wapens, ze zijn goed bepantserd en ze kunnen nog relatief snel uit de hoek komen. Door middel van snelle korte sprongetjes kunnen Titans vijandelijke aanvallen ontwijken, wat ze al meteen een stuk minder lompt maakt dan ze lijken.

‘Lomp’ is echter wel het woord om de aanvalstechnieken van de Titans mee te beschrijven. In de demonstratie van Respawn werd volop geschoten met gigantische machinegeweren, raketten en zelfs een erg tof elektrisch wapen, wat vijanden met zo veel ampère volpompt dat ze uit elkaar spatten. Makkelijk was het niet, maar het is mogelijk om zo’n stroomstoot dan ook over te laten slaan op andere tegenstanders, wat resulteert in een brute kettingreactie van explosies. Verder kun je als gigant natuurlijk ook gewoon over tegenstanders heen wandelen om ze te verpletteren of de brute kracht van je armen gebruiken om andere spelers uit hun Titan te rukken.

Tiny, tiny humans

Dat alles maakt het wellicht dat de mechanische reuzen over doen komen als een soort almachtige overkill, maar dat valt uiteindelijke reuze (pun intended) mee. Als ‘Pilot’ zijnde ben je namelijk voorzien van de nodige gadgets om je te kunnen verweren tegen de ijzersterke Titans. Niet zo zeer in de vorm van brute kracht, maar in je grootte en snelheid. Zo hebben de Pilots beschikking over de zogenaamde Thruster, een soort jetpack waarmee spelers in de lucht nog een extra sprong omhoog kunnen maken en tegen muren op kunnen rennen. Dat klinkt niet als een bijster goede verdediging tegen acht meter hoge wandelende oorlogstorens met volautomatische 40 millimeter kanonnen, maar het tegendeel blijkt waar. Als klein, snel onderdeurtje kun je je verschuilen in en op gebouwen in de omgeving en kun je zodoende Titans verrassen in de flanken met je teammaten.

De omgeving in Titanfall helpt daar ook goed bij. In de demonstratie was namelijk duidelijk te zien dat de levels echt zijn opgebouwd voor Pilots om in rond te rennen, springen en zweven. Gebouwen, infrastructuur en zelfs stukjes natuur zijn precies zo geschapen dat Pilots zich er goed in kunnen voortbewegen. Door middel van de eerdergenoemde wall-running en dubbele sprongen kunnen Pilots dan vlotjes op strategische plekjes komen, waardoor ze een voordeel krijgen over de lompe Titans, die vrijwel altijd op de begane grond blijven. Als Pilots de omgeving dus goed gebruiken en tactisch samenwerken, kunnen ze zich prima verweren tegen de mechanische gestaltes van het andere team.

Hybride game

Teamwork is in Titanfall sowieso een interessante factor, aangezien Respawn Entertainment, net als vele andere ontwikkelaars, poogt de scheiding tussen singleplayer en multiplayer te doen verdwijnen. Het getoonde level tijdens de demonstratie was een goed voorbeeld van zo’n hybride spelmodus. Er was sprake van veel verhaalgebonden dialoog en epische cinematische gebeurtenissen, terwijl het tegelijkertijd ook gewoon een lekker potje multiplayer-fun voor tientallen mensen was. De missie samen voltooien, maar ondertussen lekkere kills proberen te scoren en bad-ass motherfuckers uithangen in hun Titans: de heren van Respawn hadden lol in hun eigen spelletje. De combinatie van multiplayer-fun met verhalende singleplayer lijkt hier dus best geslaagd te zijn, maar ik kan me voorstellen dat niet elke speler zin heeft in bakken dialoog bij elke multiplayer match dat hij of zij opstart. Een lekker verhaalloos potje knallen moet er natuurlijk ook gewoon vanaf kunnen.

Bekend

Wat verder wel opvalt aan de gameplayformule van Titanfall is dat deze, zonder de Titans, erg bekend voorkomt. Het vechten in en tegen mechs is uiteraard iets wat we wat minder vaak zien, maar de Pilot vs. Pilot gameplay die getoond werd heeft gewoon veel weg van, je raadt het al, Call of Duty. Er is weliswaar sprake van een aanbod in nieuwe, futuristische wapens, maar verder is de opzet van confrontaties vaak erg Call of Duty-achtig, zoals ik het maar even noem. De manier waarop punten worden uitgereikt, hoe schade geïncasseerd wordt en zelfs de terugslag van vuurwapens: het doet allemaal toch denken aan die ene andere grote blockbuster shooter.

Of dat jammer of juist heugelijk is, dat laat ik graag aan jullie over. Call of Duty staat natuurlijk bekend om zijn vlotte multiplayer, die vrijwel iedereen begrijpt en als vermakelijk beschouwt. Wat dat betreft kan Titanfall gemakkelijk scoren bij het grote publiek: de gameplay is een mix van bekende shooter-elementen, geïnjecteerd met een portie futuristische wapens, free-running en natuurlijk de brute Titans. En naar mijn idee is daar ook helemaal niks mis mee, een potje knallen in Titanfall schreeuwt namelijk gewoon ‘fun’.

Voorlopige conclusie

Titanfall is sinds de demonstratie van Respawn een titel die hoog op mijn verlanglijstje staat. De mengelmoes van Call of Duty multiplayer-fun, een futuristische setting en een scala aan toffe gadgets en Titans maakt het gewoon dat het spel ontzettend vermakelijk is. Misschien is het niet helemaal wat we verwachten van een next-gen game, maar de fun spat er in ieder geval van af. En dat blijft uiteindelijk toch het belangrijkst aan een game: de funfactor. Ik was in ieder geval geprikkeld toen ik zag wat Titanfall allemaal voor ons in petto heeft, dus wat mij betreft kan die game niet snel genoeg komen, zodat ook ik straks lekker de bad-ass motherfucker uit kan hangen in mijn eigen Titan.