Elk jaar geven miljoenen mensen hun leven af in de handen van twee mannen in een cockpit, belast met de taak om hun waardevolle vracht heelhuids naar de plek van bestemming te transporteren. Hoewel vliegen in aluminium vogels vaak veiliger is dan een ritje in de auto, verwacht men toch een onberispelijke staat van dienst van de piloten, en wordt een beroep gedaan op de verantwoordelijkheid die ze dragen. Flight gaat over een piloot die de regels echter niet zo nauw neemt.
Not your usual pilot
Whip Whitaker (Denzel Washington) is niet de gebruikelijke charmante man die uitgerust met Ray Aviator zonnebril en onkreukbaar pilotenuniform omringd wordt door een schare aan knappe stewardessen. Hoewel een uitermate ervaren en capabele piloot, bestaat Whitaker’s leven naast vliegen voornamelijk uit drank en drugs. Het komt dan ook vaak voor dat hij high en met een hoog promille gehalte in de cockpit zit. Op een dag leert het lot Whitaker echter een les, en stort z’n passagiersvliegtuig wegens mechanisch falen neer.
Special effects
De eerste twintig minuten van de film zit je werkelijk gekluisterd aan het scherm, gegrepen door de gebeurtenissen in het neerstortend vliegtuig. Het vliegen vanuit de cockpit bezien is werkelijk schitterend en realistisch in beeld gebracht, en je waant je als kijker echt op een hoogte van een paar kilometer. De reddende manoeuvres van Whitaker die ervoor zorgen dat het vliegtuig ‘veilig’ een noodlanding kan maken, waardoor een groot van de passagiers het overleeft, zijn waarlijk spectaculair te noemen. De special effects in de film zijn dan ook van uitstekende kwaliteit en ondersteunen de spanning die door je lijf gaat in grote mate.
Denzel Washington ís Flight
De vliegtuigcrash en de daaropvolgende heldenstatus die Whitaker toegewezen krijgt van de massamedia als lifesaver, dienen echter als achtergrondverhaal. Hoewel de titel anders doet vermoeden, gaat Flight niet over vliegen en crashes. Het gaat over de persoon Whitaker, die plotseling door een buitenwereld geconfronteerd wordt met zijn excessen. Vrienden, familie, collegae en een overheidsinstelling die de crash onderzoekt, hebben allen weet van de problemen waar Whitaker al jarenlang mee worstelt. En confronteren hem daar ook mee. Na het uitbundige en spannende begin, neemt Flight je dan ook anderhalf uur mee in het portret van een verslaafde. Een die zijn drankgebruik nog altijd goed, maar niet goed genoeg, kan verhullen voor de buitenwereld.
De kracht die Washington in zijn personage door laat schitteren is werkelijk fenomenaal. Of het nou goede of mindere films zijn, de aanwezigheid van Washington voegt altijd iets toe op het witte doek. Zo ook in Flight, waar Washington laat zien zijn Oscarnominatie voor Beste Acteur dik verdiend te hebben. Pieken en dalen kenmerken zijn worsteling met de drank. Geholpen door mede-verslaafde en spoedig minnares Nicole (Kelly Reilly), lijkt Whitaker langzaam zijn lichaam de baas te worden. De rol van Reilly is er een die we vaker voorbij hebben zien komen, en als relatief onervaren actrice is het een rol die ze prima vertolkt. Het is echter tegelijk een rol die de film langer doet duren dan nodig is, en het verhaal en Whitaker weinig verder helpen.
Keuzes…
De film is met zijn 138 minuten dan ook vrij lang te noemen. Gerust had er een kwartier uitgeknipt kunnen worden. Des te betreurenswaardiger is het feit dat de hilarische en meesterlijke verschijningen van John Goodman in de rol van drugsdealer annex goede vriend Harlin Mays zo spaarzaam zijn. Wanneer de gezette acteur echter zijn opwachting maakt, zeker de eerste keer (!), zie je het publiek daadwerkelijk open breken; een uitstekend moment om even het drama achter je te laten en hardop te lachen.
Conclusie
De vliegtuigcrash moge dan spectaculair zijn, de special effects van bovengemiddeld niveau en het scenario origineel, maar als puntje bij paaltje komt is er maar één aspect waarmee je Flight hoeft te identificeren. In de rol van Whip Whitaker laat Denzel Washington zien dat hij nog altijd tot een gelimiteerd rijtje acteurs behoort, en het acteren tot in de fijne kneepjes heeft geperfectioneerd. Whitaker is opnieuw een rol die Washington met verve uitvoert, en hem terecht weer zijn opwachting doet maken bij de Academy Awards. Naast subtiele kleinigheden is alleen de lengte van de film een obstakel waar bioscoopgangers overheen kunnen struikelen. En dat is een hindernis die gelukkig vrij makkelijk te nemen is.
