Silent Hill: Homecoming

Silent Hill: Homecoming is de zesde Silent Hill-game sinds het ontstaan van de serie in 1999. Team Silent, de originele ontwikkelaar, houdt zich inmiddels met andere projecten bezig en dus is de licentie overgenomen door andere ontwikkelaars. Na Climax Games (Silent Hill: Origins) is het nu de beurt aan Double Helix Games in Californië om te laten zien wat ze in huis hebben.

In alle eerlijkheid, Silent Hill is een bijzonder type spel. Het is namelijk een game waarbij je tweehonderd keer door een level kan lopen om vervolgens te ontdekken dat er net om de hoek een klein gat in de muur zit waar je met veel moeite doorheen kan kruipen. En je zou zweren dat dat gat daar alle voorgaande keren dat je er rondliep niet was. Zoiets frustreert mij, ik heb graag een duidelijke weg en een duidelijk doel. Beide zijn in Silent Hill: Homecoming luxe.

Ik zie, ik hoor

Silent Hill: Homecoming is een mooie horror/adventure voor de PC. Grafisch staat de game in elk geval als een huis. Na een uurtje spelen had ik een stalen pijp tot mijn beschikking waarmee ik zonder veel moeite kon afrekenen met levende, gevilde honden die hier en daar opduiken. Toen ik een combo uit mijn knoppen kreeg, leek het er even op alsof de stalen pijp door het hoofd van hond heen clipte, maar mijn schrik sloeg al gauw om in verheuging toen Alex zijn voet op de kop zette en zijn pijp terug trok. De monsters die je komen lastigvallen zien er op hun beurt ook schitterend uit en dat alles tekent zich af tegen een achtergrond van het mistige Shepherd’s Glen en Silent Hill, waar je amper vijf meter zicht hebt.

De audio is ook ijzersterk vertegenwoordigd. Subtiele muziek geeft sfeer aan het geheel en op de achtergrond klinken altijd vage geluiden die uit de duisternis lijken te komen. Waar visueel sfeer wordt gegeven door veel mist en grauwe kleuren, daar is de muziek onheilspellend. Je krijgt het gevoel constant op je hoede te moeten zijn en het horror-aspect van Silent Hill lijkt dan ook vooral in je eigen hoofd te zitten. Dat is een geweldige verdienste, omdat de hoofdpersoon, Alex Shepherd, ook vooral gek lijkt te worden van wat er in zijn eigen hoofd gebeurt.

Halve röntgenfoto

Alex heeft gediend in het leger en komt sinds lange tijd weer thuis in Shepherd’s Glen, een dorpje vlakbij Silent Hill, waar hij woonde tot hij in het leger ging. Als je rondloopt door het oude huis zie je vele foto’s aan de muur hangen. Alex merkt op dat hij op geen enkele foto staat en bovendien is zijn broertje Joshua, die wel op de foto’s staat, nergens te vinden. Na een kort gesprek met je moeder, die in een katatonische toestand in de huiskamer zit, begint het verhaal van Silent Hill: Homecoming en ga je op zoek naar je broertje.

Shepherd’s Glen is bijna geheel verlaten, op een paar inwoners na die je verder helpen in je zoektocht naar Josh. Ondanks dat kan geen van allen zinnig antwoord geven op de vraag wat er nu precies aan de hand is, hoewel het verhaal natuurlijk helderder wordt naarmate de game vordert. De gameplay zelf maakt het er echter niet veel duidelijker op. Het eerste level speelt zich af in een vervallen ziekenhuis, waar je Josh regelmatig rond ziet rennen. Na de nodige aanwijzingen en gebruiksvoorwerpen gevonden te hebben, schrik je wakker uit de nachtmerrie die het ziekenhuis was en kom je als lifter in een truck, bestuurd door Travis Grady, de hoofdpersoon uit Silent Hill: Origins, aan in Shepherd’s Glen. Nadat je erachter komt dat thuis en op de lokale begraafplaats ook iets niet in de haak is, sta je ineens in Silent Hill. Alex weet niet wat er gebeurt en dat merk je als speler ook meteen. De sfeer die Double Helix neer weet te zetten is beklemmend en daarom goed.

De gameplay komt veelal neer op zoeken en gebruiken. Het gaat dan om de meest uiteenlopende zaken die je verder kunnen helpen in een level: een teddybeer van je broertje, de sleutel van de conciërge van een hotel, een halve röntgenfoto met een deel van een cijfercombinatie, enzovoort. In het algemeen is de gameplay nogal traag. Alex loopt niet heel snel en de aanwijzingen worden vaak niet weggegeven, dus zul je veel moeten zoeken voordat je verder kan.

Het verhaal is onderhoudend geschreven en er komt zo nu en dan informatie boven tafel waaruit blijkt dat alles toch anders in elkaar zit dan je constant dacht. Dat is een sterk punt van de game, die je dwingt om te kijken via Alex’ invalshoek, terwijl dat tevens een van de meest vertroebelde visies is. Het zorgt ervoor dat er enkele plotwendingen in de game zitten die alles in een nieuw perspectief zetten. Bovendien kan het verhaal op vijf verschillende manieren eindigen, afhankelijk van de keuzes die je maakt gedurende de game.

De besturing werkt in principe goed, maar wordt niet altijd eenduidig aangegeven. Daardoor zit je soms maar wat te klikken en te proberen voordat er gebeurt wat je wilt doen. Ook het vechtsysteem is niet bepaald soepel te noemen, aangezien je telkens wanneer je aan wilt vallen eerst in de aanvalshouding moet gaan staan. Dit betekent dat je niet snel kan overschakelen naar het vechten als je verrast wordt door een monster, wat nogal eens aan de orde is.

Conclusie

Al met al is Silent Hill: Homecoming voor de PC een musthave voor liefhebbers van het genre. Ben je echter psychologisch labiel of voel je je niet op je gemak als je ’s nachts door een donker steegje moet lopen, dan kun je deze titel beter links laten liggen. Ondanks dat een duidelijke weg en een duidelijk doel (behalve: vind je broertje) ontbreken in Silent Hill, heb ik me best vermaakt met de game.

De sfeer die neergezet wordt is ijzersterk, met de mist in het dorp en de geluiden die overal vandaan lijken te komen. De gameplay had iets soepeler gekund, maar is ruimschoots voldoende om de game zinnig te kunnen spelen en met het degelijke verhaal is het geheel af. Daarom ook een welverdiende, ruime voldoende voor Silent Hill: Homecoming.