Harvest Moon: Tree of Tranquility

Harvest Moon: Tree of Tranquility is de eerste game binnen de serie speciaal voor de Nintendo Wii. Is deze boerensimulator rijp om te plukken of is de oogst dit jaar mislukt? Dat lees je in deze review…

Het boerenleven

Over de vele jaren heeft de welbekende Harvest Moon-reeks een aanzienlijk aantal fans vergaard. Dit is uiteraard niet zonder reden, aangezien de serie gamers alom wist te verrassen met een uitstekende simulator, die zowel toegankelijk als enorm diepgaand was. Mocht je daarentegen toch niet bekend zijn met één van de games, laat staan de serie: Harvest Moon focust zich volledig op het runnen van je eigen boerderij. Dit bestaat bijvoorbeeld uit het verbouwen van allerlei gewassen, afhankelijk van het seizoen, en zelfs het onderhouden van je eigen vee.

In de voorgaande games is dit altijd al een lekker verslavend aspect geweest en ondanks dat dit ook het geval is voor Tree of Tranquility, ben ik helaas niet geheel te spreken over de game. Hoe dit zo mag komen? Twee hele simpele woorden: lage productiewaarden. Al vanaf het begin werd ik ontvangen door een ondermaatse presentatie en een kinderlijke opzet. De animaties zijn bijvoorbeeld erg stijf, er is geen sprake van stemwerk en het geheel komt gewoon sfeerloos over. Betekent dit dat er geen redding meer is voor dit nieuwe deel? Dat hangt er vanaf, aangezien de die hard fans onder ons wellicht in staat zullen zijn om de fouten door de vingers te zien…

Vertrouwd…

Hetgeen wat ik direct duidelijk wil maken, is dat de gameplay wederom staat als een huis, of in dit geval een uit de kluiten gewassen boerderij, ondanks de nodige gebreken. Zoals we gewend zijn van de serie werk je je omhoog in de stad door allerlei klusjes te aanvaarden, om vervolgens geld te verdienen. In het geval van Tree of Tranquility kun je dit allemaal bewerkstelligen op Waffle Island. Dit mysterieuze eiland herbergt een eeuwenoud geheim omtrent de Harvest Tree, die later in de game een centrale rol speelt. In het begin zul je echter nog druk bezig zijn met het verkrijgen van je eigen huisje.

Een belangrijke factor hierbij is het uithoudingsvermogen van je personage. Dit vermogen staat namelijk gelijk aan het aantal taken dat je op een dag kunt voltooien. In het begin zul je niet direct aan de slag kunnen met al te veel taken, maar na verloop van tijd begint het tempo op te pikken. Mocht je het personage echter uitputten, dan zul je vaker geneigd zijn om de dokter in de stad te bezoeken. Zoals altijd heeft ontwikkelaar Marvelous hier weer een mooie balans in gevonden, aangezien het ook zelden was dat me dit overkwam.

Een mooi aspect van het uithoudingsvermogen is het feit dat dit je dwingt om van te voren te plannen, iets wat getuigt van de diepgang in de game. Door bijvoorbeeld veelvuldig te vissen, het land te bewerken of te mijnen, kun je jezelf enorm verbeteren en kosten de taken ook veel minder van je uithoudingsvermogen. Het meervoud van de taken voer je tevens uit door bepaalde bewegingen te maken met de Wii-afstandsbediening. De gamers onder ons die wat spastischer aangelegd zijn dan de gemiddelde mens, zullen al gauw merken dat je af en toe verkeerde of onnodige bewegingen kan maken, wat er dus voor zorgt dat je uithoudingsvermogen weer vermindert voor die dag.

Matige afwerking

Nu is het zojuist genoemde punt uiteraard geen spelbreker, al had ik ironisch genoeg een nog bredere implementatie van de Wii-afstandsbediening willen zien. Het kleine opdondertje wordt relatief gezien maar op weinig leuke manieren gebruikt, terwijl er wel terdege ruimte is voor meer functies. Hiermee kom ik aan bij het gevoeligste punt van de game: de algehele afwerking is. Zoals ik eerder al aangaf, kent de game een erg zwakke presentatie. Deze wordt mede vergezeld door tergende laadtijden en een paar vreemde designkeuzes. Ondanks dat het onderhouden van je boerderij in principe nog uitstekend wegspeelt, kan ik het Tree of Tranquility simpelweg niet vergeven om met een dergelijk zwakke afwerking aan te komen.

Het verhaal is ook nog eens werkelijk flinterdun, waardoor deze tekstueel gezien allerminst aantrekkelijk is. De dialogen van de personages zijn ook niet bepaald interessant om bij te houden. Desondanks waren het de momenten op mijn boerderij die me er aan konden herinneren waarom ik zo’n voorliefde voor de serie heb. Jammer genoeg was ik tijdens het spelen alleen geneigd om de Gamecube-versie uit de kast trekken, aangezien deze vele malen beter uit de verf komt. Mocht je deze niet in huis hebben en een instap willen maken met Tree of Tranquility, dan raad ik dit ten strengste af. De beste ervaring ligt bij de oudere games.

Conclusie

Harvest Moon: Tree of Tranquility is in de kern geen slechte game, maar weet door een belabberde presentatie en zwakke afwerking slechts gedeeltelijk te plezieren. De nostalgische momenten waren desondanks aanwezig, al gaven mij deze eerder de neiging om een oudere versie van Harvest Moon op te starten. Als nieuwkomer raad ik aan om ver uit te buurt te blijven van deze game. De liefhebbers onder ons die uit nieuwsgierigheid deze beestenboel toch willen uitproberen, kan ik slechts verwijzen naar de budgetbak.