Pokemon Ranger: Shadows of Almia

Nintendo zou Nintendo niet zijn als het naast de ‘echte’ Pokémon-games geen spin-offs uit zou brengen. Pokémon Ranger was een heel fatsoenlijk extraatje dat nu een vervolg heeft gekregen in de vorm van Shadows of Almia.

Pokémon-voer

Spin-offs zijn voor uitgevers een mooie manier om extra geld uit een gerenommeerde franchise te halen. De traditionele role playing games van Pokémon zijn elke editie van hoge kwaliteit maar ze hebben vaak een jaar of vier ontwikkeltijd nodig. Omdat één nieuwe lichting per generatie handhelds niet de meest lucratieve manier voor Nintendo is, worden een hoop andere ontwikkelaars ingeschakeld om ons continu te voorzien van genoeg Pokémonvoer.

Natuurlijk wil Nintendo de goede naam van de Pokémon-role playing games niet laten verdoezelen, zodat andere concepten aangeboord worden om toch flinke winsten te genereren en tegelijkertijd de volwaardige spellen te beschermen tegen een eventuele misstap die het kleine halfbroertje of -zusje kan maken. Zo hebben we op de Nintendo DS al Pokémon Dash, Pokémon Trozei, twee delen Pokémon Mystery Dungeon en Pokémon Ranger gehad, waarvan die laatste de meest interessante was.

Hiervan is nu het tweede deel verschenen, getiteld Shadows of Almia. Het verhaal doet er weinig toe. Jij bent een jonge Pokémon Trainer die naar de Pokémon Ranger-school gaat en gedurende een introductie van ruim twee uren speeltijd de fijne kneepjes van het vak der Pokémon Rangers leert. Natuurlijk zal dit niet als de verrassing van de eeuw komen en het is dan ook jammer dat Nintendo het zoveelste Pokémon-spel op de markt zet zonder een noemenswaardig verhaal.

Styler

Pokémon Rangers zijn vredelievende mensen. Ze vangen namelijk geen Pokémon, maar ze worden met ze bevriend. Hiervoor zijn ze uitgerust met een zogenaamde styler. Deze is met de Nintendo DS-stylus te besturen en het is de bedoeling om er een cirkeltje rondom een Pokémon mee te trekken. Op deze manier zal zijn genegenheid voor jou toenemen, totdat je genoeg cirkels hebt getekend en hij je als zijn vriend beschouwt. Vanaf dat moment zal hij achter je aan lopen en ben je eigenlijk toch een beetje de baas over je Pokémon-huisdier.

Qua gameplay is te concluderen dat Pokémon Ranger: Shadows of Almia niet wezenlijk verschilt met zijn voorganger. Wel is er een klein beetje gesleuteld aan het omcirkelen van de Pokémon. Waar dit in het eerste deel nog in één keer hoorde te gebeuren, kun je het nu wat rustiger aan doen. Per cirkel die je voltooit, loopt er een balkje onder de Pokémon een klein beetje vol. Lukt de volgende cirkel niet, dan zal het balkje niet verder vollopen, maar je hoeft ook niet meer helemaal opnieuw te beginnen. Uiteraard zal na verloop van tijd het balkje wel gereset worden, maar het vangen van Pokémon en het gehele spel is hierdoor toch een stuk makkelijker geworden.

Obstakels

Heb je eenmaal een Pokémon gevangen, dan zal hij achter je aan lopen, inzetbaar zijn tijdens gevechten en kun je hem gebruiken om verder te komen in het spel. Zo zullen de omgevingen in Pokémon Ranger: Shadows of Almia vol zitten met obstakels, die natuurlijk alleen door specifieke Pokémon uit de weg te ruimen zijn. Kom je een houten krat tegen, dan heb je een sterke Pokémon met de crush-aanval nodig om deze te verbrijzelen. Moet er iets van een volle accu voorzien worden? Een elektrische Pokémon zoals Pichu weet er wel raad mee, middels de recharge-ability.

Wanneer je een Pokémon op deze manier hebt gebruikt, zal hij je verlaten en zul je een nieuwe Pokémon moeten vangen, mocht je een ander obstakel uit de weg moeten ruimen. Sowieso kun je maximaal drie Pokémon tegelijkertijd ‘bezitten’, hoewel dit later te verhogen is naar vijf. Door deze constante aan- en afvoer van beestjes bouw je nooit echt een band met ze op, wat juist het sterke punt is aan de role playing games. Dit is jammer, aangezien het spel voor de rest wel een aantal role playing-elementen bevat. Zo verdien je ervaringspunten door Pokémon te vangen en word je styler hierdoor sterker. Dat is ook wel nodig, aangezien sterkere Pokémon een stuk moeilijker te temmen zijn en agressiever zullen reageren.

Conclusie

Pokémon Ranger: Shadows of Almia is wederom een redelijke spin-off geworden. De omgevingen zijn mooi vormgegeven en komen lekker scherp in beeld, alhoewel het er soms op lijkt dat de Nintendo DS wel een beetje last heeft van tekortschietende rekencapaciteit, wat resulteert in een spel dat niet altijd even vloeiend loopt. In het begin wordt de speler behoorlijk aan de hand genomen, maar gelukkig wordt de game naarmate hij vordert minder lineair.

In mijn review van het eerste deel schreef ik anderhalf jaar geleden dat Pokémon Ranger een verrassend leuk spelletje met een goede en nieuwe manier van spelen was. Aan de besturing is weinig veranderd, wat niet nodig was geweest, maar de nieuwigheid is er helaas wel af. Wat er onder de streep overblijft is een solide Pokémon-game met een behoorlijke speelduur, die een half puntje lager scoort dan zijn voorganger, maar alsnog beloond wordt met een mooie zeven.

Mensen die dit najaar al genoeg games spelen zullen hier wellicht de meerwaarde niet van in zien, maar voor de jongere gamers onder ons die het eerste deel ook hebben gespeeld, zal dit een veilige aankoop zijn.