Ninety-Nine Nights II

Ninety-Nine Nights II is een hack ’n slash-game waar ik niet blij van word. De game bevat vele minpunten waardoor je als gamer tussen de emoties verveeld en gefrustreerd heen en weer wordt gegooid. Als je echt wilt weten waarom je dit spel niet moet spelen, lees dan nu verder, maar als je dit al genoeg informatie vindt, kun je beter stoppen met lezen.

Ik kan me zo nu en dan heel erg vermaken met het hack ’n slash-genre en ik stopte Ninety-Nine Nights II dan ook met plezier in mijn console. Na enkele uurtjes spelen had ik echter een grote domper beleefd en was ik helemaal klaar met de game. Slecht gebalanceerde gameplay, een saai en simpel vechtsysteem en lege omgevingen zorgden hier namelijk voor. Vooral de jammerlijke gameplay van de game neem ik ontwikkelaar Q Entertainment heel erg kwalijk, want in een hack ’n slash-games is dit toch het belangrijkste van de hele game.

De verveeldheid

Het probleem bij de gameplay ligt niet bij het niet werken van het vechtsysteem of bugs, maar het is simpelweg te saai. Voor de basis aanvallen zijn twee knoppen nodig. Eén om een snelle aanval te doen en één om een langzamere maar sterke aanval uit te voeren. De basis van het vechtsysteem is dus al eentonig en vraagt aan de speler niets maar dan wat buttonbash werk. Hiernaast kunnen er ook skills gebruikt worden. Ieder karakter kan vier van deze skills meenemen en de speler kan zelf uitkiezen welke dit zijn. Deze skills kunnen in missies verdiend worden en brengen iets meer diepgang in het vechtsysteem. Helaas kunnen de echt goede skills pas aan het eind van de game worden gevonden en is het gebruik van de skills voor het grootste deel van de game dus niets meer dan een lege huls.

Ook hebben spelers nog speciale aanvallen tot hun beschikking. Hiervoor moeten eerst vele orbs van dode vijanden worden verzameld. In het spel zijn genoeg vijanden te vinden, zelfs honderden tegelijk, dus er zijn ook orbs zat om te verdienen. De speciale aanvallen kunnen verschillen van een grote explosie tot een achterlijk groot vuurzwaard om mee in de rondte te slaan en bij sommige van deze aanvallen geldt, dat meer verzamelde orbs voor een sterker effect zorgt. Om eindbazen te verslaan, zijn deze sterke aanvallen essentieel, wat er weer voor zorgt dat je vaak bezig bent om een eindbaas te ontlopen totdat je weer genoeg orbs hebt verzameld.

De frustratie

Een ander probleem waar Ninety-Nine Nights II mee kampt, is de balans van de moeilijkheidsgraad. De hordes van werkelijk honderden verschillende vijanden die elke missie op je af komen (en in één keer op je scherm te zien zijn) zijn altijd zonder veel moeite te verslaan en niets meer dan voer om je zoveel mogelijk vijanden kapot te laten maken. Terwijl de eindbazen en verschillende andere vijanden juist weer verschrikkelijk lastig zijn om te verslaan. Het is zelfs mogelijk om tegenover een eindbaas te komen staan die je met je huidige level en skills simpelweg niet kan verslaan. Helaas heb je dan een half uur door makkelijk verslaanbare vijanden staan hakken om vervolgens tot de conclusie te komen dat je eerst andere missies moet gaan doen om de eindbaas te kunnen verslaan en dit later allemaal weer opnieuw mag gaan doen.

Ten slotte ben ik ook niet te spreken over de manier waarop het verhaal van de game wordt verteld. Gaandeweg het spel zul je met verschillende karakters kunnen spelen en ieder karakter kan een bepaald setje missies spelen. Je kunt zelf kiezen welke missie je wanneer gaat spelen, maar het verhaal raakt hierdoor versplinterd en voor de speler helaas niet spannend om te volgen. Nu is het verhaal van Ninety-Nine Nights II al niet van een hoog niveau, maar door de versplintering zullen spelers zich al helemaal niet meer kunnen boeien.

Conclusie

Ik kan nog wel even doorgaan met minpunten opnoemen. Zo presteert het spel grafisch onder de maat, is de soundtrack niet erg spannend, zijn de omgevingen erg leeg en is de A.I. ook niet om over naar huis te schrijven. Maar het is helemaal niet nodig om hier nog meer woorden aan vuil te maken, want mijn boodschap is heel duidelijk. Ninety-Nine Nights II kampt met teveel problemen waardoor de singleplayer en co-op totaal niet leuk zijn om te spelen. Het enige positieve punt van dit spel is dat er werkelijk honderden vijanden tegelijk zijn om te verslaan, maar als dit niet leuk is om te doen, houdt het natuurlijk al snel op. Misschien kunnen de fans van de eerste Ninety-Nine Nights nog een klein graantje plezier met dit spel beleven, maar de rest van de gamers kunnen het beter laten liggen.