Martin Scorsese’s vierde film in samenwerking met Leonardo DiCaprio na The Aviator, The Departed en Gangs of New York. De grote vraag is of dit top duo een Oscar naar binnen gaat slepen. Aan het verhaal en de oogstrelende beelden zou het in ieder geval niet liggen.
U.S. Marshal Teddy Daniels (Leonardo Di Caprio) is samen met zijn nieuwe partner Chuck Aule (Mark Ruffalo) onderweg naar Shutter Island, waar een psychiatrische inrichting gevestigd is voor zware criminelen. De Marshalls doen onderzoek naar de mysterieuze verdwijning van patiënte Rachel Solando (Emily Mortimer). De rede dat Teddy Daniels deze zaak heeft aangenomen is niet zonder reden, want hij vermoedt dat de pyromaan die zijn huis in brandt heeft gestoken, waarbij zijn vrouw overleed, ook op Shutter Island zit. Eenmaal verdiept in het onderzoek komt Daniels achter de gruwelijke waarheid, of is dit zijn eigen waarheid?
Verwarring
Met de bekende Hitchcock-stijl laat Scorsese de kijker ‘denken’ de personage voor te zijn, het voorspelbare maar spannende plot was niet onverwachts. Dit gevoel heb je de hele film lang, tot op het punt dat Scorsese er een vette draai aan geeft. Met bombastische muziek klim je naar een climax. Die maar duurt en duurt, en dan eindelijk..Toch niet. Daar moet je tegen kunnen. De vreemde dialogen en verschillende invalshoeken geven je het gevoel niet alles in een keer te snappen, een tweede keer kijken is dus aanbevolen.
Beeld
De veelzeggende beelden van het kleurloze eiland en haar inrichting vol gestoorde misdadigers zijn prachtig. Soms lijkt het alsof je een oude film uit de jaren ’30 aan het bekijken bent. Zoals een voorbijgaande omgeving, terwijl de hoofdpersoon bewegingloos achter het stuur zit. Het charmante van deze film zit zeker in het beeldgebruik, wat Scorsese zeker niet voor het eerst doet. De combinatie van de overweldigende muziek, het schreeuwerige van Daniels’ personage en de spannende situaties waarvan er veel voorbijkomen, trekken continu je aandacht. Er wordt ook veel herhaald, Daniels is tenslotte getraumatiseerd en denkt veel terug aan vroeger. Deze beelden zijn zeer intens en worden in een volgorde getoond zodat er steeds een beetje meer informatie vrij komt. Ook al is de film ietwat voorspelbaar, het is niet storend, de beelden maken het goed.
Conclusie
Laat dit kunstwerk op je af komen en geniet van de oude stijl. Als je ervan houdt: een psychische film met inrichtingen en gruwelijke verhalen doen het altijd goed. Niet lastig om daar een mysterieuze en spannende film van te maken. Als getraumatiseerde Marshall heeft Di Caprio een prima personage neergezet, al was het niet zijn beste acteerwerk. Het overige acteerwerk liet hier en daar wat steekjes vallen, maar de cast is perfect uitgekozen om het beeld van de geheimzinnige Shutter Island neer te zetten.
