Unsolved Crimes

Misdaadseries zijn altijd al populair en geliefd geweest, maar hetzelfde kan niet gezegd worden over misdaadgames. Brengt Unsolved Crimes daar verandering in?

Waar veel misdaadseries zoals Dalziel and Pascoe, Inspector Morse en het alom bekende Crime Scene Investigation een grote fanbase hebben omdat deze series spannend en van goede kwaliteit zijn, is de fanbase van misdaadgames, op die van Phoenix Wright na, vrij klein. Games gebaseerd op series zoals Crime Scene Investigation worden vaak minder gewaardeerd, omdat ze meer lijken te gaan om de bekende serie die er aan verbonden is dan om de kwaliteit van het spel zelf. Unsolved Crimes lijkt helaas ook een game te zijn die mee probeert te liften op het succes van misdaadseries.

Good old times

Unsolved Crimes speelt zich af in het New York van de jaren ’70, toen er nog geen hightech laboratoria waren waarin je stukjes DNA met elkaar kon vergelijken. Dit betekent dat je het gedurende het hele spel moet doen met ouderwets speurwerk en logica om zo alle zaken op te lossen. Je wordt hierin bijgestaan door een blonde dame waarvan ik de naam nu al ben vergeten, mede omdat ik dit hele personage het liefste wil vergeten. Dit hangt overigens enigszins samen met de opbouw van het spel.

Het grootste gedeelte van de zaken in Unsolved Crimes heeft een vaste opbouw. Eerst krijg je een briefing van je baas en worden het profiel van het slachtoffer, de profielen van de verdachten en eventueel bewijs en verklaringen toegevoegd aan het dossier, zodat je ze kunt bekijken wanneer dit nodig is. Vervolgens wijst je baas je de deur en ga je naar de plaats delict om daar op zoek te gaan naar bewijsmateriaal en andere dingen die je kunnen helpen te reconstrueren wat er nou precies is gebeurd.

Op de plaats delict kun je op voorwerpen tikken om er zo meer informatie over te krijgen en ze toe te voegen aan de lijst met bewijsmateriaal. Vind je iets dat wordt toegevoegd aan het bewijsmateriaal, dan komt er rechts onderin het beeld een uitroepteken te staan. Door hier op te tikken kom je in een lijst terecht met verschillende ‘queries’, oftewel vragen. Vervolgens tik je op een van de openstaande queries, waarna je blonde partner je vragen stelt over wat er (mogelijk) is gebeurd. Heb je een antwoord te vaak fout, dan is het gedaan met je carrière als rechercheur, maar de vragen zijn van een dusdanig laag niveau dat dit eigenlijk niet echt voorkomt. Soms vroeg ik me dan ook af wat de doelgroep van dit spel nou eigenlijk was, want qua niveau van de vragen had het spel makkelijk geschikt kunnen zijn voor kinderen uit groep drie.

Blonde muts

Hier bovenop kwam nog eens dat, als je een vraag goed beantwoordt, je partner je met een dusdanige OH-MY-GOD-JE BENT-ZO-GOED-IK-WIL-JE-KINDEREN-uitdrukking aankijkt dat dit al heel snel irritant wordt. Je baas, waar je geregeld verslag aan moet uitbrengen, heeft gelukkig een stuk minder irritante gezichtsuitdrukkingen en om eerlijk te zijn zien deze er heel goed uit. De rest van de graphics in het spel zien er redelijk uit. Zeker geen grafische hoogstandjes, maar dat had ik eerlijk gezegd ook niet verwacht bij deze game. Het geluid is al even middelmatig, net zoals het verhaal over het algemeen.

Sommige moordzaken hadden best de basis kunnen zijn voor een spannend verhaal, maar omdat je zo aan het handje wordt genomen door de vragen die je telkens moet beantwoorden, ben je er al vrij snel achter wie de dader is en waarom. Hierdoor doe je over elke normale zaak hooguit een half uur, terwijl er in totaal dertien zaken zijn. Tel daarbij op dat sommige zaken nog korter duren, omdat je alleen maar naar een wegrijdende auto moet kijken en het nummerbord moet onthouden, en je kunt je wel voorstellen dat Unsolved Crimes niet heel veel tijd nodig heeft om uitgespeeld te worden. Helaas is de replay-waarde zoals te verwachten ook redelijk laag, aangezien er verder niks nieuws te ontdekken valt.

Conclusie

Unsolved Crimes is een game die op bijna alle punten een middelmatig of onvoldoende cijfer scoort. De graphics en het geluid zijn middelmatig, de manier waarop je constant aan het handje wordt gehouden is ronduit irritant en het niveau van de vragen is bedroevend laag. Combineer dat met een vrij korte speelduur en een lage replay-waarde en het wordt al snel duidelijk dat het zeker geen misdaad is om deze game links te laten liggen.