The Pillars of the Earth is een verhaal van politieke machtsspelletjes, corruptie en religieuze strijd. Nadat de koning is overleden – na eerst zijn erfgenaam in een mysterieuze scheepsbrand te hebben verloren – ontstaat er een hevige strijd om de troon van Engeland. De dochter van de koning, die haar zoon op de troon wil zien wanneer hij oud genoeg is, komt hierbij tegenover de neef van de koning te staan. Hij vindt dat hij de eerste in lijn is om de troon te betreden. Daarin wordt hij gesteund door Waleran, de aardsdeken van Shiring, de streek waar het verhaal zich afspeelt. Waleran heeft zo zijn eigen belangen. Naast deze strijd om de troon draait de tweede grote plotlijn rondom een klein stadje. De prior is vastbesloten om de afgebrande kathedraal in zijn stad te herbouwen. Daarbij krijgt hij hulp van Tom Builder, een ambitieuze meesterbouwer die vastbesloten is de ultieme kerk “vol heilig licht” te bouwen.
Vol actie, intriges en liefde
The Pillars of the Earth is gebaseerd op een boek: de gelijknamige roman van Kenn Follett uit 1989. Ik heb het boek (nog) niet gelezen, maar uit de serie blijkt al dat de makers met een behoorlijk ingewikkelde plot te maken hadden. Meerdere structuren lopen door elkaar, relaties bloeien op en storten weer even snel in en je bent al snel de draad kwijt wat betreft “wie er nou bij wie hoort”. Daarom lijkt de keuze voor een miniserie (met 8 afleveringen van rond de 45 minuten elk) een betere dan een verfilming in één stuk. Het zou immers niet de eerste keer zijn dat een prachtige plot ten onder gaat in het streven van de regisseur om het geheel maar binnen de perken van de normale filmlengte te houden. Nu hebben de makers zichzelf alle ruimte gegeven om de personages echt een gezicht te geven en de vele lagen van het verhaal naar behoren uit te werken.
Dat levert in ieder geval een serie op waarin het niet snel saai wordt. Door de vele gepassioneerde relaties, het politieke gekonkel en de hoog oplopende conflicten heeft de serie daar simpelweg geen tijd voor. Voortdurend worden schijnbare zekerheden weer omver geworpen, bondgenoten verraden en gemaakte afspraken ongeldig verklaard. Wanneer er dan ook een oplossing lijkt te komen voor een bepaald probleem kun je er donder op zeggen dat dit wel weer op de een of andere manier gecompliceerd zal worden.
Sterk uitgewerkte personages
Een ander voordeel van de ruimte die een miniserie biedt boven een film, is dat er veel meer aandacht kan worden besteed aan de uitwerking van de personages. In hun handelen komt natuurlijk al veel van hun karakter naar voren. De liefdes die ze koesteren en de corrupte spelletjes die ze spelen zeggen op zichzelf al heel wat over een personage. En bij een film was het daar waarschijnlijk ook bij gebleven.
Wat mij voornamelijk opviel aan The Pillars waren de heerlijk dubbelzinnige personages. Niemand is voor de volle 100 procent goed (al lijken enkele van de personages wel degelijk 100 procent slecht te zijn). Zelfs de op het eerste gezicht meest vrome en vriendelijke mensen blijken hun zwakheden en duistere kanten te hebben. Verder valt het aantal personages dat een sturende rol speelt op. Er is niet slechts een handjevol hoofdpersonages dat een gezicht en een verleden krijgt. En je kunt met de meesten van hen goed meeleven.
Minpuntje is dat het met de hierboven beschreven aspecten soms wat veel van een soap weg krijgt. Sommigen zullen zich nu misschien afvragen “hoezo, minpuntje?” Ja ieder zijn voorkeuren natuurlijk, maar het maakt het geheel zo nu en dan wel wat gekunsteld. Verre familiebanden brengen grote gevolgen met zich mee en toevalligheden spelen een grote rol. Maar soap of niet, het verhaal is spannend en overstijgt de ‘klassieke’ soap in de zin dat liefde en passie niet de enige sturende factoren zijn.
Conclusie
The Pillars of the Earth is een zeer geslaagde miniserie en in ieder geval voor mij een absolute motivatie om ook het boek een keer te gaan lezen (aangezien ik niet echt moeite heb met het afschrikwekkende formaat van het boek). En dan heb ik het nog niet eens over de schitterende middeleeuwse uitstraling gehad, maar dat is bewust. Dat is immers iets wat bekender is in het genre, ik heb me hierboven liever gericht op de opvallende pluspunten die The Pillars onderscheiden.
