Tales of Symphonia: Dawn of the New World

Tales of Symphonia: Dawn of The New World is het langverwachte vervolg op de oorspronkelijke Gamecube-game Tales of Symphonia. Behaalt deze Wii-exclusive de standaard van het origineel of is deze het aanschaffen niet waard? Dat lees je in deze review…

De voorliefde verloren

Het is zowaar alweer zes jaar geleden dat ik heb mogen genieten van het originele Tales of Symphonia. Deze stevige RPG kwam voor mij op precies op het juiste moment, toen na de release van de Gamecube het aanbod van games maar weinig gesierd werd door RPG’s. Met een stevige voorliefde heb ik al die tijd dan ook mogen uitkijken naar het langverwachte vervolg genaamd Dawn of the New World, dat zich twee jaar na de gebeurtenissen van het origineel afspeelt. Zoals te verwachten valt maken diverse personages hun terugkeer, wat voor de fans van de serie een welkome traktatie is.

Dit keer nemen we echter de rol aan van een volledig nieuw personage in de vorm van Emil, een jongen die zichzelf niet bepaald met trots draagt. Jammer genoeg begint hier mijn klaagzang al omtrent de game. Het is aan Emil om de wereld te redden van de ondergang, waarbij het cliché aspect niet duidelijk genoeg benadrukt kan worden, al mag het niet aan hem te zien zijn. De gehele game door blijft deze zogenaamde ‘held’ zichzelf als een zielenpoot gedragen, waarbij hij om de drie seconden ook nog eens z’n excuses weet aan te bieden bij elk wissewasje. Dit maakt het geheel volledig ongeloofwaardig, mede door het niet al te sterke stemwerk, al is het verhaal in dit vervolg wat betreft de originaliteit überhaupt niet meer sterk te noemen.

Desalniettemin wordt het verhaal, ondanks een trage start, in ieder geval wel prima gepresenteerd. Veelvuldig zul je geconfronteerd worden met morele keuzes, al wordt dit concept naar mijn idee te weinig uitgewerkt om daadwerkelijk een impact te hebben op de speler. Daarnaast is de game, gezien de Japanse aard, ook nog eens matig vertaald. Nu betreft dit geen simpele spelling- of grammaticafouten, maar juist ongeïnspireerde dialogen, die de kracht missen van het origineel. Wellicht dat “het missen van kracht” de juiste manier is om Dawn of the New World te omschrijven.

Een lichtpuntje?

Zowel in het origineel als in dit vervolg blijft het gevechtssysteem één van de beste kanten van de game. Getrouw aan de eerste game maakt Dawn of the New World wederom gebruik van realtime combat, waarbij je zowel fysieke aanvallen als magie kunt gebruiken. Daarnaast kun je ook je teamgenoten gebruiken voor gezamenlijke aanvallen. Zoals het een ware RPG betaamt kun je in de game niet alleen jezelf verbeteren door verdiende punten te besteden aan je attributen, maar ook zijn je teamgenoten te verbeteren. Het aantal punten dat je verdient is echter wel gelimiteerd, zodat er een zekere vorm van diepgang optreedt.

Het is van uiterst belang dat deze personages goed uitgebalanceerd worden, aangezien je met (maximaal) vier man tegelijk vecht. Een leuk aspect hiervan is dat je drie vrienden voor de televisie kunt dumpen, om vervolgens met vier man chaos en wanhoop aan te richten. Daarnaast kun je, indien je meer dan vier personages in je broekzak hebt verstopt, selecteren wie je wilt gebruiken tijdens de gevechten. Het is vooral door dit geweldige systeem dat ik de fouten van Dawn of the New World in ieder geval gedeeltelijk kan vergeven. Het geheel speelt door de gevechten lekker weg, wat het losse verhaal en de visuele presentatie weer ten goede komt.

Vooral dit laatstgenoemde punt is een zere plek van Dawn of the New World. De game ziet er simpelweg uit als een vroege Gamecube-game, waar zelfs de charme van de stijl niks aan kan veranderen. Het is door de vele gebreken dat ik niet anders kan concluderen dat deze Wii-versie gewoon gehaast is afgewerkt en zodoende niet weet te voldoen aan de standaard die men tegenwoordig handhaaft voor games van een dergelijk formaat. Ondanks dat heb ik uiteindelijk toch plezier kunnen beleven met dit vervolg. Vooral in de laatste uurtjes loopt het tempo hoog op in de game, waardoor ik uiteindelijk met spanning en liefde Dawn of The New World heb doorgehaald.

Conclusie

Tales of Symphonia: Dawn of the New World is geen slechte game, integendeel, maar de game weet alleen niet te voldoen aan de eisen van een waardig vervolg. Desondanks wordt de game gered door ijzersterke gameplay, die de tand des tijds prima heeft doorstaan. De liefhebbers van de serie zullen met gemak plezier uit deze Wii-versie halen, al kan ik nieuwkomers eerder aanraden om de Gamecube-versie een keer op te pikken, om zo te mogen genieten van een waardige Tales of Symphonia.