Sacred Citadel is de prequel op het aanstaande Sacred 3. Deze franchise staat bekend om de grote open wereld waar je in realtime door heen vecht. De franchise is altijd een RPG geweest, maar gaat in Sacred Citadel meer naar de kant van een 2D-scroller toe met veel vechten. Kan deze arcadegame de middelmaat van de franchise ontstijgen en ons alvast lekker maken voor Sacred 3?
Verhaal
Meestal is het beginfilmpje van een game leuk om naar te kijken, maar bij Sacred Citadel is dat niet het geval. In een paar korte getekende beelden wordt verteld dat de Ashen Empire de Citadel van de Sepharim wil aanvallen en hiervoor een gatebreaker heeft gecreëerd. Dit beest heeft echter meer macht nodig en dus begint de zoektocht naar twee machtige artifacts. De vijanden beginnen toevallig in een dorp waar jij ook bent en dus kun jij ze tegen houden. Ook tijdens de game zijn de gesprekken tussen jou en de vijanden niet interessant en doorweven van flauwe humor. Al met al dus een flinterdun verhaal.
Gameplay
Toegegeven, in dit type game is het verhaal niet echt belangrijk. In Sacred Citadel moet je namelijk gewoon een hele hoop vechten en deze gameplay werkt vrij aardig. Deze keer zie je het vechten niet van boven zoals in de andere delen, maar vanaf de zijkant. Je krijgt steeds een aantal vijanden op je scherm die je allemaal moet verslaan om weer verder te lopen. Dit doe je met drie verschillende aanvallen: snel, sterk en speciaal. De eerste aanval gebruik je het meest en is de standaard zwaardaanval. De tweede is wat langzamer en sterker en voor de laatste moet je balkje opladen door vijanden te doden.
Deze laatste twee typen aanvallen zijn verschillend voor de personages die je kan kiezen. De warrior heeft bijvoorbeeld een bijl waarmee hij van dichtbij moet aanvallen maar die wel extra sterk is. De magiër en de shaman vallen van wat verder aan met een vuurbal of gif. De laatste personage is de ranger en die is natuurlijk heel handig vanaf grote afstanden. Jammer genoeg is de variatie tussen de karakters minder groot dan zou moeten. Van dichtbij aanvallen is namelijk altijd nodig en de ontwikkeling van iedereen is hetzelfde. Je krijgt namelijk dezelfde combo’s als je levels omhooggaat, wat de keuze aan het begin dus niet zo belangrijk maakt.
Tijdens het stijgen in levels krijg je ook nog punten die je kunt verdelen over vier categorieën, zoals kracht en verdediging. Hierin kun je dus wel iets van je speelstijl laten doorschemeren, maar het is wel heel erg basis. Wat ook niet veel voorstelt is het vinden en kopen van spullen en wapens. Af en toe vind je een nieuw wapen, maar die zijn bijna altijd beter dus hoef je geen keuze te maken. Verder zijn de dingen best duur dus is het gewoon wachten tot je zelf iets beters vindt.
Wel grappig is dat je een weddenschap kan afsluiten voor het behalen van een level met een bepaalde restrictie, zoals niet doodgaan. Haal je het? Dan krijg je wat goud. Ook nog aardig zijn de vele bazen in de levels. Die zijn vrij lastig en verschillen in grootte en aanvalspatroon van elkaar. Dat is wel fijn na die talloze vijanden die óf op je af rennen óf van ver proberen je te verslaan. Hierdoor wordt het best lastig om de game helemaal uit te spelen. Tien uur ongeveer hetzelfde doen wordt namelijk wat saai, of je moet heel erg van dit genre houden.
Conclusie
Het lukt Sacred Citadel jammer genoeg niet om de franchise wat te verbeteren. Integendeel, dit deeltje stelt wat teleur. Het verhaal stelt namelijk niets voor en de personages lijken te veel op elkaar. Het vechten werkt wel best redelijk, met verschillende aanvallen en combo’s. Toch wordt de gameplay eentonig door de vele groepen vijanden en de slecht uitgewerkte RPG-elementen, zoals de wapens. De leuke bazen kunnen zelfs weinig aan het oordeel veranderen. De game is namelijk wel speelbaar, maar je wordt er nooit door gepakt en gaat je vervelen voordat je het einde hebt bereikt.
