Final Fight: Double Impact

Vroeger waren ardcadehallen niet uit het straatbeeld weg te denken en had elk gehucht van meer dan toen huizen zijn eigen arcadehal. Sinds de komst van de homepc’s en consoles verdwenen de arcadehallen langzamerhand uit het straatbeeld. Nu je tegenwoordig bij drie pakken Brinta een Xbox 360 krijgt lijkt de levensvatbaarheid van de vroeger zo succesvolle hallen voorgoed verdwenen. Ontwikkelaar Capcom biedt gamers van de oude garde met de release van Final Fight: Double Impact op Xbox Live de kans zich nog een keer over te geven aan het nostalgische arcadegevoel van weleer. Of deze retrospellen vandaag de dag, in tegenstelling tot de arcadehallen, nog wel levensvatbaar zijn valt te bezien en lees je in de review van Final Fight: Double Impact.

2 voor de prijs van 1

Final Fight: Double Impact geeft je voor 800 Microsoft Points niet eén, maar twee games. Naast de de oude arcadeklassieker Final Fight krijg je namelijk ook de klassieker Magic Sword erbij. Twee klassiekers voor om en nabij een tientje lijkt een goede prijs/kwaliteit verhouding als je bedenkt hoeveel muntjes er vroeger altijd in zo’n arcadekast verdwenen, maar niets is minder waar. De twee spellen zijn namelijk lang en breed door de tijd ingehaald. Ik begrijp ook niet wie Capcom denkt aan te spreken met deze release. Er is namelijk weinig tot niets gedaan om de spellen de tand des tijds beter te laten doorstaan. Misschien dat een enkele verstokte conservatieve “vroeger was alles beter” oude lui de games met groot genoegen in de armen sluiten, om even later toch tot de conclusie te komen dat de herinneringen wellicht toch beter waren dan de spellen zelf. Maar goed, deze persoonlijke kanttekening gemeld hebbende is het tijd om voor de gamers die onbekend zijn met de games wat meer duidelijkheid te verschaffen. Te beginnen met de meest teleurstellende van de twee games, Final Fight.

In Final Fight kies je uit drie verschillende personages die elk een bepaalde unieke kracht hebben om vervolgens van links naar rechts te lopen en alles kapot te meppen of schoppen dat op je pad voorbij komt. Een bende vuig tuig heeft namelijk de lieftallige pixelbrei genaamd Jessica gekidnapt en nu is het aan jou de taak haar te redden. Dit doe je dus door van links naar rechts te lopen waarbij je kunt springen, meppen, en wapens die vijanden laten vallen kunt gebruiken. Aangezien het geen goed idee is om kleingeld in je Xbox 360 te proppen kun je na een volledig onterecht voelende ass whooping gewoon op continue drukken en verder spelen. Dat je kunt kiezen om het spel in breedbeeld te spelen of met de ouderwetse arcadekast behuizing om het beeld heen maakt de afwezigheid van het ouderwetse arcadegevoel een klein beetje goed. Deze spellen zijn gewoonweg niet gemaakt voor de consoles. Nee, de charme komt pas naar boven als je urenlang met een half lauwe ranja en een paar vrienden onder schooltijd je tijd loopt te verdoen in een arcadehal met een dikke zweterige eigenaar die je eruit kickt op het moment dat je geen kleingeld meer hebt. De verschillende challenges waarbij je extra’s vrij kunt spelen zorgen voor iets meer uitdaging, maar verhullen niet dat we te maken hebben met een pure retrogame.

Van hetzelfde laken een beter pak

Final Fight heeft mij niet kunnen bekoren ondanks de leuke 8-bit look. Gelukkig is Magic Sword meer aan mij besteed. Spelend als The Brave One moet je een kwaadaardige meester uit een ontstellende 51-verdieping tellende toren verdrijven. En je raad het al, iedere verdieping is een level vol obstakels op weg naar de grote finale. Iedere verdieping is gevuld met vijanden, valstrikken en platformelementen die je halsstarrig proberen te weerhouden van het bereiken van de volgende verdieping. Magic Sword is in vergelijking met Final Fight een stuk uitdagender en uitgebreider. Zo kun je de hulp inroepen van verschillende uiterst nuttige sidekicks, zijn er verschillende wapens te vinden en zijn er verschillende paden die naar de bovenste verdieping leiden. Ook kent het spel meerdere eindes en uitdagingen die het herspelen aantrekkelijk maken. Helaas kampt ook Magic Sword met het euvel van de oneindige continues waardoor je in principe zonder bijster veel te doen het einde kunt bereiken. Gelukkig zorgen de verschillende paden, vijanden, platformelementen, verschillende wapens en eindbazen voor een leuker en uitdagender spel dan Final Fight.

Net zoals seks leuker is met zijn tweeën dan in je eentje gaat dit ook op voor Final Fight: Double Impact. De offline en online co-op mogelijkheid maken vooral van Final Fight een leuker spel. Samen op de bank achter challenges aan gaan, of online zomaar een game joinen voegen een hoop spelvreugde toe. Toch komen de spellen zo veel beter tot zijn recht in een arcadehal dat ik de crossover naar de consoles niet vat. Ik kan me voorstellen dat een kleine groep gamers nostalgische gevoelens ophaalt met deze games, maar het gros van de gamers raad ik aan hun zuurverdiende centjes uit te geven aan een echte topper als Braid of Shadow Complex.

Conclusie

Final Fight: Double Impact voelt als het terugzien van dat meisje op de basisschool waar je jaren stiekem verliefd op was. In je herinneringen was ze toch een stuk leuker dan je dacht. Het grootste euvel van de twee spellen is het gemis van uitdaging door de ongelimiteerde continues en de repetitieve gameplay. De co-op maken de spellen een stuk beter te verdragen, maar verhullen niet dat deze games het best tot hun recht komen in de ouderwetse arcadehal. Ik heb me vooral vermaakt met het veel beter uitgewerkte Magic Sword dat het vooral saaie Final Fight het nakijken geeft op het vlak van uitdaging, content en gameplay. De beide games ogen met hun 8-bit uitstraling nog steeds erg fraai, maar helaas zijn de spellen voornamelijk interessant voor gamers van de oude garde die een avond gezellig herinneringen willen ophalen aan die goede oude tijd van de arcadehallen.