I Am Number Four vertelt het verhaal van één jongen uit een groep van negen jongeren die zijn gevlucht van hun thuisplaneet Lorien. Nu zijn zij de laatste overlevenden van hun volk. Niet alleen dat, maar ze zijn ook de laatsten die de Mogadorians, de vernietigers van hun volk, af kunnen houden van het veroveren van de aarde. De Mogadorians hebben de eerste drie ‘Nummers’ al gedood. John Smith is nummer 4. Dit alles vormt de achtergrond voor wat begint als een ware ‘coming of age’ movie met in de hoofdrol John, die op elke school de populairste jongen zou zijn maar hier kiest voor de kant van de buitenbeentjes.
Echte tienerfilm
Eén ding is wel duidelijk: I Am Number Four is een echte tienerfilm. Dat zijn de meeste films die zich voor een belangrijk deel afspelen op een High School en voor het andere belangrijke deel draaien om de afspraakjes van de hoofdpersoon en het mooiste meisje van de klas. Toegegeven, dat laatste is heel persoonlijk natuurlijk, maar je bent het vast met me eens. Waar veel films die zo vol zitten met actie vaak kiezen voor een oppervlakkige plot die niet meer is dan een achtergrond voor explosies en gevechten, probeert I Am Number Four verder te gaan dan dat.
Regisseur Caruso liet weten vroeger zelf een buitenbeentje geweest te zijn. Hij had andere interesses dan moeite doen om bij de populaire jongens te komen. Dat is een thema dat we in de hele film terug zien. Zo hadden zowel John als Sarah tot de populaire kliek kunnen behoren, maar beiden hebben daar vanaf gezien. Daar moet wel bij worden aangetekend dat John dat in eerste instantie doet vanuit de behoefte om vooral zo min mogelijk op te vallen. En eigenlijk is hij natuurlijk een buitenbeentje pur sang, als alien zijnde. Sarah daarentegen is de belichaming van de creatieve geest die zich volledig op haar passie – fotografie – stort.
Onderdeurtje Sam, waar John al snel sympathie voor opvat, weet het allemaal goed samen te vatten als hij het over pestkop Mark heeft. “Hij is in het laatste jaar van de beste jaren van zijn leven.” De boodschap is duidelijk: I Am Number Four is een film die het aanmoedigt om anders te zijn en je dromen na te jagen, in plaats van je aan te passen en alleen maar bezig zijn ‘er bij te horen.’
Red Bull is for Pussies
Afgezien van de interressante verhaallijn die met name het begin van de film kenmerkt, loopt I Am Number Four over van de sciencefiction clichés en ongeloofwaardigheden. Dan heb ik het trouwens over ongeloofwaardigheden afgezien van het hele alien-concept. Zo komt het nogal vreemd over dat de overlevenden van Lorien, de goeden dus, die we te zien krijgen volkomen menselijk zijn. Bovendien zijn zij stuk voor stuk erg knap, terwijl de Mogadorians afzichtelijke wezens zijn. Dat bevooroordeelde ‘goed is mooi en slecht is lelijk’ past nou juist niet in deze film. Jammer.
Zoals gezegd zitten er ook een aantal flinke clichés in. Tegen het einde blijken de grote, van gedaante veranderende, buitenaardse monsters toch nog even van stal te moeten worden gehaald. Gloeiende stenen met een mysterieuze functie, een gezin dat verwoest wordt door hun geloof in aliens, speciale krachten die precies op het moment dat ze nodig zijn ontdekt worden: het zit er allemaal in. Zo blijkt John ineens in staat om collega ‘Number 6’ op te laden wanneer zij een beetje krap in haar energie zit. Daar reageert zij overigens wel op met de sterkste – zo niet de enige er uit springende- one-liner van de film: “Red Bull is for Pussies.”
De plot, en dan met name de ontwikkeling van John, rammelt op een aantal punten. Zo ontdekt hij wel heel erg plotseling zijn speciale krachten en heeft hij ze daarna ook wel heel erg snel onder de knie. Trainen om met je nieuwe gaven om te leren gaan is blijkbaar ook voor pussies. Vreemd is dat hij daarvoor nooit eerder van zijn beschermer uitgelegd heeft gekregen wie hij nou eigenlijk precies is en wat hij kan, terwijl hij wel al vanaf het begin van de film weet dat hij ‘Nummer 4’ is. Dit terwijl in de trailer overigens nog beelden worden getoond van John die aan zijn beschermer vraagt welk nummer hij zelf dan eigenlijk is. Verder wordt nooit echt duidelijk of ‘de Negen’ nou alleen in volgorde gedood kunnen worden of niet. Dat, wat toch een belangrijk deel van het idee achter de film vormt, had beter uitgewerkt moeten worden.
Conclusie
I Am Number Four is zoals zo veel sciencefiction van de laatste tijd vooral mooi om te zien en spectaculair, maar weinig vernieuwend in het genre. Wat deze film meer maakt dan alleen mooie special effects en actie is de presentatie als echte tienerfilm. Jongeren zullen zich herkennen in en meeleven met de hoofdpersonages. Dat geldt zeker voor hen die ‘anders’ zijn. Hetzij gekozen, zoals Sarah en regisseur Caruso, hetzij ongekozen zoals John en Sam.
Om kort te gaan: I Am Number Four is gewoon een erg vermakelijke film, met een beetje meer verhaal dan “aliens komen naar de aarde en vernietigen alle leven.” Toch zal het wat oudere publiek, met alle respect, hier niet erg enthousiast van worden.
