The Testament of Sherlock Holmes

Tegenwoordig is Sherlock Holmes weer helemaal hip, maar pakweg drie jaar geleden was dat wel anders. ’s Werelds beste detective werd toen door velen gezien als een archaïsch en stoffig personage uit vervlogen tijden. Dankzij de tv-serie van de BBC is Holmes echter weer modern en dus is dit het ideale moment om een videogame rondom de beste man uit te brengen. Maar is dit product de naam Sherlock Holmes waardig? Leon pakte zijn vergrootglas, zette zijn speurneus op en ging op onderzoek uit.

Eerste indruk

“De eerste indruk is het belangrijkst,” zo luidt een oude wijsheid. Helaas slaat The Testament of Sherlock Holmes op dit vlak meteen al een modderfiguur, want het introfilmpje van de game staat bol van de technische missers. Bijna alle geluidsfragmenten worden op de helft afgebroken, waardoor het zonder ondertiteling onmogelijk is om ook maar iets van het verhaal te begrijpen. Op technisch vlak blinkt de game sowieso niet uit, want het biedt ook dergelijke grafische missers. Een inkakkende framerate is eerder regel dan uitzondering en grafisch is The Testament of Sherlock Holmes ook niet om over naar huis te schrijven. De omgevingen ogen nog niet eens zo extreem lelijk, maar vormgeving van de personages is anno 2012 echt niet meer acceptabel.

Saai en tergend

“Don’t judge a book by its cover” is een andere bekende wijsheid en dus besloot ik me niets aan te trekken van de grafische en technische tekortkomingen. Als fan van detectivegames keek ik namelijk stiekem best uit naar The Testament of Sherlock Holmes, want zoveel games verschijnen er niet binnen dit genre.

Het concept van de game is simpel: zet spelers in een omgeving, plaats hierin verschillende objecten die te onderzoeken zijn en laat spelers tot slot, aan de hand van de door hen verzamelde aanwijzingen, zelf de conclusies trekken. Klinkt leuk op papier, blijkt saai en tergend uitgewerkt te zijn in de praktijk. Het zoeken van aanwijzingen bijvoorbeeld bestaat simpelweg uit het opspeuren van alle interactieve objecten in de omgeving. Dit is weinig uitdagend, zeker aangezien met een druk op de linker trigger automatisch alle objecten die je nog niet hebt gevonden oplichten. Soms wordt dit hersenloze speurwerk afgewisseld met een puzzel, maar vanwege een totaal gebrek aan een duidelijke uitleg, is het vaak al een puzzel op zich om te ontdekken wat je precies moet doen.

Het Sherlock Holmes-gevoel

Heb je alle aanwijzingen gevonden, dan is het zaak om de lijntjes met elkaar te verbinden. Nu staat Sherlock Holmes bekend om zijn uitzonderlijk onlogische conclusies die hij weet te trekken uit een beperkt aantal aanwijzingen en vanuit dat oogpunt brengt deze game het Sherlock Holmes-gevoel perfect over. De conclusies die je moet trekken aan de hand van het door jou vergaarde bewijsmateriaal zijn over het algemeen namelijk zo onlogisch en vergezocht, dat dit onderdeel van het spel uiteindelijk neerkomt op pure trial and error.

Heb je vervolgens de lijntjes met elkaar verbonden en je conclusies getrokken? Dan mag je hopen dat je genoeg weet om de zaak af te sluiten, want anders begint het bovenstaande proces weer helemaal opnieuw, maar dan in een andere omgeving. Same shit, different day.

Conclusie

Na een paar uur had ik het wel gezien met The Testament of Sherlock Holmes en ik was er dan ook niet rouwig om dat ik tegen een bug stuitte die ervoor zorgde dat ik niet verder kan in het spel. Wil ik het volgende level spelen, dan zal ik helemaal opnieuw moeten beginnen met de game en dat zegt mijns inziens genoeg over de technische afwerking. Zonde, want deze game had – met zijn fraaie stemwerk en de duistere en macabere setting – zeker potentie. Het concept is leuk, maar dankzij de saaie en bij vlagen frustrerende gameplay, blijft The Testament of Sherlock Holmes steken in goede bedoelingen.