BioShock Infinite

De eerste BioShock is één van mijn favoriete games aller tijden. Toen ik in het begin van die game met een lift over de onderwaterstad Rapture zweefde, had ik zelden zo’n sterke setting gezien. Het stond als een huis. Sfeervol, diep en bovenal, enorm vernieuwend. Waar sommige games aan één kleine vernieuwing al genoeg hebben, was dat voor BioShock net niet het geval. Big Daddies, Little Sisters, Eve, Plasmids, diepgaand wapentuig, het kon niet op. Geen wonder ook dat 2K Games een vervolg wilde met BioShock 2, die voortborduurde op het succes van het eerste deel. Gelukkig was dat voor het team van BioShock 1 niet genoeg, want zij gingen direct al aan de slag met BioShock: Infinite. Het enige échte vervolg. En net zoals de eerste BioShock is niets hetzelfde. De game is wederom sfeervol, diep en enorm vernieuwend. Welkom in Columbia.

In naam van de vader, de zoon en Comstock

We tellen het jaar 1912 als we in de huid van Booker DeWitt kruipen om een heel bijzonder meisje te redden uit Columbia. Het is deze simpele missie die het begin vormt van de game, die overigens bijna exact hetzelfde begint als de eerste BioShock. Ook hier is een vuurtoren aanwezig, al zal deze je niet naar de diepe oceaan leiden, maar deze zal je de lucht in torpederen om uiteindelijk te arriveren in Columbia. Hoe anders Infinite is wordt direct duidelijk bij aankomst in de wolken, want hoewel de eerste vlucht over de stad minder indrukwekkend voelt als je aankomst op Rapture (we zijn de HD graphics inmiddels gewend), valt je mond na de landing wel direct open van verbazing. Overal staan kaarsjes in een grote kerk, waar je gezangen hoort en iemand hoort prediken. Draaide de eerste BioShock (1960) om technologische onafhankelijkheid, in 1912 is het geloof het belangrijkste onderdeel van de samenleving en dit is ook het sluimerende fundament onder Columbia.

Dat geloof komt toevallig goed ten uiting op de dag dat jij binnenkomt. De Raffle Fair is namelijk bezig, een dag waarop Father Comstock wordt geëerd, de man die de leiding heeft over Columbia en volgens zijn volgers is gestuurd door God zelf. Het is een zeer sfeervolle introductie van de game, want je ziet de stad in al zijn levendige glorie. Een groot contrast overigens met het post-apocalyptische Rapture, want Columbia leeft! Er zijn parades te zien die de herder (Comstock) eren, optredens van een barbershop kwartet en verschillende spelletjes die je kunt doen, waaronder een schiettent. Helaas wordt de fair onrustig verstoord op het moment dat jij publiekelijk een bal in het gezicht van een zwarte vrouw mag gooien. Racisme is aan de orde van de dag op Columbia en dat is ook overal terug te zien. Posters met teksten over het eigen pure ras zijn geen uitzondering en het is met deze publieke vernedering van een donkere vrouw (en haar Ierse man), dat jij de eerste keuze in de game mag maken. Gooi je de bal naar het vernederde koppel, of richting de veel te vrolijke presentator. De game zal op andere momenten ook keuzes bieden, die daadwerkelijk invloed hebben op het verloop van de game. Wat je keuze zal zijn is aan jou, al koos ik ervoor om de bal richting de presentator te gooien, waarna de hel losbarstte.

De Plasmids die Vigors heten

Vanaf dat moment ben je namelijk vogelvrij en zal elke agent in de stad proberen om je af te maken. Het is hier waar we de combat van de game ontdekken en dat zal voor fans van de serie een feest der herkenning zijn. Want hoewel alles een andere naam heeft gekregen en Eve en Plasmids niet meer worden gebruikt, zijn de krachten wel bekend. Telekinetische krachten maken hun terugkeer, maar je kunt ook Vigors nemen die mensen voor je laat vechten (waarna ze zelfmoord plegen, vet!) of kraaien op mensen afsturen. Het werkt net zo lekker als dat het deed in BioShock, waarbij je constant een afweging moet maken in superkrachten en of je sluipend of juist gewelddadig te werk gaat. Dat zal ook verschillen per tegenstander, want hoewel agenten heerlijk zijn om krachten op uit te testen, krijg je meer tegenstand van Heavy Hitters, het equivalent van de Big Daddies in BioShock Infinite. Zo is daar de Handyman, die met enorme handen veel schade kan aanrichten, of de Siren, die het meest aan de Big Sisters doet denken en tegenstanders kan reviven. Hoewel de vier verschillende soorten Heavy Hitters erg uitdagend en tof zijn, heb ik wel minder binding met deze tegenstanders als ik had met de Big Daddies. Ze zijn minder iconisch en dat is het directe gevolg van de keuze van de ontwikkelaar om deze game volledig anders te maken dan het origineel.

Toch voelt Infinite wel als een echte BioShock. Dat komt niet alleen door de gebruikte iconen en het level design (grote kamers met links en rechts kleinere kamertjes waar spullen te vinden zijn), maar ook door het diepe achterliggende verhaal, dat je grotendeels zelf bij elkaar moet sprokkelen. Wederom is het mogelijk om audiodagboeken te vinden, die heel veel informatie geven over de inwoners (misschien soms wel een bekende), maar ook staan er machines, die de geschiedenis van de stad uit de doeken doen. Zo kom je erachter waarom Columbia ontstaan is en waarom zij niet meer erkend worden door de Amerikaanse overheid. De game laat spelers wederom zelf op jacht gaan naar informatie en dat is de grootste aantrekkingskracht van de wereld.

Alles is verhaal

Terug naar Elisabeth, het meisje dat je moet redden aan het begin van de game. De redding zelf zal al redelijk snel geschieden en vanaf dat moment ga je samen met haar de strijd aan en pogen te ontsnappen. Elisabeth is namelijk jarenlang gevangen gehouden, omdat het een zeer bijzonder meisje is. Ze kan portalen openen naar andere tijden en sowieso is het spelen met tijd een onderliggend onderwerp in de game. Luister maar goed naar de muziek in het spel, of kijk naar bepaalde affiches en je gaat hints krijgen richting het verloop van de game. Gelukkig is Elisabeth overigens geen karakter dat je in leven moet houden. Dat soort gameplay vind ik persoonlijk erg irritant en het is fijn om te weten dat ze helemaal op zichzelf kan bestaan en zichzelf ook kan verdedigen. Verder helpt ze je met het openen van bepaalde deuren, dus ook daarin wordt ze gebruikt in de gameplay.

Grafisch is de game op de Xbox 360 niet baanbrekend, al wordt dat grotendeels goedgemaakt door de sfeer die Columbia ademt. Grote luchtschepen, drijvend op grote ballonnen, een kleurrijke omgeving die 1912 ademt, gecombineerd met vogeltjes die fluiten, marktkraampjes en winkeletalages uit die tijd. Overigens staan al die verschillende luchtschepen met elkaar in verbinding door middel van een monorail-systeem, die je zelf kunt gebruiken met je magnetische haak. Dit is erg toffe gameplay, zeker als je bedenkt dat je vanuit de lucht tegenstanders kunt overmeesteren. Ieder gevecht met de haak wordt overigens zeer bruut in beeld gebracht en dat is ook één van de redenen dat ik hem graag in ieder gevecht gebruik.

Conclusie

Ken Levine en zijn team hebben ballen van staal, want BioShock Infinite lijkt op veel fronten niet op het origineel uit 2007. Columbia is levendig, kleurrijk en gelovig en dat maakt het een tegenpool van Rapture. Toch voel je in alles dat dit een echte BioShock is, vanwege een geloofwaardige wereld met een enorm diepe historie die de speler zelf mag ontdekken. Dat in combinatie met superkrachten, uitdagende tegenstanders, lekkere schietactie en de toevoeging van de zeer brute skyhook. Het is jammer dat de tegenstanders minder iconisch zijn en dat het enorme wow-effect dat Rapture had, minder van toepassing is in Columbia, maar misschien zijn we gewoon gewend geraakt aan enorm vette games. BioShock Infinite laat bijna geen steekje vallen, is een volledig nieuwe game, maar eert toch zijn voorganger. Chapeau.