Tales of Monkey Island: Seizoen 1

Tales of Monkey Island is een serie bedoeld om ons eens ouderwets te laten genieten van avontuurlijke puzzelgames. Is dit eerste seizoen, bestaande uit vijf episodes, een “YARR!” waardig? Dat lees je in deze review…

Diepgaande achtergrond

Het befaamde Monkey Island, de oorspronkelijke serie afkomstig uit de jaren ’90. Het is tevens een legendarische reeks episodes, die zich richtten op avontuurlijke puzzels. En nee, dit zijn geen puzzels van het kaliber Bejeweled of QuantZ, maar uit het befaamde point-and-click-genre. De kracht van Monkey Island ligt in het vinden van allerlei geheime voorwerpen, waarbij je gebruik moet maken van je omgevingen. Je kunt bijvoorbeeld ook meerdere voorwerpen combineren, om zo tot de oplossing van een puzzel te komen. Dit soort kleine elementen zijn altijd al de kracht geweest van de serie. De puzzels bieden hierdoor een immense diepgang, maar zijn over het algemeen nooit frustrerend of onnodig ingewikkeld.

Een frisse start

In het nieuwe Tales of Monkey Island neem je de rol aan van piraat Guybrush Threepwood. Beginnend in Launch of the Screaming Narwhal, de eerste episode, achtervolgt hij op zee de ondode piraat LeChuck. Deze schurk heeft zijn lieftallige vrouw Elaine ontvoerd, waardoor beide heren met elkaar een gevecht aangaan. Sluw als dat Guybrush is, stelt hij met eerder gevonden onderdelen de Cutlass of Kaflu samen. Dit is het enige wapen waarmee LeChuck in zijn huidige staat verslagen kan worden. Het wapen blijkt echter niet vlekkeloos te werken, aangezien LeChuck, wanneer hij neergestoken wordt, slechts terugkeert naar zijn menselijke staat.

Ten gevolge van deze mislukte poging raakt de hand van Guybrush geïnfecteerd met een virus. Uiteindelijk resulteert het gevecht zelfs in een explosie, die hem overboord doet slaan, waarna hij aanspoelt op een vooralsnog onbekend eiland. Hier wordt door een wijze vrouw verklaard dat het virus zich zal verspreiden over zee. Het is aan Guybrush om dit te voorkomen en een geneesmiddel te vinden voor zijn hand. Daarnaast is ook Elaine nog steeds in de handen van de boosaardige LeChuck. Hier begint het avontuur omtrent snauwende piraten, puzzels en gillende kanonskogels…

Twijfelende lijn

Een puntje van kritiek dat ik direct wil aanvoeren, is de dalende lijn binnen de episodes. Waar in het begin nog het verhaal volledig centraal staat, is deze in de tweede episode, The Siege of Spinner Cay, gedeeltelijk aan de kant gezet. Daarnaast is dit tweede deel ook nog eens korter en zelfs repetitief te noemen. De puzzels zijn simpelweg minder gevarieerd en beginnen qua concept herhalend minder aantrekkelijk te worden. Het is de serie echter wel te vergeven, want dergelijke aspecten worden nou eenmaal versterkt door de episodische opzet. Uiteraard zijn er ook positieve kanten, waarbij er bijvoorbeeld op een uitstekende wijze een nieuw hoofdpersonage wordt geïntroduceerd.

Gelukkig maakt Lair of the Leviathan als derde deel uitzonderlijk veel goed. De focus ligt wederom op een sterk verhaal, waardoor deze prima op zichzelf staat. Guybrush komt ook dichter bij z’n doel, waardoor het geheel nog spannender overkomt. Een belangrijk aspect dat deze derde episode versterkt, is de verandering van locatie. In deze derde episode werd ik aangenaam verrast door een zekere plottwist, die als lezer zelf te ontdekken is. Het point-and-click-genre komt door de uitstekende puzzels beter tot zijn recht, waardoor Lair of the Leviathan ook stiekem mijn favoriete episode is.

Uitstekende finale

Laat deze uiting je echter niet ontmoedigen. Ook al is het een-na-laatste deel, The Trial and Execution of Guybrush Threepwood, kwalitatief minder goed, het blijft een prima voortzetting. Het verhaal wordt verder omhoog geschroefd, iets dat de titel van de episode al aangeeft. Waar dit vierde stuk echter de steken weer laat vallen, is het puzzelgedeelte. Het geheel schakelt terug naar de oudere, minder goed werkende puzzels, die kunnen aanvoelen als een herhaling. Hiermee wil ik ook de soms twijfelachtige leercurve aanhalen, die in wezen alle kanten uitschiet.

De laatste aflevering, onder de naam Rise of the Pirate God, haalt daarentegen alles uit de kast. De puzzels voelen weer bevredigend aan, waarbij er een goede balans is getroffen tussen de gameplay en het verhaal. Op dit punt is Guybrush op een emotioneel vlak de perfecte hoofdrolspeler. Ontwikkelaar Telltale maakt daarmee toch duidelijk dat men heeft geleerd van haar fouten en zodoende een meeslepend verhaal kan vertellen. Uiteraard komt het vijfde deel tot een ‘geheel verrassende’ conclusie, al is deze wel subliem uitgevoerd.

Uiteindelijk zul je met een weltevreden glimlach de game afsluiten. Dit komt mede door de sublieme presentatie, die de reeks de nodige charme meegeeft. Verhaaltechnisch had het geheel beter in elkaar mogen steken, al heeft dit absoluut geen negatieve invloed. Het stemwerk zorgt bijvoorbeeld voor ijzersterke dialogen, waarbij de humoristische factor ook onovertroffen is. Het is in ieder geval fijn om te zien dat ontwikkelaars nog steeds in staat zijn om een heerlijke, ouderwetse point-and-click-game af te leveren.

Conclusie

Tales of Monkey Island is een typische episodische serie. De reeks kent zijn hoogte- en dieptepunten, maar laat dit je niet afschrikken. Als geheel is het een uitstekende reeks, die voor lekker ouderwets vermaak kan zorgen. De puzzels zijn over het algemeen bevredigend en net niet te moeilijk. Toch had ik graag wat meer variatie en meer uitdagende elementen willen zien. Het is binnen het verouderde point-and-click-genre echter wel te verwachten dat deze niet langer de pracht en praal heeft van vroeger. Desondanks kan ik Tales of Monkey Island aanraden aan iedereen die wil genieten van een prachtig avontuur.