Dishonored

Bethesda heeft mij sinds de aankondiging van Dishonored al in zijn greep. De sfeer, de gameplay, het verhaal, ik wil al tijden zoveel mogelijk van de game weten. Ik voelde me dan ook erg (let op woordgrap) ‘honored’ dat ik meer dan een week voor de release met de game aan de slag mocht. Zal de game mijn hoge verwachtingen kunnen bevredigen?

Een schilderij vol met wraak

Het verhaal van Dishonored komt snel op gang en is een spannende en boeiende reis over wraak en gerechtigheid. Je speelt Corvo, de bodyguard van de Keizerin van Dunwall. De lieve leidster van de stad wordt al snel vermoord en Corvo krijgt onterecht de schuld. Hij wordt in de gevangenis gegooid om zijn lot af te wachten. Een mysterieus persoon, The Outsider genaamd, helpt je te ontsnappen en heeft met jou de plannen om de nieuwe regering van Dunwall over de kop te gooien. The Outsider geeft je speciale krachten om dit te doen en laat aan hem de keuze hoe de nieuwe leiders moeten worden aangepakt. Samen met een groepje loyalisten is het aan Corvo om wraak te nemen op degenen die hem in de problemen hebben gebracht en de keizerin gedood hebben. Ondertussen gaat Dunwall bijna ten onder aan een rattenplaag en een onbekende ziekte die besmette mensen in hersenloze ‘weepers’ verandert. Niets is echter wat het lijkt en zonder al te veel te verklappen, wil ik in ieder geval zeggen dat er een keiharde plottwist op je staat te wachten.

De game laat je constant op het puntje van je stoel zitten. Op een gegeven moment zat ik tot drie uur in de nacht te spelen omdat ik simpelweg niet uit de spanning kon stappen. Geloof me, er zijn maar weinig games die dit met mij doen. Niet alle elementen van het verhaal worden ‘in the face’ duidelijk gemaakt, want er is nog een rijke historie in boeken en brieven te vinden. Zo kom je veel over ‘The Outsider’ te weten als je in de wereld goed opzoek gaat. Ook de sfeer heeft ontwikkelaar Arkane Studios goed weten uit te werken. Dunwall wordt met schilderachtige graphics op het beeld getoverd. De stad heeft vuige verlaten wijken, lichte haven kades, donkere enge steegjes, mooie villa’s voor de rijken en nog veel meer te bieden. De inspiratie voor de stad is uit het oude Londen gehaald – late 1800 en vroege 1900. Door de mooie lichteffecten, de vervallen staat van de stad, de bezetting door het leger en de unieke stijl ademt Dunwall een perfecte sfeer. Het lijkt raar om te zeggen, maar het spelen van Dishonored voelt daadwerkelijk als het kijken naar een bewegend schilderij.

Duizend en één mogelijkheden

Dishonored geeft de speler veel keuzevrijheid. Welke missies je speelt en de volgorde hiervan staat vast, maar hoe je deze doorloopt en uiteindelijk voltooit is geheel aan jou. Doe je het geruisloos of knal je alles en iedereen kapot? Betreed je het doel via het riool, het dak, een open raam of kun je nog meer ingenieuze manieren vinden? Er zijn altijd verschillende mogelijkheden om opdrachten uit te voeren, maar de diverse opties liggen niet allemaal voor de hand. Het loont om goed op onderzoek uit te gaan en na te denken over de te nemen acties. Dood ik het target met mijn zwaard, vergiftig ik zijn drankje, laat ik hem zelfmoord plegen, luister ik alleen zijn gesprek af? Het zijn maar een paar van de mogelijkheden die mij tijdens een bepaalde missie werden voorgeschoteld. Elke missie is weer een feest van mogelijkheden om te ontdekken. De opties die je kiest en jouw speelstijl hebben door het chaos-systeem ook invloed op de rest van het spel. Hoe meer chaos je creëert hoe hoger jouw ‘chaos-rating’ en hoe steviger je doelen worden beveiligd. Het heeft zelfs invloed op het einde van het spel, want Dishorored bevat er hiervan verschillende. Het is ook nooit zo dat een missie snel over is, want ze bestaan allemaal uit verscheidene hoofddoelen en er zijn zat optionele opdrachten om te ontdekken. Het is zelfs goed mogelijk om de missies meerdere keren te spelen, want de doelen zullen niet altijd op dezelfde plekken te vinden zijn.

De keuzevrijheid wordt nog eens sterk vergroot door de krachten en wapens die Corvo tot zijn beschikking heeft. De vernuftige man heeft een zwaard, kruisboog, pistool, granaten en mijnen, maar ook nog eens magische krachten. Hij kan dieren en mensen overnemen, over kleine afstanden teleporteren, de tijd stilzetten, door muren heen kijken, sterke windstoten oproepen, ratten op vijanden af sturen en meer. Lees in deze GN Achtergrond welke krachten Corvo precies heeft. In de wereld zelf zijn er ook nog genoeg opties beschikbaar. Corvo kan geluiden maken om vijanden af te leiden of te lokken, apparatuur van vijanden uitschakelen of in zijn voordeel gebruiken, explosies creëren en nog veel meer. Kortom, Dishonored biedt spelers genoeg mogelijkheden om het spel zonder verveling door te komen. Zowel de wapens als de krachten zijn via upgrades en unlocks te verbeteren en ook dit geeft nog eens een extra laagje diepgang. Hiervoor moet je wel goed op onderzoek gaan in Dunwall, want Corvo heeft geld en runes nodig om zichzelf te verbeteren. Het wordt echter nog veel leuker als je de krachten gaat combineren. Een bad guy laten schieten, de tijd stilzetten en hem vervolgens door zijn eigen kogel laten doodgaan is toch niets anders dan supervet? De game heeft een extreem hoog ‘klooigehalte’ (er is geen beter woord voor) en in samenwerking met de vrijheid in de missies, zul je hierdoor waarschijnlijk niet één, niet twee, niet drie, maar veel meer playthroughs door Dishonored gaan maken. De replaywaarde van de game ligt erg hoog en elke playthrough zul je weer nieuwe mogelijkheden en krachtencombinaties ontdekken.

Is er dan niets mis met Dishonored?

Ik kan serieus weinig minpunten noemen, maar ik heb wel drie puntjes waar ik niet geheel tevreden over ben. Ten eerste wordt de manier waarop missies worden gestart al snel repetitief. In het kamp van de loyalisten krijg je te horen wat er moet gebeuren om vervolgens in een bootje naar de plek van het doel gebracht te worden. Het spel is geen echte open wereld waarin je kunt gaan en staan waar je wilt en dat is ook niet erg. De keuze van Arkane Studios om de speler zo door Dunwall te verplaatsen is daarom ook wel te begrijpen, maar wat meer diversiteit in het verplaatsen was zeker geen overbodige luxe geweest. Ook is het jammer dat de AI niet al te snugger is. Heb je moeite om ergens sneakend langs te lopen? Pak je wapens, schiet wat bad guys neer en ren een stuk verder naar een donker hoekje. De vijand zal naar je op zoek gaan, maar geeft deze zoektocht al snel weer op. Het was leuk geweest als de AI wat meer geheugen had voor gevaar dat er op de loer ligt. Op de hogere moeilijkheidsgraden werken dit soort trucjes stukken slechter, maar een iets meer omgevingsbewuste AI op de normale moeilijkheidsgraad had net dat laatste tikje overtuigingskracht kunnen geven.

Ten slotte zullen er gamers zijn die gaan klagen over de duur van het spel. Ik zal meteen vertellen dat dit zeker geen waardig minpunt is, maar ik geef ook graag wat uitleg. Dishonored biedt negen missies die, door een speler die ‘guns blazing’ te werk gaat en geen optionele doelen doet, in een uurtje of vijf uit te spelen zijn. Dit is echter totaal niet de manier waarop het spel gespeeld moet worden. Gamers moeten op onderzoek uit gaan, hun mogelijkheden ontdekken en de wereld verkennen. Mijn sneakende playthrough op normal duurde zeker vijftien uur en ik heb nog lang niet alles in de game gedaan. Tel hierbij nog eens op dat Dishonored een enorme replaywaarde heeft en door het hoge klooigehalte niet snel gaat vervelen. De gamers die klagen over een korte gameplay zijn in mijn ogen het helemaal niet waard om hier plezier aan te beleven en mogen Dishonored als een zuurpruim in hun gamekast weg laten stoffen. Wij gamers die wel weten hoe games plezierig gespeeld moeten worden, zullen nog weken lang lol met de game weten te beleven.

Een waardige Game of the Year-kandidaat

Ja, ik ga het echt zeggen. Dishonored is een zeer waardige kandidaat voor de Game of the Year-titel van dit jaar. Bethesda verdient een pluim voor de durf om weer eens een echte singleplayer game te maken die voor allerhande gamers leuk is. Geen afgeraffelde en onnodige multiplayer of co-op. Nee, gewoon een serieus goede singleplayer game. Het is zelfs een volledig nieuw IP en hiervan zien we er de laatste jaren veel te weinig. Het is niet alleen de durf die ik in deze review beloon, maar natuurlijk ook de game zelf. Arkane Studios heeft met Dishonored namelijk een fantastisch brok potentieel plezier afgeleverd. Een game met een unieke sfeer, zeer goed verhaal, fantastische vrijheid en een erg hoge replaywaarde. Er rest mij niets anders dan te zeggen, dit spel moet je gespeeld hebben. Geloof me, je gaat er geen spijt van krijgen.