Final Fantasy Crystal Chronicles: Crystal Bearers

The Crystal Bearers speelt zich zo’n duizend jaar af na het origineel en hanteert logischerwijs hetzelfde universum. Toch is het geheel drastisch veranderd, aangezien het kwaaie miasma een minder grote rol speelt en het Yuke-ras door een destructieve oorlog van de aardbodem is verdwenen. Benieuwd? Lees dan verder…

Anders…?

In dit Wii-vervolg zijn zwaarden vervangen door vuurwapens en is magie een ware taboe. De enige uitzonderingen op deze laatste regel zijn kristaldragers, waarvan de jonge Clavat genaamd Layle een voorbeeld is. Deze (over)moedige jongeman bezit namelijk de kracht om voorwerpen te laten zweven en zodoende ook weg te smijten. Mocht dit gameplay-element je niet aanspreken, dan zul je uit The Crystal Bearers geen plezier halen. De gehele game draait simpelweg om deze mechaniek, waarmee je puzzels, monsters en andere obstakels moet overwinnen.

Een direct klaagpunt is dan ook dat The Crystal Bearers na verloop van tijd aardig repetitief kan worden. Je kunt tijdens gevechten allerlei rondliggende objecten gebruiken als wapen, maar er is weinig verschil tussen het misbruiken van een boomstam of een uit de kluiten gewassen koffiezetapparaat. Ik had ook graag wat fysieke krachten of andere magische aanvallen willen zien. Maar helaas, in The Crystal Bearers komt het niet verder dan amuletten en kristallen die kleine bonussen geven aan de schade die je kunt aanrichten.

Geen role playing-game

Doordat de gameplay niet al te uitgebreid is, zal het waarschijnlijk ook niet als een verrassing komen dat The Crystal Bearers géén RPG is. Voor het eerst binnen de Final Fantasy-reeks hebben we namelijk te maken met een action/adventure-game. Je kunt niet groeien door middel van levels, je personage(s) uitbouwen of nieuwe wapens en bepantsering aanschaffen, die diepgang mist The Crystal Bearers gewoon. Het enige wat uiteindelijk op te peppen valt, is je hoeveelheid hitpoints, door binnen een gebied alle monsters te verslaan en de stroom met miasma te sluiten.

Uiteindelijk doet het geheel denken aan een uiting van Zelda, maar ontbreekt er een zekere diepgang en finesse om die status te bereiken. De grootste boosdoener is hier de gebrekkige navigatie, die voor uren onnodige frustratie kan zorgen. De plattegrond is simpelweg te globaal en laat slechts zien waar je je bevindt, maar niet hoe je je kunt verplaatsen naar je doel. Daarnaast wisten de routeborden me meerdere keren de verkeerde kant op te sturen, met als gevolg wat minder televisie-vriendelijke opmerkingen.

Mysterieuze aantrekkingskracht

Laat deze uiting je echter niet ontmoedigen, want The Crystal Bearers weet, ondanks wat frustratie, veel goed te maken. De kracht van elke Final Fantasy-game is natuurlijk het verhaal, waarbij ook dit Wii-vervolg geen uitzondering is. Er is werkelijk geen seconde dat je je niet gedreven voelt om het volgende stukje verhaal op te pikken, ook al is het stemwerk niet altijd even sterk. Desondanks is de achterliggende geschiedenis genoeg om The Crystal Bearers van begin tot eind een waardige reis te maken.

Dit komt mede door de briljant uitgewerkte, hoewel soms lichtelijk frustrerende, mini-games. Zelfs beginnend in de game word je al overdonderd door schiet- en vliegscènes, die andere games doen verbleken. De meest opvallende mini-game is stiekem toch wel de scène waarbij Layle koninklijke wachters moet vermijden, die zojuist de trein hebben gekaapt waarin hij zich bevindt. Onder het genot van een jaren 30-muziekje is het aan jou om met het zweet in je bilnaad onder banken, in karretjes en via plafonds jezelf richting de voorste wagon te werken.

Het zijn kleine elementen zoals deze, en natuurlijk vele anderen, die steeds weer voor verfrissende momenten zorgen. The Crystal Bearers is dan ook geen slechte game, het missende element is simpelweg alleen diepgang. Graag had ik de game meer willen zien als een traditionele, Japanse RPG, gecombineerd met een snufje Zelda. Het geheel is in de huidige vorm simpelweg niet diepgaand genoeg om zich te kunnen meten met favorieten zoals Final Fantasy VII of Final Fantasy IX.

Conclusie

The Crystal Bearers is niet het vervolg geworden waar ik jarenlang op heb gewacht, maar dat betekent niet dat deze me heeft teleurgesteld. Het is simpelweg een totaal andere ervaring, die alsnog voor uren plezier kan zorgen. Het ontbreken van diepgang en een goede navigatie is uiteraard een flink gemis, maar weerhoudt je gegarandeerd niet ervan om je vast te klemmen aan die controller en het meeslepende verhaal op te pikken. Kortom, The Crystal Bearers is niet kristalhelder, maar produceert een aardige glans.