Ni No Kuni: Wrath of the White Witch

Het neerzetten van een overtuigend project is een van de moeilijkste zaken in de entertainmentindustrie. Staat het niet stevig? Dan valt een product als een kaartenhuis uit elkaar. Dit geldt des te meer voor de creatie van een zeker universum, zoals het geval is met bijvoorbeeld Star Wars en The Legend of Zelda. Hierbij zijn het witte doek en videogames totaal andere dingen. Waar bij films een eenduidige creatie volstaat, biedt de wereld van een game een ervaring die afhankelijk is van de acties van de speler. Beide kennen echter diens eigen krachten. Een zeker product met de naam Ni no Kuni: Wrath of the White Witch weet aan te tonen dat samenwerkingsverbanden tussen de twee industrieën kan resulteren in synergie, waarbij de som groter is dan de afzonderlijke delen.

Japanse Pixar

Studio Ghibli is niet alleen binnen de landsgrenzen van Japan beroemd, maar wordt ook in de wereldcinema veelal geroemd. Zo werd Spirited Away beloond met een Oscar voor beste geanimeerde film en zijn veel creaties van de animeproducent terug te vinden in lijsten met sterke films (op IMDb.com staan zes films genoteerd in de top 250). De studio wordt bovendien meer dan eens de “Japanse Disney” genoemd, vanwege het universele karakter van de films. Wanneer toch een vergelijking gemaakt moet worden op het inhoudelijke vlak is het wellicht beter deze te doen met Pixar. Ghibli, en met name regisseur Hayao Miyazaki, is namelijk meester in het creëren van wonderlijke, kindvriendelijk ogende werelden en dit te combineren met het weven van verhalen met meerdere lagen.

Maar hoe zou het zijn om daadwerkelijk door zo’n fantasierijke wereld van een Studio Ghibli-film te wandelen en avonturen te beleven? Een droom van vele fans, maar eentje die bij een droom leek te blijven. Regisseur Hayao Miyazaki liet geregeld weten dat hij niet echt een voorliefde jegens videogames bezit en zijn hoge positie bij de animeproducent zette dit extra kracht bij. Toch gebeurde er iets wonderlijks: het lukte game-ontwikkelaar Level-5 om eindelijk een samenwerkingsproject aan te gaan en in 2008 verscheen Ni no Kuni op de Nintendo DS. Een Westerse versie bleef echter uit. Gelukkig voor ons werd later ook een PlayStation 3-versie in ontwikkeling genomen, Ni no Kuni: Wrath of the White Witch; de versie die wel de oceaan over zal steken. Maar is het Level-5 gelukt om met Ni no Kuni een spel te maken dat zich kan meten met de beste Ghibli-films?

Magische reis

Het naïeve jongetje Oliver leeft een rustig leven met zijn moeder in een klein stadje te Amerika dat sterk doet denken aan de jaren ’50. Na een ongeluk met een voertuig lijkt hij het loodje te leggen, maar uiteindelijk is het toch zijn moeder die de pijp aan Maarten heeft moeten geven. De tragische gebeurtenis raakt de jongen diep en hij is dan ook niet te troosten. Dan komt echter een knuffel tot leven, de knuffel die zijn moeder voor hem heeft gemaakt. Mr. Drippy zegt dat Oliver’s magie hem leven heeft gegeven en meldt dat het jochie een kans heeft zijn moeder in een parallelle wereld te redden. Een jongen met een goed, doch gebroken, hart en een wondere wereld: het blijkt de basis voor een emotioneel en groots avontuur.

Het universum wat zich aan je openbaart is op zijn minst heerlijk te noemen. Het straalt Ghibli uit in hart en nieren. Niet alleen qua thematiek, maar vooral qua sfeer weet het spel precies de juiste snaren te raken. Je weet namelijk geen moment wat je zult aantreffen. Steam punk-achtige machines, trappen van paddenstoelen, musketierachtige katten en de meest bizarre monsters: het is allemaal naadloos verwerkt in de game. Bovendien is het allemaal prachtig in beeld gebracht. Niet alleen de handgetekende filmpjes van Ghibli zien er schitterend uit, ook de ‘reguliere’ wereld zit vol kleur en detail. Laat je echter niet misleiden door het uiterlijk, want daaronder schuilt een bijzonder pittige en diepe game.

Tales of Pokémon

Elk gevecht kan namelijk je laatste zijn en het is daarom zaak om tactisch om te gaan met je diverse aanvallen. Het gehele systeem dat je hiervoor moet gebruiken is een aangename mix tussen RPG’s die hun sporen al hebben verdient. In het spel zul je voornamelijk bezig zijn om de Pokémon-achtige Familiars te vangen en te trainen. In tegenstelling tot het voorbeeld gaat het opwaarderen van deze beestjes een stuk verder. Niet alleen kunnen ze evolueren, maar het is ook mogelijk ze wapens mee te geven of diverse eigenschappen toe te bedelen. Het interessante is echter dat Oliver en zijn teamgenoten ook zelf deelnemen aan het gevecht en je dus niet enkel met de monsters in de weer zult gaan.

Een andere reeks waar Ni no Kuni’s vechtsysteem sterk aan doet denken is die van de Tales-spellen. Niet alleen zul je jouw tegenstanders daadwerkelijk zien rondlopen voordat je hiermee in gevecht gaat, de gevechten zelf spelen zich af in real-time. Je zult dus het uiterste uit je Familiars moeten persen door aanvallen te ontwijken en op het juiste moment toe te slaan, terwijl je Oliver en de andere menselijke figuren nodig hebt voor het gebruik van items en een enkele spreuk.

Samenspel van giganten

De combinatie van alle elementen weet een ware topper op te leveren: de interessante gameplay en innovatie van Level-5 en de sterke verhaalvertelling en stijl van Studio Ghibli zijn goed verweven. Om het geheel nog eens mooi af te ronden heeft componist Joe Hisaishi ook nog eens indrukwekkende muziekstukken gemaakt in samenwerking met het Tokyo Philharmonic Orchestra. Het resultaat is de melting pot die Ni no Kuni heet. Een goede RPG hoort je mee te voeren; een briljante RPG slokt je op en laat je één worden met een nieuwe wereld. Ni no Kuni doet dat. Het is jouw wereld. Eentje waarin je de meest bijzondere avonturen beleeft.

Desalniettemin is het wel zo dat niet de gehele game het beoogde Ghibli-niveau weet te bereiken. Sommige personages lijken slechts in de game te zijn gestopt om een enkele functie te vervullen, waarbij deze dus niet per se erg worden uitgediept. Bovendien zijn sommige stukken van het verhaal wel wat simpel, waardoor het spel af en toe minder lagen kan bevatten dan de echte toppers van Studio Ghibli. Het blijken echter veelal puntjes die enkel zuurpruimen zullen opvallen. De meeste mensen zullen Ni no Kuni gewoon ervaren als hetgeen het eigenlijk gewoon is: als een ongelooflijk sterke game.

Conclusie

Ni no Kuni: Wrath of the White Witch is simpelweg magisch. Het is een avontuur dat je weer kind doet voelen, maar je tegelijkertijd diverse volwassen thema’s voorschotelt. Het is onschuld. Het is een ervaring die alle aanwezige facetten naadloos tot een geheel vormt. Het is een fantasierijke wereld die nieuwsgierigheid beloont. Het is bovendien een Japanse RPG die ik binnen zijn genre de beste van deze generatie durf te noemen. Daarmee is Ni no Kuni: Wrath of the White Witch niet alleen geschikt voor mensen die een voorliefde voor JRPG’s bezitten, maar voor liefhebbers van games in het algemeen. Ni no Kuni is niet zomaar een spel; het is kwaliteit.