Spider-Man: Edge of Time

Spider-Man was vroeger mijn favoriete superheld. Slingerend van gebouw naar gebouw, onmenselijke krachten tot zijn beschikking en af en toe even een gemaskerde idioot in elkaar trimmen; meneertje Peter Parker had het allemaal. Maar de laatste paar jaren leek het bijna of de beste jongen beter met vervroegd pensioen kan gaan. Is dit ook het geval met Edge of Time?

Een flinke klap in het gezicht

Edge of Time is een titel die “our friendly neighbourhood” Spider-Man in een situatie zet waarin zijn dimensie met het jaar 2099 vermengd gaat worden. Zo komt hij een tweede Spider-Man tegen, eentje die uit dit jaar komt. De een helpt de ander; cliché of niet, maar het verhaal is best wel aardig. Het is echter jammer dat deze ingeving in de serie nogal sloom op gang komt; stijve controls, gedateerde graphics en voice acting waar af en toe de kantjes van af lopen. Het leek erop dat dit opnieuw een gefaalde poging zou worden tot een goede Spider-Man game. Met Batman: Arkham City’s recente release zou je bijna denken dat deze Spider-Man game totaal geen aandacht zou krijgen bij de gamers. Het voelde bijna als een klap in mijn gezicht als echte Spider-Man fan. Gelukkig werd al snel mijn ongelijk bewezen.

Een ode aan de fans

Wie het doorzettingsvermogen heeft om voorbij het stroeve begin te komen, wacht een leuke game. Een spannend verhaal waarin de ene Spider-Man de ander moet redden door de toekomst te veranderen in zijn era. Toegegeven, deze “paradox” momenten ogen iets te geforceerd, maar voor de storyline is dit mooi gedaan. Deze paradoxen lijken rechtstreeks uit de Silent Hill franchise te komen; verandert er iets in 2011, dan kan dit ervoor zorgen dat complete gebouwen veranderen in iets demonisch, iets slechts.

Ook qua characters zit deze titel goed in elkaar. Doctor Octopus, Black Cat en Antivenom… noem ze maar op en ze zitten in de game. Edge of Time lijkt bijna een ware ode aan de fans te worden, maar speelt de game zelf ook goed?

Dead Spider?

De mogelijkheid om naadloos in het verhaal te spelen met de originele Spinnenman en die uit 2099 komt iets te laat op gang, maar zodra je vordert in de game zullen deze probleempjes door de ogen gezien worden. Het is op dit punt waar je als speler getrakteerd wordt op een ouderwetse Spider-Man game. Lekker knokken, af en toe een meisje redden, slechteriken een extreme make-over geven, slingeren aan een web… Ja, het voelde best goed, ondanks mijn slechte ervaringen toen ik de game voor het eerst speelde.

Maar een van de leukste dingen, die tevens ook eigenlijk een van de slechtste dingen ooit is in deze game, zijn de belabberde woordgrappen die Peter Park maakt tijdens het spelen van de game. Het voegt echt dat sfeertje van de old-school Spidey toe, iets wat ik alleen maar kan toejuichen.

Ook het feit dat je met twee verschillende karakters kunt spelen voegt een hoop toe aan de game; beide hebben immers hun eigen variant op hun spinnen-krachten. Hier komt gelijk een beetje Batman: Arkham City bij kijken, want zoals we gewend zijn van dergelijke games zit hier een flink combat-systeem in. Maar voordat we verdere vergelijkingen gaan maken; beide games zijn totaal anders.

Spectaculair!

Nu dat gezegd is, gaan we verder naar het vechtsysteem. Naarmate je als spelers een aantal in-game currency (energieballetjes) verzamelt, heb krijg je de mogelijkheid om upgrades te kopen voor Spidey uit 2011, of Spidey uit 2099. Uiteraard is er ook een gedeelde lijst, waarin de upgrades een positief effect hebben op beide karakters. Handig!

Er is echter één stukje gameplay wat mij sterk deed denken aan Dead Space 2. Herinnert iemand zich nog het moment dat Isaac Clarke uit de shuttle van de Solar Array geschoten werd? Nou, dat heeft Spider-Man: Edge of Time dus ook. Spidey 2099 moet af en toe een flinke afstand naar beneden afleggen en dit doet hij door zijn vliezen tussen z’n armen te gebruiken. Spectaculair? Ja! Origineel? Nee. Dit zal echte fans niet boeien, want op het moment dat het gebeurt is het geweldig. Het vechtsysteem komt bij het opstarten iets te stroef over, maar net zoals met het verhaal van de game geldt dat de aanhouder wint.

Tot slot zijn er ook nog eens flink wat unlockables, van artwork tot in-game kranten en nieuwe outfitjes voor onze Spinnenman. Het voegt voor de hard-gamende gamer dus ook flink wat replay value toe, aangezien de meeste unlocks niet meteen vrij te spelen zijn met één of twee playthroughs.

Conclusie

Hebben we met Edge of Time een goede Spider-Man game te pakken? In essentie wel. Helaas zijn er wat technische mankementjes, zoals de gedateerde graphics en het net iets te stroeve vechtsysteem, maar wie echt door durft te zetten staat een leuk verhaal met een goede presentatie te wachten. Ook de completionisten onder ons worden beloond. Met downloadable content in het vooruitzicht, de verschillende collectibles en de vele upgrades die de game te bieden heeft, zal deze titel de speler flink wat uurtjes zoet kunnen houden. Ben jij dus een Spider-Man fanaat, of vind je superhelden geweldig? Dan is dit zeker een titel die het proberen waard is.