Space Siege

Gas Powered Games komt met een game die veel wegheeft van Dungeon Siege in de ruimte. Genoemde game scoorde indertijd prima, maar het is de vraag of hetzelfde concept met een nieuw verhaal net zo goed werkt op een ruimteschip.

Alien invasie #3712

Aan het einde van de tweeëntwintigste eeuw heeft de mensheid de ruimte rond de aarde grotendeels gekoloniseerd en is men op zoek om verder weg leefgebieden te stichten. Bij één van deze exploraties stuit de mensheid op een buitenaards ras dat niet vredelievend gezind is. De Kerak vernietigen al onze kolonieschepen en volgen ons vervolgens terug naar de aarde om daar ook de laatste mensen uit te roeien. Waarom de Kerak nou eigenlijk zo moordzuchtig zijn, wordt eigenlijk niet duidelijk in het spel. Het gaat hier schijnbaar om een stereotiep gevalletje van een kwaad buitenaards ras dat aliens zoals wij niet kan waarderen en het dus maar massaal uitmoordt. Fraai.

Vijf massale kolonieschepen dicht bij de aarde doen een wanhopige poging om aan de massale invasie van de Kerak te ontsnappen. Slechts ééntje slaagt hier maar in en dit is dan ook het schip waar jouw avontuur begint. De ontsnapping was namelijk niet helemaal vlekkeloos, aangezien de Kerak een kleine pod aan jouw kolonieschip heeft weten te bevestigen, waardoor jouw schip nu volloopt met moordlustige aliens die maar al te graag alles willen openrijten wat ze tegenkomen. Om te ze uit te roeien, initieert de boordcomputer een proces waarbij er een giftig gas in het schip wordt gespoten. De crew trekt zich terug in de zogenaamde Coldsleep Pods, om niet ook vergiftigd te worden. Ruim zeven weken later word jij weer wakker en ontdek je dat het hele schip in puin ligt. Uiteindelijk kom je erachter dat het gas niet gewerkt heeft en dat de Kerak veel van de bemanning heeft vermoord.

Nu is het de bedoeling om de Kerak als de wiedeweerga van het schip af te drijven en alle mogelijke overlevenden veilig te stellen. Je speelt als Seth Walker, een marinier die gespecialiseerd is in robotica. Het eerste wat je opvalt als je begint te spelen, is de besturing. Je beweegt je niet voort door de bekende WASD-opstelling, maar in dit geval door met de muis je positie aan te klikken. Een point-and-click game dus, waar je wel even aan moet wennen als je er niet vaker mee speelt. Vooral omdat het draaien van de camera gewoon met A en D gaat en de W en S toetsen daarentegen in- en uitzoomen. Je begrijpt dus dat vooral in het begin mijn scherm constant op en neer vloog van zoom naar zoom. Met de rechter muisknop val je je vijanden aan en met de cijfertoetsen gebruik je verscheidene RPG-skills, die met een lichtzwaard-achtige applicatie aan je linkerarm worden afgevuurd. Ach ja, het is inmiddels 2202.

Nadat je enige momenten genadeloos aliens hebt afgemaakt, stuit je op een kleine groep overlevenden waarmee je je in Medical Center D opstelt. Dit medisch station is zo’n beetje het enige overgebleven stukje veiligheid in het schip en het wordt dan ook het primaire punt van handelen. Vanaf dit moment krijg je opdracht na opdracht, waarbij je steeds het schip in gestuurd wordt om op verschillende punten (die met een treinachtig voertuig makkelijk te bereiken zijn) missies uit te voeren. Deze kunnen variëren van een persoon redden tot een stuk ongedierte ombrengen of een computer aansluiten. Het wordt allemaal een stuk gezelliger als je op een gegeven moment de onderdelen voor een support robot tegenkomt. HR-V, ook wel Harvey, komt na wat simpel sleutelwerk (je bent tenslotte een roboticaspecialist) tot leven en wordt vanaf dat punt je compagnon. Veel persoonlijkheid heeft het ding niet, het volgt je en het schiet, maar toch voel je je niet zo alleen meer als je voor de zoveelste missie het schip in trekt. En dat is toch hard nodig, aangezien deze missies door gebrek aan wat vernieuwing en originaliteit niet altijd even interessant zijn. In wezen verschilt het allemaal niet zoveel van elkaar en dit steeds weer ploeteren naar punt X of Y wordt uiteindelijk toch vrij eindeloos en niet onvervelend. Het verhaal zelf is daarbij niet heel pakkend. Langdradig wordt het nooit, maar het blijft allemaal redelijk oppervlakkig en de clichés vliegen je om de oren. Zo is er bijvoorbeeld een bepaalde plottwist die gelukkig totaal niet aan was zien te komen en blijkt er een liefdesrelatie op te bloeien waar je tot in de állerlaatste scène niks vanaf wist. Verder is het inspreken van de stemmen redelijk knullig en weinig levendig gedaan, waardoor de personages nauwelijks persoonlijkheid krijgen.

Botox of toch maar niet?

Space Siege heeft wel enkele slimme verhaalelementen in zich verwerkt. De belangrijkste daarvan is dat je wat verder in het spel cybernetische upgrades tegen gaat komen, die je kunt installeren voor allerlei bonussen. Het gevaarlijke morele dilemma daarbij is echter hoe ver je wilt gaan om je eigen menselijkheid op te offeren, om daarmee de mensheid te redden. Het is helemaal mogelijk om gewoon geen upgrades te installeren en het spel als 100% mens uit te spelen, maar dit is natuurlijkerwijs moeilijker dan met de bonussen van al die upgrades. Installeer je echter alle upgrades die je tegenkomt, dan zul je eruit komen als niet veel minder dan een volgroeide robot, wat gezien het verhaal een gevaarlijk bestaan betekent. De keuzes die je hieromtrent maakt hebben veel effect op het spel en de verhaallijn die je volgt. Later in het spel zul je elementen herkennen die verbonden zijn met jouw beslissingen.

Door het schip heen kom je van alles tegen. Naast cybernetische upgrades van tijd tot tijd zijn er ook wapens te vinden, voor jou en voor HR-V. Je komt ze echter nooit toevallig tegen, wat jammer is voor diegenen die graag zelf dingen ontdekken. Belangrijke onderdelen zijn in het verhaal verwerkt en er wordt dan ook verteld waar en wanneer te zoeken. Ook belangrijk is het verzamelen van Upgrade Materials, die je zo’n beetje van alles wat je tegenkomt kunt vergaren. Hiermee kunt je bijvoorbeeld je armor of je wapens upgraden. Iets anders wat je overal tegenkomt voegt een leuk tactisch element toe aan de gameplay: werkelijk overal liggen opblaasbare tanks, die met een goed getimed schot flinke schade aanrichten aan de hordes vijanden die af en toe op je afkomen. Deze vijanden wisselen trouwens van opdracht tot opdracht. Er zijn een aantal groepen vijanden die uitgeroeid moeten worden en deze komen steeds terug. Goed voor de afwisseling, maar het gespuis zelf is niet heel duidelijk uitgewerkt en dus is het af en toe lastig om te onderscheiden wat voor soort vijand je nu voor je hebt. Dit in tegenstelling tot de eindbaasgevechten in het spel, die allemaal erg stoer ontworpen zijn.

Conclusie

Space Siege is ondanks zijn duidelijke tekortkomingen en wat langdradige gameplay een spel waar je je tot op zekere hoogte goed mee kunt vermaken. Het verhaal en de keuzes die je daarin dient te maken zijn sterk en qua graphics is het allemaal redelijk netjes vormgegeven. Het is een game die je gezien de setting, het genre en de manier van spelen moet liggen, maar als je fan bent van dit soort “Third Person Strategy Point-and-Click Action RPG”-games, dan is Space Siege toch zeker een leuk spel om eens uit te proberen.