Twisted Metal

Weleens afgevraagd hoe absurde nostalgie tot realiteit verwekt kan worden? Het antwoord: Twisted Metal. De reeks van David Jaffe, die samen met de zieke serie Carmageddon in de jaren ’90 voor een nieuw genre zorgde, ‘vehicular combat’, is terug. Het lijkt er immers wel op dat de ontwikkelaar weinig stappen vooruit heeft gezet, maar ergens is dit niet erg. Het is nog steeds heerlijk sadistisch om met de clown Sweet Tooth, die zijn eigen familie uitmoordde, dood en verderf te zaaien, of juist met Mr. Grimm, die eng veel gelijkenissen toont met het negroïde lid van The Prodigy. Als je je zieke gedachten even op scherp stelt, kun je hier heimelijk van genieten.

Gulle lach

Een scenario dat gelijk staat aan grauwigheid, depressie en eigenlijk dood, zo kan het verhaal van Twisted Metal worden omschreven. De clown Sweet Tooth, met zijn brede lach, een vernachelt oog, zijn vlammende ‘haar’ en een kettingzaag, is op zoek naar zijn dochter Sophie. Zij is de enige die de moord- en doodslag van vader heeft overleefd. Sweet Tooth was ooit een geliefde ijscoman, maar door iets wat lijkt op een inzinking veranderde hij in een seriemoordenaar. Sophie moet echt dood en door een evenement van Calypso, met uiterlijke herkenning van Jackie Estacado uit The Darkness (II), te winnen mag hij één wens in vervulling laten komen. Met deze motivatie mag je in de meest uiteenlopende voertuigen en net zulke wapens aan de slag. Echter, Sweet Tooth is niet de enige die een wens heeft, ook Mr. Grimm en Doll Face hebben een prominente rol in dit realistisch uitgewerkte, maar vrij simplistische verhaal. Tussen de evenementonderdelen door zie je sfeervolle en brute cutscenes over de motivatie van deze edele deelnemers om het Twisted Metal-toernooi te winnen.

Gevarenzone

Elk onderdeel van dit evenement bestaat uit een andere opdracht. Een simpele Deathmatch, waarbij je als laatste over moet blijven, een race waarbij je op het eindpunt bommen moet activeren en terug naar het begin moet om elke tegenstander te laten exploderen, een arena met diverse obstakels en boobytraps of een map waarin je na elke minuut naar een andere denkbeeldige ‘kooi’ moet rijden. Bij elke wedstrijd kun je een of meerdere briljante voertuigen kiezen, die elk eigen specialiteiten en kwaliteiten hebben. Snelheid, speciale wapens en pantser spelen hier een rol. Een zeer snelle sportwagen zal bijvoorbeeld goed zijn met speciale wapens, maar geen pantser hebben. Een langzame vrachtwagen daarentegen kan veel schade tot zich nemen. In elke map liggen vervolgens talloze wapens verspreid, zoals (doelzoekende) raketten, bommen, shotguns, vlammenwerpers en ga zo maar door om je tegenstanders te vermorzelen. Je hoeft je vijanden enkel in je vizier te krijgen om van een raak schot te genieten. Het is dus wel begrijpelijk dat in een gebied waar vele tegenstanders elkaar te lijf gaan, de hectiek je om je oren vliegt.

Om te voorkomen dat je zelf wordt vernietigd, is er vrijwel altijd een garage te vinden om van voertuig te wisselen. Dit om je strategie te veranderen en natuurlijk je andere scheurbak te laten repareren. Ook liggen er door de map heen gezondheidspakketten en rijdt er een soortgelijke truck rond om je te repareren. Na verschillende wedstrijden speel je nieuwe voertuigen met andere specialiteiten vrij, maar ook nieuwe wapens en leuke bonussen.

Gedateerd, meneer Jaffe?

Om even het punt ‘absurde nostalgie’ aan te halen, ja, Twisted Metal voelt echt als een oude game. Hier en daar stroeve besturing en als je snelheid maakt, de turbo inzet en met de juiste manoeuvres haaks door de bocht gaat, voelt het lekker old-fashioned. Omdat de meesten onder ons de gameplay van tegenwoordig gewend zijn, moeten we met Twisted Metal weer even inkomen. Echter, ik vind het totaal niet erg. Ja, de leercurve bestaat in deze game, zeker omdat je veel knoppen tegelijk kunt en moet gebruiken. Maar het is eindelijk weer even op een bekend terrein rotzooi zaaien, in übervette voertuigen en met geweldige wapens mensen aanrijden en door gebouwen denderen in een leveldesign dat als een huis staat. Iets te positief misschien, want eerlijkheid gebied mij te zeggen dat Twisted Metal lang niet op elk punt even sterk uit de verf komt. Het spel is met vlagen op een irritante wijze pittig. Bovendien lijkt de vijand het áltijd op jou gemunt te hebben, terwijl jij niet de enige vijand bent en is het verhaal jammerlijk niet diep genoeg en te kort. Over de multiplayer later wat woorden.

Gestoord uitzicht

Ook grafisch is Twisted Metal niet volledig mettertijd. De details en textures hadden bijvoorbeeld wat scherper gemogen en de animaties vloeiender. Dit valt gelukkig minder op als je rijdt en je mengt in de chaos. De diverse maps zijn echter wel sfeervol en zien er soms nog vrij vrolijk uit, waar andere plekken weer duister zijn, zoals een olieraffinaderij. Hoewel deze game er misschien niet uitspringt, zijn de cutscenes wel weer erg imposant. De grauwe sfeer, live action-opnames, het prima acteerwerk en de bloedige uitstraling zijn erg cool. Tevens hoort de soundtrack prima bij Twisted Metal; harde rock en metal van Rob Zombie, Iggy Pop en Wolfmother, met zodoende af en toe een hiphopnummer. Ook zijn de omgevingsgeluiden niet verkeerd, van ontploffingen tot chaotische mitrailleurs, het is allemaal in orde.

Voor de fun

Kunnen games tegenwoordig niet gewoon voor de fun zijn? Moeten ze altijd een prestatiewaarde hebben? Met Twisted Metal niet. Het verhaal moge dan karig zijn en je kunt heerlijk in je eentje offline Deathmatch doen – of splitscreen(!), maar David Jaffe heeft deze game voor de online multiplayer gecreëerd. En daar is dit concept zeer geschikt voor. Lekker als een malloot rondscheuren, schieten en het slachtveld met bloedspetters, organen en het binnenste van een teennagel verlaten. De standaard Deathmatch en Team Deathmatch zijn er zoals gewoonlijk in verwerkt en zijn lachwekkend om te doen. Een variant van Capture the Flag is ook vet, met de naam Nuke. In plaats van een vlag, zul je nu de leider van de tegenstander bij zijn kladden moeten grijpen en hem in je eigen basis offeren. Hierdoor verkrijg je een Nuke, waarmee je een standbeeld van de vijand kunt vermorzelen. Verder valt er genoeg te unlocken, te levelen en je kunt een clan starten.

Het werkt dus wel prima, al zijn de laadtijden soms wat vervelend. Om überhaupt een potje te joinen, kan het weleens minuten duren. De spawnpoints zijn daarnaast foutief gekozen door ontwikkelaar Eat Sleep Play; je verschijnt na je afgang op de meest vreemde plekken in de map, zoals dichtbij een ravijn. De conclusie is wel dat de multiplayer even iets heel anders is. Vehicular combat is het juist woord en het draait om plezier, gore en chaos.

Conclusie

Twisted Metal is een vreemde eend in de bijt. Het genre is jaren geleden al op een doodlopend spoor geëindigd, maar Jaffe doet zijn best om het weer tot leven te wekken hoewel hij het begrijpt als mensen de game terugbrengen. Natuurlijk, Twisted Metal bevat bugs, ziet er niet baanbrekend uit, kent geen diepgaand verhaal, de besturing voelt ouderwets aan. Maar, fun doet een hoop goeds en met een goor thema, zieke personages, chaos, briljante voertuigen en wapens en een leveldesign om te smullen, maakt dit vooral tot een leuke game. Wel wordt de nadruk op de multiplayer gelegd en het is jammerlijk dat deze nog niet foutloos werkt. Hierdoor ben je geneigd weer een stap richting de singleplayer te doen, maar je zult niet eeuwig een Deathmatch spelen tegen bots. Met vrienden is het wat anders natuurlijk. Twisted Metal krijgt geen topcijfer, maar het is de moeite waard de demo te spelen en zelf te beoordelen of racen en haat zaaien met wapens toch wat voor je is.