Boom Street

In 1991 begon Nintendo al een samenwerkingsproject met Square Enix, dat destijds als Itadaki Street door het leven ging. Vanaf de NES zijn er sindsdien vele delen van het principe verschenen, maar eind 2011 werd de serie pas voor het eerst buiten diens land van oorsprong uitgebracht. Boom Street, zoals Europeanen de game kunnen noemen, blijkt een vernuftig bordspel te zijn, dat zeker de nodige strategie vergt.

Twee modi

Boom Street is eigenlijk opgebouwd uit twee delen: een versimpelde en een ingewikkelde variant. Eerstgenoemde laat je een soort Monopoly spelen, waar eigenlijk iedereen van kan genieten. De speelborden van het spel zijn echter heel anders qua vorm dan het saaie vierkant dat het klassieke Monopoly kenmerkt. Doordat in Boom Street soms routes opsplitsen, verschilt de kans dat je op bepaalde plekken stapt en zit er dus een zekere tactiek in. Al helemaal omdat je ook plekken van anderen kunt overkopen. Dit doe je echter wel voor het vijfvoudige bedrag van datgene de locatie waard is, dus goed overwegen is gewenst.

Gelukkig zijn er ook mogelijkheden om je huizen te versterken, en in tegenstelling tot Monopoly heb je hiervoor geen hele straat nodig. Mits je op een eigen locatie staat, zul je jouw huizen duurder kunnen maken. Het gevolg hiervan is dat er meer voor betaald zal moeten worden en dat deze ook moeilijker door een tegenstander opgekocht kunnen worden. Wanneer je meerdere plekken naast elkaar aan je imperium hebt weten toe te voegen, wordt de waarde van deze locaties nog eens verdubbeld.

Economie

Het is een aardig principe, maar Boom Street weet pas echt interessant te worden in de standaardmodus, die daadwerkelijk veel intelligentie van je vraagt. Het gehele spel is hier namelijk opgebouwd in districten. Het leuke is echter dat je aandelen in deze kunt kopen, waardoor ineens economie bij het geheel wordt betrokken. Veel aandelen van een bepaald district laten de prijs van deze stijgen, en tactisch verkopen is dan een vereiste.

Boom Street wordt ineens een spelletje waar op het juiste moment in- en verkopen een noodzaak is, maar ook het grootgrondbezit een grote rol speelt. Er komt ineens veel meer bij kijken, waardoor je zult inspelen op gebeurtenissen. Hoewel ook de versimpelde variant de nodige tactiek kent, komt deze pas echt tot uiting in de normale versie van het spel. Wellicht klinkt het hele economische gedoe voor de gemiddelde gamer ietwat te droog, maar ook daar heeft Square Enix wat aan gedaan.

Mario en Dragon Quest

Boom Street wordt namelijk opgefleurd door de aanwezigheid van personages van twee series. De welbekende Mario-figuren maken namelijk hun opwachting in het spel, maar ook Square Enix heeft haar Dragon Quest-personages uitgeleend. Het blijft echter niet alleen bij het spelen met deze poppetjes, want ook de omgevingen zijn gebaseerd op deze reeksen. Zo zul je bijvoorbeeld aan de slag gaan met dobbelen en (ver)kopen, terwijl op de achtergrond Delfino Plaza te zien is, bijgestaan door diens karakteristieke muziek. Het is helaas wel zo dat je niet door deze omgevingen heen wandelt, want je zult op een speelbord erboven moeten spelen.

De game doet door de aanwezigheid van Mario en diens kornuiten wel erg denken aan een andere Nintendo-serie, waarin je op een bordspel rondhobbelt. Mensen die een Mario Party verwachten, komen dan ook bedrogen uit. Boom Street bevat slechts een drietal ‘minigames’, die je speelt wanneer je op een casinovakje belandt, maar meer dan dat zul je niet ontdekken.

Multiplayer

De kracht van Boom Street schuilt in diens multiplayer, maar helaas zul je slechts nieuwe figuren en omgevingen vrijspelen, wanneer je het spel in je eentje speelt. Bovendien kun je multiplayer-sessies niet opslaan, en word je daarom gedwongen potjes voortijdig af te breken, of volledig af te maken. De nadruk op de singleplayer van het spel is daarom wel erg curieus, want het is gewoon veel leuker om Boom Street met vrienden te spelen. Zeg nou zelf: echt heel leuk is een gezelschapsspel niet in je eentje.

Conclusie

Boom Street weet een zeer interessant concept neer te zetten, dat tactiek en diepgang met een aangepaste Monopoly combineert. Het idee van aandelen werkt uitstekend en de toevoeging van de Mario- en Dragon Quest-series aan de mix, maakt het geheel nog leuker om te spelen. Mensen die wel houden van een gezelschapsspelletje kunnen dan ook zeker genieten van Boom Street, maar dienen echter geen Mario Party te verwachten.