Rayman: Origins

Rayman is terug! Terwijl de Rabidds inmiddels hun eigen spellen ontvangen en Rayman daarmee definitief is losgekoppeld van de maffe konijnen-reeks, was het nog wachten op een game met de armloze held in de hoofdrol. Rayman: Origins probeert niet alleen Rayman weer op de kaart te zetten, daarnaasr poogt de game weer helemaal terug te blikken op het begin van de reeks. We gaan echter niet alleen terug naar de origins, ook wordt Rayman op succesvolle wijze het moderne tijdperk in geloodst.

Klassiek en modern

Rayman en zijn vrienden zijn lekker aan het relaxen, maar doordat ze hierbij nogal wat geluid weten te produceren, zorgen ze er op succesvolle wijze voor dat een bejaarde dame woedend reageert. Deze oma uit de onderwereld stuurt een leger duivelse creaturen op onze helden af, die de wereld in chaos laten belanden en de inwoners van het land, de roze Electoons en vrouwelijke Nymphs, gevangen nemen. Aan Rayman en kornuiten de taak om de zaken weer even op orde te stellen: tijd voor een klassieke platformer dus.

Rayman: Origins biedt een 2D-platformavontuur, die je door gevarieerde en sfeervolle omgevingen laat springen en vechten, zoals we dat hebben mogen beleven in de allereerste Rayman. Wel is Origins veel moderner dan diens grote inspiratiebron, daar de game met z’n vieren te spelen valt. In de multiplayer kun je elkaar helpen, maar ook een klap verkopen om diegene eens flink te pesten. Het nadeel is hierbij wel dat je elkaar af en toe per ongeluk slaat of zelfs laat sneuvelen. Klappen van je medespelers hoeven echter niet per se negatief te zijn. Soms wordt je net even hoger gemept, zodat je op dat ene platform kunt komen. Ook kan een klap van een maat er voor zorgen dat je weer mee speelt wanneer je het loodje hebt gelegd. Er is namelijk met betrekking tot de multiplayer goed gekeken naar een New Super Mario Bros. Wii, want ook in Origins zul je in de bekende bel veranderen wanneer je het loodje legt, die uiteen spat door middel van een stoot.

Naast de lol die de multiplayer-component met zich meebrengt is er ook een eenvoudig drop-in/drop-out-systeem, dat ervoor zorgt dat vrienden wanneer dan ook mee kunnen springen. Wel is het zo dat deze maten lijfelijk aanwezig moeten zijn, want een online multiplayer zit niet in het pakket dat Rayman: Origins heet. Toch heeft de game heel veel om dit gemis goed te maken.

Sfeervol geheel

Wat met name opvalt aan de game is het sterke grafische uiterlijk. De gehele game bestaat namelijk uit geschilderde onderdelen, daar het gebruik maakt van de nieuwe UbiArt Framework-engine. Hierbij hoeven artiesten slechts een tekening te maken, die op zeer eenvoudige wijze wordt omgezet naar een animatie. Dit wordt gedaan doordat het getekende wordt opgedeeld en er met een paar klikken een ‘skelet’ van wordt gemaakt. Zo hebben de graphic artists vrijwel volledige creatieve vrijheid, omdat ze niet aan de technische aspecten van de game hoeven te denken. Het gevolg is dat je het gevoel hebt naar een zeer stijlvolle animatiefilm te kijken.

Daarnaast is de game niet alleen grafisch sterk, ook de stijl is goed gekozen. De figuren in de game zien er zeer humoristisch uit, waarbij de monden ongewoon ver worden opengesperd en lichamen bewegingen maken, die in het echt toch wel erg moeilijk uit te voeren zijn. Overigens weten met name de gezichtsuitdrukkingen van Rayman’s bolle vriend Globox regelmatig op de lachspieren te werken, maar de geluiden en bewegingen van de andere personages zijn eveneens humoristisch in beeld gebracht.

Variatie

Rayman: Origins is een aardig lang platformavontuur, die gelukkig de nodige variatie kent. Zo zijn er bijvoorbeeld levels waarin je moet zwemmen of word gedragen door een minuscuul torretje. Ook de omgevingen kennen grote verschillen, en hier zitten flink veel ideeën in verwerkt. De grote variëteit zoals we die in een Donkey Kong Country Returns zagen wordt namelijk net zo goed behaald in Rayman: Origins. Een vergelijking met die game is daarnaast om een andere reden niet zo vergezocht.

Beide games zijn namelijk retemoeilijk. In principe is het einde behalen van de levels in Rayman Origins nog wel te doen, maar alle gele bolletjes in een level scoren is vaak onmenselijk. Dat zou namelijk hetzelfde zijn als gamers verplichten om elk muntje in een willekeurige Mario-game te pakken. Overigens zijn sommige stukken wel echt puur pittig, zelfs als je geen verzameldrift bezit, en wanneer dit na enkele keren nog niet lukt, ligt frustratie al snel op de loer. Ook in de multiplayer kan dit soms optreden wanneer je vriend dus jou per ongeluk, of – wanneer je een eikel naast je hebt zitten – expres, dood laat gaan.

Conclusie

Rayman: Origins weet op zeer succesvolle wijze de reeks weer op de kaart te zetten en onderscheidt zich met name door diens geslaagde uiterlijk. Ook de multiplayer maakt de game veel leuker om te spelen, maar dan moet je wel echt lieve vrienden hebben die je speelsessie ondersteunen. Het elkaar pesten kan natuurlijk best grappig zijn, maar bij de moeilijke stukken ligt sowieso al frustratie op de loer en er bestaat een spreekwoord met een druppel en een volle emmer. Uiteindelijk is Rayman: Origins een sterke platformer geworden en kan Michel Ancel met een gerust hart verder met Beyond Good & Evil 2.