The Last Story

The Last Story; een titel die toch ergens doet denken aan een toch wel aardig bekende RPG-reeks; namelijk Final Fantasy. Zeker als je nagaat dat de game wordt ontwikkeld door Hironobu Sakaguchi, de bedenker en maker van de serie, is de naam van het spel dus niet erg origineel. Toch zal The Last Story geenszins een ode gaan vormen naar Final Fantasy, noch lijken op die games.

De wereld van…

In The Last Story draait het om Elza, een jongeman die zijn familie verloor toen hij nog een kind was. Om te overleven waagt hij zich aan het huurlingenbestaan en droomt om uiteindelijk een ridder te kunnen worden. De speeltuin waar dit alles zich afspeelt is Ruli, een eiland dat gesierd wordt door diens middeleeuwsuitziende steden, waarbij hier, in tegenstelling tot Final Fantasy, zo min mogelijk science fiction-elementen in zijn verwerkt. Uiteindelijk zul je meer vrienden ontmoeten en mag ook het stoppen van een invasie niet ontbreken.

Vechtsysteem

Op de Gamescom was het eigenlijk alleen mogelijk om een indruk te krijgen van het vechtsysteem en de stijl, daar het spel nog volledig in het Japans gespeeld moest worden. Speelbaar was het begin van de game, waarin het draait om vier personages die zich een weg door grote groepen vijanden dienden te banen. De gevechten vinden volledig in real-time plaats, dus er zal niet met menuutjes gehannest te worden. Met een groot zwaard hak je je al snel een weg door de tegenstanders en ontwijk je door weg te duiken.

Bijzonder is echter dat om aanvallen van dichtbij uit te voeren, je slechts in de buurt van de tegenstander hoeft te staan om deze aan te vallen. Een knop hoeft hiervoor dus niet te worden ingedrukt en hierdoor heb je toch het gevoel slechts weinig te doen. Of dit ook later in het spel nog het geval is, of het vechtsysteem later ingewikkelder wordt, blijft nog de vraag.

Iedere persoon in je gezelschap kent een bepaalde rol en al snel stap je in de schoenen van de sniper, waarbij het de bedoeling is je steeds te verbergen en ondertussen van een afstand vijanden te verslaan. Overigens is het ook mogelijk om zwakke pilaren of rotsblokken met een speciale aanval te raken om hiermee je tegenstanders zo te verpletteren. Hoe de andere figuren zullen spelen werd niet duidelijk in het gespeelde deel van de game, maar het zal me niet verbazen als ook deze op hun eigen unieke manier bestuurd moeten worden.

Stijl en sfeer

Waar The Last Story echter echt in straalde was vooral diens uitstraling. Gaandeweg de speelsessie werd namelijk goed duidelijk dat de game namelijk een erg stijl- en sfeervolle titel belooft te gaan worden. Het begon al eigenlijk gelijk met de onderbrekingen aan het begin waarin je werd uitgelegd hoe het spel bestuurd moest worden. Steeds stopte het spel en veranderde je personage dan in op stijlvolle wijze in een getekende variant met daarnaast enkele regels informatie.

Maar toch weten met name de zeer mooie tussenfilmpjes en de muziek echt voor de sfeer te zorgen. De composities zijn namelijk erg sterk, maar we verwachten dan ook niets minder van Nobuo Uematsu, de man die de muziek componeert van bijna elke Final Fantasy-deel. Ook het Japanse stemmenwerk klonk gelijk al overtuigend, maar het is nog de vraag of de Engelse stemacteurs net zo goed zullen zijn in de uiteindelijke Westerse uitgave van het spel.

Voorlopige conclusie

The Last Story lijkt het vooralsnog met name van diens sfeer en stijl te moeten hebben, daar het vechtsysteem zichzelf nog dient te bewijzen. Interessant en veelbelovend is de game echter zeker en het is des te mooier dat we deze RPG volgend jaar ook in Europa mogen verwelkomen.