F.E.A.R. 2: Project Origin

Als ik één shooter zou moeten noemen die helemaal mijn ding was, dan zou F.E.A.R. wel een van de eersten zijn. Smalle gangetjes, een creepy sfeer, bloederige shootouts en een constante gang voorwaarts zijn de perfecte ingredienten voor een avondje virtueel knallen. Deel twee komt dus zeer gelegen… Alma returns!

Go Alma

Je moet er van houden. Recht-toe-recht-aan shooters waarin je niets anders doet dan in een stevige tred de levels doorrennen en daarbij alles wat op je pad komt neermaaien. Ik vind dit persoonlijk de beste games, maar zoals gezegd moet het wel jouw ding zijn om niet al te veel te na te hoeven denken, anders dan over een eventuele backtrack en het aantal patronen wat je nog in je wapens hebt zitten. Over gezondheid hoef je je in dergelijke games ook geen zorgen meer te maken want die wordt tegenwoordig haast standaard aangevuld als je even campt op een rustig stekkie ergens in het level. Ik ben dus al snel tevreden, maar de game die we hier bespreken heeft naast alles wat hierboven vermeld staat nog veel meer in huis. En het grappige is dat dat extra’s vrijwel ongemerkt en zonder dat je daar veel voor hoeft te doen op je pad komt. Ik heb het natuurlijk over de creepy sfeer en de good-old bullet time die in F.E.A.R. 2: Project Origin zitten. F.E.A.R. 2: Project Origin is dus op voorhand te bestempelen als een standaard shooter, maar heeft zoveel vette features en kenmerken in zich dat er van een gemiddelde game al lang geen sprake meer is.

Beckett

Het is inmiddels al weer ruim drie jaar geleden dat we een game voor onze kiezen kregen waarvan we meer kippenvel kregen dan de hele Veluwse kippenbende bij elkaar en waarin er meer bloed vloeide dan Sanquin de afgelopen jaren uit onze persoonlijke bloedsomloop tapte. F.E.A.R. deeltje 1 was dan ook game waardoor onze haren recht overeind gingen staan en waarin we maximaal gemindfucked werden. Er was in die voorgaande jaren geen game uitgekomen waarin we ons soms zo ongemakkelijk en onwetend hadden gevoeld en dat is natuurlijk waar het ware horrorgamers allemaal om te doen is.

Verantwoordelijk voor deze lekkere gametrip was een klein meisje en dat klinkt allemaal heel lief, maar Alma had en heeft nou niet echt de uitstraling van een braaf, net grietje, maar ziet er uit alsof ze wekenlang ondergedompeld is geweest in de plaatselijke varkensslachterij en heeft daarbij ook nog het karakter waar geen vrouw jaloers op zou zijn. Daarnaast is dit dametje gezegend met speciale krachten en heeft zij als specialiteit jou de stuipen op het lijf jagen, hoewel dit in deze game toch iets minder is dan in F.E.A.R.

F.E.A.R. 2: Project Origin begint kort voor het einde van F.E.A.R., vlak voordat de paranormale krachten van Alma een loopje met haar namen, wat uiteindelijk uitmondde in een nucleaire explosie. Van deze explosie zijn we wederom getuige in F.E.A.R. 2. Je bent op dat moment druk doende met een zoektocht naar Genevieve Aristide, de persoon die verantwoordelijk is voor de experimenten met Alma. Samen met je Delta Force-team ben je Genevieve behoorlijk op het spoor maar je speurtocht eindigt spijtig genoeg in een vage kliniek waar dubieuze artsen even dubieuze experimenten op je aan het uittesten zijn en waar het gemiddelde proefdier voor zou tekenen gezien de manier waarop ze met de ‘patienten’ omgaan. Vanaf dat moment ben je weliswaar weer de oude maar zal Alma je leven weer instappen om je niet meer los te laten voordat je het F.E.A.R. raadsel hebt opgelost.

En jij bent Michael Beckett, van beroep vechtmachine, getraind om te doden, maar in de praktijk zal bij dit klusje blijken dat er minstens zoveel visioenen en angstbeelden als bloed en ledematen jouw kant op zullen komen. En dat is op zijn zachtst gezegd nogal scary. Zo scary zelfs dat de hele game gedragen wordt door deze angst, bloed en ledematen. F.E.A.R. 2: Project Origin is namelijk in wezen een hele standaard shooter die het dus met name moet hebben van de enge sfeer en het bloederig neerhalen van vijanden. Toegegeven, Max Payne kan al lang geen aanspraak meer maken op de titel ‘King of Bullet Time’, dus Michael Beckett is minimaal een goede tweede, zoniet de nummer één van het slowmo-killen.

Actie

Toegegeven: F.E.A.R. was vet, maar na een aantal leveltjes behoorlijk eentonig. Na drie levels snakte ik eerlijk gezegd al naar variatie en voelde ik mij meer een ge-upgrade kantoorpik dan een vechtmachine. Debet hieraan waren de vele kantoorpandjes die doorlopen moesten worden, met hier en daar een loodsje of een ander typisch industrieterreintje. De gangen, bureaustoelen en ladekasten waren dik gezaaid en zelfs een blinde kip zou nog de weg vinden in het stelsel van gangen, liften en trappenhuizen, zo voor de hand liggend was de route naar het einde van het level. F.E.A.R. 2: Project Origin doet het wat dat betreft wat beter, want ook al zitten er nog steeds verbazend veel dezelfde ‘bedrijfspandjes’ en laboratoria in de game, er is wel degelijk meer variatie gebracht in de wereld waarin Beckett zijn weg moet vinden. En hoewel ook Beckett onmogelijk de weg kwijt zal raken, is het feit dat er veel meer variatie en actie in de game zit wel de redding voor dit tweede deel.

Het actiegehalte wordt vooral duidelijk in de gedeeltes waar je, uiteraard na tussenkomst van Alma, bestookt wordt door monsters, half-dode mensen en andere griezelige vijanden. Het zijn er vooral meer en ze zijn vooral heftiger. De soldaten die je op je pad gaat treffen lijken allemaal erg op elkaar maar het verveelt nooit om de Y-knop te beroeren en de slowmotion zijn werk te laten doen. Alleen zo heb je vet zicht op het effect wat jouw wapens op deze stumpers heeft. Het is alleen jammer dat een beetje getrainde shooteraar oppermachtig met de scepter zwaait en vrijwel altijd als winnaar uit de bus zal komen, uiteraard afhankelijk van de moeilijkheidsgraad. Het effect van jouw wapens op de ledematen van de vijand is dan ook desastreus. Zelden zag ik in een game op zo’n bloederige wijze armen, benen en ingewanden afgerukt en door elkaar gegooid worden.

Je wapenarsenaal is zowel traditioneel als bijzonder. Shotgun, automatisch geweer of snipergun, het maakt niet uit met welk wapen je de vijanden te lijf gaat, het blijft allemaal even leuk. Nog leuker zijn de verschillende bijzondere wapens die je in je totaal van vier slots kunt plaatsen. Eenmaal in slowmotion is het laseren of in brand schieten van een vijand de ultieme kick. En last but not least kun je kiezen om in een mech te stappen waardoor de strijd tegen sommige tegenstanders iets gelijkwaardiger wordt.

Artificial Intelligence

F.E.A.R. 2: Project Origin speelt van het begin tot het einde lekker weg. De controls voelen vertrouwd aan en voelen geen moment vreemd, met uitzondering van het sprintje wat je soms moet trekken. To save your ass moet je de linkerthumbstick, die je dus toch al naar voren moet drukken om te rennen, ook nog eens tegelijkertijd indrukken. En dat voelt niet goed. Ik heb zelfs het gevoel dat ik mijn controller tijdens zo’n actie aan het slopen ben en dat het pookje er elk moment vanaf kan breken.

Een belangrijk element van F.E.A.R. was de kunstmatige intelligentie en die is er in dit deel niet minder op geworden. Het is nog steeds een hele vreemde gewaarwording om opeens geflankt te worden door soldaten die je even tevoren nog ergens in een of ander gangetje langs hebt zien komen en die je nu al tijgerend, kruipend of in de rug aanvallend volledig verrassen. Ze houden gewoon rekening met jouw wapengebruik en anticiperen op de manier waarop jij door de levels hupst.

Licht

Visueel mankeert er maar weinig aan deze game. Met name op de momenten die door moeten gaan voor zogenaamde angst- en schrikmomenten zijn zeer memorabel en het effect van licht is een van de belangrijkste manieren om een creepy sfeer neer te zetten en de omgevingen mee te laten leven. Het rare is alleen dat de lichteffecten op het ene moment spectaculair te noemen zijn en dat een simpel lichtpeertje opeens niet kapot te schieten is. De mooiste beelden krijg je voor je kiezen als er ontploffingen zijn door granaten of rocketlaunchers. De hele omgeving ontploft bij wijze van spreken mee, alle beweegt en wordt daarbij overgoten met bloed. De schrikmomenten leveren gegarandeerd binnen een tiende van een seconde kippenvel over heel je armen en wegtrekkend naar je rug op, zeker als er minutenlang niks gebeurd is.

Uiteraard heeft F.E.A.R. 2: Project Origin ook verschillende multiplayermodes, maar geen van deze modes blinkt uit in originaliteit en deed mij al snel tot de conclusie komen dat F.E.A.R. 2: Project Origin een echte singleplayergame is die je dus zeker niet voor meerspelerpotjes moet kopen. De modes doen allemaal erg standaard aan en hoewel er bij sommige onderdelen een poging is gedaan om er wat bijzonders van te maken, rest er niet meer dan een standaard, maar overigens wel degelijke multiplayer.

Conclusie

De vraag of het originele F.E.A.R. uit 2005 zijn tijd ver vooruit was of dat deze opvolger niet boven de middenmoot uitsteekt, lijkt een hele terechte. Toch overtreft F.E.A.R. 2: Project Origin zijn voorganger op alle fronten, niet in de laatste plaats door meer actie in de game te brengen en door meer variatie in de omgevingen te bieden. Het verveelt nooit om met de Bullet Time van F.E.A.R. 2: Project Origin korte metten te maken met alles wat riekt naar vijand. De sfeer in de game is voor de echte shooteraar onovertroffen door een combinatie van spanning, naderende shit, griezeleffecten (die er ook zijn op momenten dat er verder niets gebeurt) en liters rondvliegend bloed. Ik kan mij echter voorstellen dat er gamers zijn die na het spelen van F.E.A.R. 2: Project Origin oordelen dat ze het allemaal al eens eerder gezien hebben. Het positieve daarvan is dat ze dan wel deze vette shooter achter de rug hebben want het blijft een game die geen enkele gamer mag missen. Dat er echter een derde deel in deze setting zal komen lijkt mij stug, maar F.E.A.R. 2: Project Origin is desondanks een echte aanrader en is een shooter zoals een shooter moet zijn.