De Resident Evil-films lopen nog iets achter op de games, maar ze zijn druk bezig om een vlotte inhaalslag te maken. Na een behoorlijk derde deel waren de verwachtingen hooggespannen voor Resident Evil: Afterlife. Helemaal omdat regisseur Paul W.S. Anderson, die ook de eerste film regisseerde, weer de camera’s onder zijn hoede had genomen. En niet zomaar camera’s, die enorme 3D-apparaten. Geen computerbewerking achteraf dus, maar de ware 3D-beleving al meteen tijdens het opnemen. Dat kan toch alleen maar een geweldige actie-horror opleveren?
Anders dan verwacht
Je zou denken dat alle ingrediënten wederom aanwezig zijn om Resident Evil: Afterlife tot een succesvol deel in de serie te maken. Regisseur Anderson is weer van de partij, uiteraard ook zijn (real-life) vrouw Milla Jovovich om de rol van Alice te spelen en het hele spektakel is ook nog eens in 3D te bewonderen. De eerste minuten van de film zijn dan ook meteen genieten, want we krijgen een geweldig stuk actie voorgeschoteld. Wie Resident Evil: Extinction heeft gezien, weet dat Alice de grote heren van de Umbrella Corporation heeft gemeld dat ze achter hen aan zal komen en ze voegt nu dan ook meteen de daad bij het woord.
Alice en een hele groep Alice-klonen infiltreren een ondergronde hyve om af te rekenen met Albert Wesker. Dit verloopt spectaculair, maar het gaat niet helemaal volgens plan. Alice wordt geïnjecteerd met een serum die al haar speciale krachten moet wegnemen. Wesker lijkt als winnaar uit de strijd te komen, maar gelukkig voor alle fans loopt ook dit weer anders dan verwacht…
Rustige 3D
En zo word je de eerste minuten overrompeld door de film en gaat het verhaal meteen weer verder waar we gebleven waren. Toch bekroop me gedurende de film regelmatig het gevoel dat er wel veel tijd verstreek, maar dat er eigenlijk niet zoveel was gebeurd. De setting van Afterlife bestaat uit een handvol locaties en er lijken meer rustige momenten in te zitten dan in de andere delen. Dialogen zijn echter nooit het sterktste punt van de Resident Evil-films geweest en ook nu weer zijn er regelmatig de meest tenenkrommende gesprekken om aan te horen, terwijl je veel liever weer wilt genieten van stevige actie-horror.
Zoals gezegd is de film in 3D opgenomen en rustige momenten in een film als deze zijn niet bepaald een visitekaartje voor 3D-effecten. Het is geen mooie wereld zoals in Avatar en de echte 3D-beleving komt pas tot zijn recht als projectielen en gruwelijke zombies echt op je af lijken te komen. In dat opzicht is er goed nieuws voor liefhebbers van de games, want Afterlife leunt sterk op concepten uit de Resident Evil-spellen. Zo komt een ‘executioner Majini’ met zijn ongekend lompe hakbijl aan de deur kloppen, wat een lekker gevecht oplevert. Dit is uiteraard heerlijk 3D-voer en dan kan je na afloop niet anders concluderen dat de film meer van deze momenten zou moeten hebben. Er zijn nog wel meer game-relaties, zoals de gemuteerde honden met koppen die volledig uit elkaar splijten, maar meer grote gevechten hadden de film zeker goed gedaan.
Conclusie
Resident Evil: Afterlife leent meer concepten uit de videogames en dat is zeker lovenswaardig. Het gevecht met een enorme Majini is heerlijk, smaakt naar meer… en meer krijgen we helaas niet. De actie is op een paar momenten erg tof en zorgt, samen met 3D-effecten, voor een heerlijk visueel plaatje. Er zitten echter zoveel rustige momenten in de film, die zeker niet tot de beste vaardigheden behoren van de regisseur en acteurs, dat na afloop toch wel van een gemiste kans is te spreken.
Afterlife is dan ook niet het hoogtepunt uit de serie waar ik als fan zeker op gehoopt had. Het blijft lekker eenvoudig vermaak, en deze keer visueel nog aantrekkelijker, maar er is meer nodig om goed voor de dag te komen. Al is het maar omdat we Milla Jovovich deze keer net niet halfnaakt onder de douche te zien krijgen. Een grotere klap in het gezicht van de fans is niet mogelijk…
