Army of Two: The Devil’s Cartel hands-on

Na twee goed ontvangen Army of Two games met het duo Salem en Rios is het hoog tijd voor een nieuw tweetal. In de derde Army of Two wordt het stokje dan ook doorgegeven aan nieuwelingen Alpha en Bravo. Verandert hierdoor ook de essentie van Army of Two, of blijft Visceral bij de oude vertrouwde basis van de franchise? Je leest het in deze hands-on preview van The Devil’s Cartel, rechtstreeks vanaf de Gamescom in Keulen.

Oppervlakkige gameplay

The Devil’s Cartel is, net als eerdere Army of Two-games, een titel die zich wederom richt op intense coöperatieve actie. Spelers nemen de rol van Alpha en Bravo op zich en werpen zich in het Wilde Westen genaamd Mexico, waar ze verstrikt raken in een oorlog met drugsbaronnen en andere sinistere gringo’s. Gelukkig zijn Alpha en Bravo een hecht tweetal dat wel van wanten weet. Het duo huurmoordenaars zijn medogenloze soldaten die hun klusjes het liefst met bruut geweld en veel vuurkracht afhandelen. Met een vleugje teamwork uiteraard.

En ja, dat vinden we volop terug in de gameplay van The Devil’s Cartel. Achter de schermen bij Electronic Arts speelden we de ‘Roof Extraction’ missie, die we ook kennen van EA’s persconferentie voorafgaand aan Gamescom. Nog geen dertig seconden passeren voordat ik en mijn Duitse partner ons bevinden in een hevig vuurgevecht. Dekking zoeken, flankeren en veel bloed doen gutsen: ook in The Devil’s Cartel krijgen we weer te maken met veel oppervlakkige third person shooter sensaties. Af en toe komen we terecht in een asymmetrische opzet: mijn Duitse kameraad valt door de grond en moet één verdieping lager overleven, ik bied vanaf boven dekkingsvuur en flankeer zijn tegenstanders. Leuk is wel dat teamwork hier echt een vereiste is en dat de reguliere ‘run ’n gun’ gameplay even afgewisseld wordt met een wat diverser slagveld.

Weinig nieuws

Ontwikkelaar Visceral Games hamert weliswaar op het gebruik van de FrostBite 2 Engine, die het kapotmaken van de omgevingen in een game mogelijk maakt. En jawel, hier en daar is het plausibel om de dekking van je tegenstanders de vernietigen, maar instortende gebouwen of vervormde infrastructuur bleven in deze demonstratie uit. Als de rest van de game ook deze minimalistische benadering van vernietiging hanteert, dan zou het haast overbodig geweest zijn de FrostBite 2 Engine te gebruiken.

Ook de nieuwe ‘Overkill’ meter faalt te imponeren. Door veel tegenstanders om te leggen vul je namelijk je Overkill meter; weet je hem helemaal te vullen, dan kun je voor een korte tijd genieten van versterkte bepantsering en explosievere kogels en granaten. Muren knal je zonder problemen tot gruis, vijanden spatten in rode flarden uiteen en je reguliere granaten hebben de potentie van kernbommen. Grappig voor een keer, maar al niet bepaald memorabel meer na een keer of drie gebruikt te hebben. Uiteraard vormt het later in de game een tactisch element, omdat de schadelijkere kogels in Overkill handig te gebruiken zijn tegen sterkere vijanden. Meer houdt het echter ook niet in.

Doordat veel van deze gameplay elementen niet geheel vernieuwend zijn, voelt The Devil’s Cartel als een wat verouderde game aan. Aan de ene kant is dat natuurlijk fijn, omdat het lekker vertrouwd voelt en speelt. Aan de andere kant is dit verontrustend, omdat veel gamers moe zijn van dergelijke gameplay-mechanieken. Het lijkt net alsof The Devil’s Cartel zich niet eens wíl onderscheiden van andere shooters in het genre, laat staan eerdere Army of Two-games. Afgezien van één kleine uitzondering…

Interessanter verhaal

Volgens ontwikkelaar Visceral Games wordt The Devil’s Cartel de eerste echte Army of Two waar men dieper in gaat op het verhaal. De gameplay mag dan wel bijzonder bekend zijn, maar het verhaal kent voor het eerst meer emotie, diepgang en een interessanter plot. De brute Alpha en Bravo laten zich dan ook meer kennen tussen missies in en tonen hun emotionele kant tijdens cutscenes. Gedurende het spelen van de explosieve missies zul je weinig verschil merken tussen beide huurmoordenaars, maar tijdens de ietwat meer verhalendere minuten van de game zul je merken dat Alpha een echte wijsneus is en dat Bravo een brute spec-ops soldaat is, met een lekkere to-the-point manier van denken. Terwijl het tweetal zich in de gewelddadige drugswereld werpt, ontdek je beetje bij beetje meer over de achtergrond van onze twee protagonisten. Of deze ietwat geforceerde diepgang goed uit gaat pakken, dat blijft afwachten. Maar het feit dat Visceral Games in het schrijven van een plot geholpen is door schrijvers van dé verhalende ontwikkelstudio BioWare, doet veel beloven.

Voorlopige conclusie

Aan Army of Two: The Devil’s Cartel moet nog veel gesleuteld worden, dat moge duidelijk zijn. Van wat we zagen wist zowel de vernietiging in FrostBite 2 als de Overkill modus weinig te imponeren. Een paar muren neer kunnen schieten is tegenwoordig niks speciaals en dertig seconden lang jezelf in ‘godmode’ wanen is ook niet bepaald een geestverruimende ervaring in hedendaagse games. Dat we zo nu en dan terecht komen in een typisch asymmetrische co-op momentje is een opluchting, maar weet dat de anders wat duffe gameplay overeind te houden? Het feit dat de gameplay tot dusver ook wat gedateerd aanvoelt, doet nog meer twijfels op laten borrelen. Is deze game wel klaar voor de gamers anno 2013?