Regisseur Quentin Tarantino neemt ons in Django Unchained voor een tweede keer mee voor een lesje geschiedenis. Waar hij in zijn historisch revisionistische Inglourious Basterds al liet zien op briljante wijze een stuk Tweede Wereldoorlog op originele wijze te kunnen vertellen, neemt Tarantino ons dit keer mee naar de uitgestrekte vlakten in een negentiende-eeuws Amerika. De Amerikaanse burgeroorlog breekt pas over een paar jaar uit, en slavernij is nog altijd de normaalste gang van zaken voor een groot aantal zuidelijke staten.
Een premiejager en een slaaf
In deze wereld stappen wij in het leven van de vrijgekomen slaaf Django Freeman (Jamie Foxx), die op zoek is naar zijn verkochte vrouw Broomhilda (Kerry Washington). Django wordt in zijn queeste bijgestaan door de premiejager Dr. King Schultz (Christopher Waltz). Schultz heeft Django’s hulp nodig bij het vangen van een drietal broers, met wie de slaaf zelf nog het een en ander heeft uit te werken. De Duitse premiejager ziet al vrij snel de kwaliteiten van Django in en belooft hem te helpen met de zoektocht naar zijn vrouw, in ruil voor Django’s hulp met het opsporen van andere gevluchte criminelen. De twee mannen vormen samen een uitstekend duo en na een winter ‘gejaagd’ te hebben, belanden ze uiteindelijk bij de beruchte Candyland-plantage van Calvin Candie (Leonardo DiCaprio), die Broomhilda in zijn bezit heeft.
Bloed
De zoektocht naar Broomhilda gaat over een flink aantal lijken en het daarmee gepaard gaande karakteristieke geweld en camerawerk waar Tarantino beroemd om is. De liters bloed die worden vergoten dienen echter vaak hun doel en weinig wreedheden worden op het witte doek vertoond, op een gruwelijke scène met bloedhonden na. Critici behoeven weinig te klagen over de overvloed aan het rode levenselixer voortdurend uitgesmeerd over het scherm, want vergeleken met de Kill Bill-trilogie stelt het allemaal relatief weinig voor.
Audiovisueel gezien glorieert Tarantino met z’n western ook. Django Unchained is rijkelijk gevuld met zon overladen vlakten en winterse vergezichten. De mooie cinematografie wordt ondersteund door een werkelijk schitterende soundtrack, waarin Tarantino’s liefde voor het spaghetti-western genre in doorklinkt, zoals met een ode aan Bud Spencer en Terence Hill met het nummer Trinity (Titoli). Hoe hij erin slaagt mag een raadsel heten, maar op natuurlijke wijze worden deze typische nummers af en toe luister bij gezet met een paar stevige hip-hopklanken (in een western!), of een klassiek nummer als Für Elise.
Uniek, in elk opzicht
Django Unchained is dan ook geen conventionele spaghetti-western. Bij tijden satire, een parodie, afgewisseld met shoot-outs en lange dialogen die filmmakers op Tarantino en een beperkt aantal andere regisseurs na nog zelden in hun script durven te zetten. De film neemt ons niet mee naar de zogenaamde Frontier, de grens tussen beschaving en wildernis, het land van de cowboys en bandieten. In plaats daarvan focust Django Unchained zich op een aspect dat vaak in klassieke westerns onderbelicht wordt, en doorbreekt daarmee taboes. Het aspect van een Amerikaanse samenleving die vooral in de zuidelijke staten doordrenkt is van de gruwelen van de slavernij. De hoofdrol in Django Unchained is dan ook niet weggelegd voor een stoere cowboy van weinig woorden en een losse hand rondom z’n revolver, maar voor de vrijgekomen slaaf Django en zijn wanhopige zoektocht naar z’n vrouw Broomhilda.
De rol van stoere cowboy wordt echter op unieke wijze ingevuld door Dr. King Schultz, waarvoor de vertolking door Christopher Waltz niets minder dan lof verdient. Het briljant geschreven script daargelaten, lijkt niemand anders dan Waltz denkbaar voor de uitzonderlijke performance die de acteur neerzet en waarvoor hij terecht is genomineerd voor een Oscar. Quasi-serieus weet hij keer op keer weer de kijker op z’n hand te krijgen. De klasse van Waltz overschaduwt zelfs bij tijd en wijlen het personage van hoofdrolspeler Jamie Foxx. Ook Samuel L. Jackson maakt nog een noemenswaardige verschijning in de rol van hoofdslaaf die minachting koestert voor zijn soortgenoten, en zonder de aanwezigheid van Waltz op het doek zou DiCaprio als amorele, wellicht sadistisch te noemen, slaveneigenaar ongetwijfeld genomineerd zijn voor een Oscar.
Een miniem en enig minpuntje in Django Unchained is misschien de minder noemenswaardige rol van Broomhilda, gespeeld door een niet overtuigende Kerry Washington. Voor een rol die van enig belang is voor de ontwikkeling van het plot had Tarantino wellicht meer diepgang kunnen geven aan het personage Broomhilda, die op een paar nietszeggende zinnen na al snel in de vergetelheid is geraakt.
Conclusie
Django Unchained is wellicht het beste meesterwerk uit de handen van Quentino Tarantino, die opnieuw bewijst bovenaan in zijn vakgebied te staan. Ditmaal heeft hij een persoonlijk dierbaar genre op unieke wijze invulling gegeven. Het western-genre is na Django Unchained niet meer hetzelfde en het is de vraag of er ooit een soortgelijke film zal volgen in de voetstappen van de film. De film legt de lat dan ook meters hoog. Een origineel scenario, audiovisueel overdonderend en verbluffend en een cast om je vingers bij af te likken. Django Unchained luidt het Nederlandse bioscoopjaar op geweldige wijze in.
