Skylanders: Giants

Ik heb tegenwoordig het gevoel dat de postbode een hekel aan me heeft, dat moet haast wel. De dag dat ik een creditcard kreeg, is de dag waarop het werk van de man een stuk lastiger werd. Los van de games die ik regelmatig te reviewen krijg ben ik ook nogal bedreven in het online shoppen, er gaat dus zelden een dag voorbij zonder dat er een pakketje afgeleverd dient te worden. De laatste maanden lijkt meneer postbode het echter een beetje zat. Vaak zie ik hem aankomen met zijn fietsje en ogenrollend een pakje richting mijn brievenbus werpen. Enkele dagen geleden leek hetzelfde scenario zich weer te voltrekken. De postbode kwam aangereden met een rood aangelopen hoofd dat niet veel goeds voorspelde en stond al klaar om een grote doos in het gras te mikken, tot enkele grote bruine ogen hem dreigend aankeken vanachter de postbus. Even later kwam mijn dochtertje Luna fluitend de kamer binnen met het grote pakket onder haar arm. Niemand solt met een kind en haar Skylanders, dat is duidelijk.

De zorgen van een ouder

Ik moet eerlijk bekennen dat ik de ophef rond Skylanders voor ik samen met Luna aan deze review begon totaal niet begreep. Er schuilt een cynicus in mij die vooral een concept zag waarbij je als ouder verplicht wordt om dure poppetjes te kopen om je verwende kind aan het spelen te houden. Mama, mag ik een Bouncer? Ik heb je vorige week toch pas een Crusher, of hoe het ding ook mag heten, gekocht? Ja, maar die Bouncer is echt wel veel sterker en ik heb hem nodig om verder te komen in het spel. Dat scenario is niet zo ver gezocht bij een spel als dit dat wel bedacht lijkt door marketingjongens. Verzamel ze net als bij Pokémon allemaal, maar dan wel aan iets meer dan een tientje per stuk. Het lijkt de ultieme nachtmerrie voor elke ouder, zeker voor mij. Mijn dochter lijkt qua karakter griezelig hard op mij, en ik heb een koopverslaving, remember. Als dit maar goed komt.

Luna kreeg dus eindelijk via GamersNET haar felbegeerde starterpack van Skylanders Giants en daar draait de review dus om. Biedt wat je in je startpakket terug vindt genoeg pret om je kinderen een stevig aantal uurtjes te plezieren, of sta je voor je het weet in de winkel om een supersterke Swarm te kopen? Hoe dun is de grens tussen speelgoed en game? En vooral, zal ik als onwetende volwassene de aantrekkingskracht van Skylanders komen te snappen? Spannende thema’s die allemaal aan bod zullen komen tijdens deze review.

Over portalen, monsters en vrolijke gezichtjes

Het idee achter Skylanders is eigenlijk erg simpel en wijst meteen zichzelf uit zodra je aan het spelen gaat. Je vindt in je startpakket een groot portaal dat je in de console plugt en daarop plaats je één van de drie bijgeleverde figuurtjes die je in het spel wilt gebruiken. Het klinkt als een “goedkope” manier om gamers een duurder spel aan te smeren. Wat is er mis met gewoon een knop op je controller in te drukken om tussen personages te wisselen? De charme van het concept ontplooit zich al snel. Je plaatst een figuur op het portaal, er gaan lichtjes branden en je ziet je monstertje op het scherm tot leven komen en gaat met hem op avontuur. Heb je snel een ander figuurtje nodig met andere krachten? Gewoon snel het juiste popje op je portaal plaatsen en je bent razendsnel terug in de actie. Het voelt lekker naturel aan om op deze manier te spelen en je hebt weinig moeite nodig om de aantrekkingskracht van dit spel op kinderen te snappen. Kinderen zijn erg visueel ingesteld en het idee om hun een fysiek poppetje te laten gebruiken is oneindig veel cooler dan een simpele druk op een knopje.

Wat ook pleit voor Skylanders is de kwaliteit van wat je krijgt. Het is geen goedkoop spelletje, maar wat je krijgt is ook geen goedkope rommel. Ouders weten dat speelgoed tegen een stootje moet kunnen en dat gaat zeker voor de Skylanders op. Het zijn stevige figuurtjes die ontworpen zijn om door kinderhanden behandeld te worden en meteen te klikken met de doelgroep. Het spel waarin de Skylanders de hoofdrol spelen is gelukkig meer dan een vehikel om de poppetjes aan de man te brengen. Je kunt het nog het beste omschrijven als een hybride tussen de toegankelijke LEGO-games en het diepgaandere Diablo. Vechten met de vele mogelijkheden tot je beschikking, hindernissen overbruggen en ondertussen veel loot verzamelen staat tijdens je avontuur op het menu. Het verhaal doet er eigenlijk echt niet toe. De Giants die centraal staan zijn oeroude beschermers die duizenden jaren geleden Skyland beschermden tegen een groot kwaad. Nu deze verschrikking terug op het toneel verschenen is, dienen de Giants samen met de andere Skylanders terug in actie te schieten om opperslechterik Kaos een lesje te leren. Jij als meester van het portaal moet hen daarbij helpen. Het levert een leuk, kleurrijk avontuur op dat met zijn charme en gevoel voor humor ook volwassenen weet te boeien.

Met de drie figuren die je in het startpakket vindt kun je het verhaal volledig uitspelen, maar om alles uit de game te halen moet je uiteraard dieper in de buidel tasten. Tijdens het spelen kom je afgesloten gedeeltes tegen die je enkel kunt betreden met een bepaald type Skylander en vaak krijg je ook filmpjes te zien waar de krachten van andere figuurtjes getoond worden. Uiteraard is dit alles bedoeld om gamertjes aan te sporen om andere figuren te kopen in de winkel, maar het voelt niet zo opdringerig aan als ik eerst had gevreesd. Waar ik ten slotte ook erg over te spreken ben is het plezier dat je haalt uit samen spelen en de manier waarop de game dat stimuleert. Samen het avontuur in co-op spelen is gewoon een kwestie van twee figuurtjes op het portaal te zetten en samen pret beleven. Toegankelijker kan haast niet.

Wat echter helemaal cool is komt voort uit de technologie die in de figuurtjes zit. Je savefile met alle informatie rond de verzamelde upgrades en krachten van je Skylander wordt gewoon binnen in je figuurtje op een chip bewaard. Als jouw kind de game speelt op PlayStation 3 en wil gaan spelen bij een vriendje dat het spel op de Xbox 360 heeft, dan vormt dat geen probleem. De figuurtjes werken op alle versies van het spel en dat is een meesterzet die aantoont dat Activision echt wel weet waar het mee bezig is. Skylanders is een reeks die bedoeld is om te blijven.

Conclusie

Ik had op voorhand enige reserves wat Skylanders Giants betreft, maar die zijn ondertussen verdwenen. Het concept is schattig, leuk en laat jong en oud samen spelen. Ook de kwaliteit van de figuren en de game waar ze in schitteren is van hoog niveau en dat maakt het moeilijk om cynische gevoelens bij het spel te behouden. Dat Luna ondertussen al weer druk bezig is aan een volgende speelbeurt met haar gloednieuwe Slam Bam en Ignitor zegt veel over de fun van het spel, dat ik de figuurtjes gekocht heb zonder dat ze erover moest zeuren zegt alles. Ik ben overtuigd.