Call of Juarez: Bound in Blood

Een mooie hoed op je kop, twee lekkere lompe blaffers bij je, een uitgestrekte prairie en een dubieuze saloon. Allemaal heerlijke ingrediënten van het bekende Wilde Westen. En wild wordt het zeker weer dankzij Call of Juarez: Bound in Blood! Lees snel verder in deze review…

Ik heb altijd al een zwak gehad voor het Wilde Westen. Films als The Good, the Bad and the Ugly en Once Upon a Time in the West kunnen me nog altijd erg goed vermaken en de hele sfeer van het Wilde Westen met gevaarlijke outlaws, een heldhaftige sheriff en een stoffig stadje vol typische houten huizen doen het bij mij altijd goed. Ik was dan ook aangenaam verrast toen eerder dit jaar Call of Juarez: Bound in Blood werd aangekondigd, de opvolger van het redelijke Call of Juarez. Na het spelen van de volledige versie van Bound in Blood ben ik nog aangenamer verrast, want ontwikkelaar Techland heeft deze keer goed werk afgeleverd.

Andere ervaringen

Call of Juarez: Bound in Blood speelt zich jaren voor de eerste game af en is dus een echte prequel. Deze keer gaan we met de broers Ray en Thomas McCall aan de slag, ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog. Ray kennen we nog uit het eerste deel, al heeft hij zich nu nog niet bekeerd tot het geloof en is hij meer overtuigd van kogels dan van de bijbel. Om toch het idee achter de gameplay van de eerste Call of Juarez in ere te houden, verschillen de twee speelbare personages ook deze keer van elkaar.

Ray is goed met lompe pistolen en dynamiet en gaat graag in nauwe gangetjes de directe confrontatie aan, terwijl Thomas liever met een goed geweer vanaf een afstand aanlegt op vijanden en daarnaast kan vertrouwen op zijn lasso. Op deze manier voelt het spelen met de beide personages ook echt verschillend aan, met de actiegerichte Ray en Thomas, die het soms zelfs van een lichte stealth-aanpak moet hebben. Sommige hoofdstukken kennen een vast personage om mee te spelen, maar regelmatig mag je zelf kiezen met wie je op pad gaat. Verwacht geen compleet andere ervaringen of levels, want vaak is het een kwestie van een iets andere route. Toch geeft deze aanpak spelers wel de gelegenheid om een favoriete tactiek te kiezen en het kan wellicht motiverend werken om de singleplayer nogmaals te spelen, maar dan vooral met een ander personage.

Vrije stukken

Wat ook nauwelijks is veranderd, is de opzet van de levels. Hoewel je soms wel wat vrijheid hebt om vijanden te benaderen in open gebied, zal je in veel gevallen een duidelijk uitgestippeld pad bewandelen. Vandaag de dag had ik wel liever wat meer vrijheid en open omgevingen gezien, maar er zijn gelukkig diverse momenten die het gemis van vrijheid goed maken. Zo kan je al snel aan de slag met een ratelende gatling gun en een ouderwets kanon, om oprukkende vijanden met harde hand terug te dringen. Ook de momenten waarop je te paard in actie komt en andere typische western-aspecten tegenkomt, zoals spannende shoot-outs en opstandige indianen, zorgen voor een heerlijk gevoel tijdens het spelen.

Iets minder goed zijn de echte vrije levels in de game, waarbij je mag free-roamen en op zoek kunt gaan naar zijmissies of nieuwe wapens kunt kopen. Deze vrije stukken voelen wat leeg aan en hadden in mijn ogen een stuk beter uitgewerkt kunnen worden, voor zover ze al veel toevoegen aan de game. Ook het gebruikte coversysteem, waarbij je automatisch achter bepaalde objecten kunt schuilen, kan soms wat onhandig werken. Je kunt achter een groot object schuilen en om een hoek leunen en schieten, of gebukt achter een klein object zitten en eroverheen schieten, maar lang niet altijd neemt je character dekking als je dat zou willen. Meestal koos ik er dan ook voor om maar gewoon gehurkt achter een object te schuilen, wat overigens ook prima werkte.

Dit heeft ook deels te maken met het feit dat de game redelijk makkelijk is. Op een gemiddelde moeilijkheidsgraad is de tegenstand nog altijd niet heel lastig, waarbij de aanwezige auto-aim ook flink helpt. Je zult met een ouderwetse run-and-gun instelling vrij ver kunnen komen. Dit is enerzijds best lekker, want het houdt de game lekker vlot, maar anderzijds is het wel jammer dat het zelden gebeurt dat je echt uitgedaagd wordt. De game is ook nog eens aan de korte kant, want met zeven à acht uur kan je de singleplayer wel een keer hebben uitgespeeld. Dit kan uiteraard verlengd worden door het spelen van zijmissies en de multiplayer.

Lekker ouderwets

Als je genoeg vijanden vol lood hebt gepompt, is het mogelijk om gebruik te maken van de Concentration Mode. Zowel Ray als Thomas kan dit gebruiken, al hebben ze beide een andere uitwerking. In deze slow-motion modus kan Ray vijanden snel markeren, simpelweg door over ze heen te gaan met het richtkruis van je wapen. Als de slow-motion stopt zal Ray de geselecteerde vijanden automatisch op de gepaste hoeveelheid kogels trakteren. Als je deze modus vanuit Thomas beleeft, gaat het er iets anders aan toe. Vijanden worden automatisch geselecteerd, met de rechter trigger houd je de trekker constant vast en vervolgens kan je de analoge stick gebruiken om daadwerkelijk op iemand te schieten. Hierdoor krijg je echt het gevoel alsof je zelf lekker ouderwets de trekker steeds overhaalt om te knallen en dit gevoel is iets waar een game als Call of Juarez: Bound in Blood zeker mee scoort.

Om het plaatje verder compleet te maken is Bound in Blood ook voorzien van de eerder genoemde multiplayer, waarbij je diverse classes kunt vrijspelen, elk met eigen wapens en sterke en zwakke punten. Naast de bekende spelmodi als Team Deathmatch en het beschermen van een VIP in teamverband, is er ook een interessante Wild West Legends modus. Dit is eigenlijk een Assault-modus in het Wilde Westen, waarbij een team bepaalde doelstellingen moet behalen en het andere team moet dit zien te voorkomen. Dit is nu al mijn favoriet, met zeer diverse scenario’s en lekker intense actie. Ook leuk is de toevoeging van het Bounty-systeem, waarbij elke speler een bepaald geldbedrag waard is. Hoe meer mensen jij achter elkaar weet te doden, hoe meer geld iemand kan verdienen door juist jou om zeep te helpen. Het is jammer dat er geen coöperatieve multiplayer aanwezig is, wat de game echt interessanter had gemaakt, maar dit is slechts een kleine smet op het geheel.

Conclusie

Call of Juarez: Bound in Blood is zeker niet de beste shooter van de afgelopen tijd en de game zit ook vol met allerlei clichés, maar dat maakt eigenlijk weinig uit. Dit is een ideale game voor mensen die op zoek zijn naar een lekker vlot avontuur, veel sfeer en een vermakelijke multiplayer. Wat meer vrijheid en open levels zouden zeker interessant zijn geweest en ook het ontbreken van een co-op modus is jammer, maar feit is dat Ubisoft en Techland met deze game het Wilde Westen weer op de kaart zetten. Hulde!