Smash Court Tennis 3

Na Top Spin 3 worden we deze zomer ook nog eens verblijd met Smash Court Tennis 3. Kan deze game tippen aan de kwaliteit van dat andere tennisspel van twee maanden geleden of is dit een jammerlijke anticlimax?

Is er ruimte voor drie tennisspellen? Kan Smash Court Tennis 3 bestaan naast Top Spin 3 en Virtua Tennis 3? Eerlijk gezegd is dat een moeilijke vraag. Twee voetbalspellen, twee basketbalspellen, twee ijshockeyspellen en twee skateboardgames zien elk jaar het levenslicht. Gezien het feit dat de twee concurrenten van Smash Court Tennis 3 allebei kwalitatief gezien erg goed waren, wordt dat toch erg moeilijk.

Traag en zwabberend

Top Spin 3 is een simulatie, terwijl Virtua Tennis 3 een stuk meer arcade is. Smash Court Tennis 3 hangt er een beetje tussen in, maar presenteert zichzelf vooral als een simulatie. Dat is onder andere te zien aan het trage ritme van het spel. Jammer genoeg is het tennis in Smash Court Tennis 3 té traag. De bal doet er twee jaargetijden over om de andere baseline te bereiken en de snelheid van de spelers is al helemaal een crime. Zelfs Rafael Nadal, gezegend met het beste voetenwerk van dit moment en veruit de snelste tennisser van het afgelopen decennium, heeft op de tennisbaan van Smash Court Tennis 3 meer weg van een slagschip dan van de dartele hinde die hij in het echt is.

Daarnaast zien de animaties van deze bewegingen er ook nog eens niet uit. Je kunt duidelijk zien dat het spel geen dynamische engine gebruikt, maar statische animaties die door de game aan elkaar worden “gelijmd”. Zo komt het dikwijls voor dat loopbewegingen niet goed uitkomen en spelers op het laatste moment een halve meter opzij “schieten”, omdat het racket anders de bal mist. Ook zwabberen de tennissers soms over de baan, bewegend zonder dat hun voeten de grond raken en worden de verschillende overgangen gewoon niet mooi aan elkaar gebreid.

Timing is nothing

Smash Court Tennis 3 gebruikt het klassieke model van slice-, flat-, top spin- en lobballen. Deze zijn gebonden aan de A-,B-,X- en Y-knoppen van de Xbox 360-controller en het draait allemaal om de timing. Je moet de knop in principe ingedrukt houden vanaf het moment dat de tegenstander de bal slaat, en loslaten vlak voor dat jíj de bal raakt. Doe je dit goed, dan zul je een ‘nice’-shot slaan, welke wat harder dan normaal zal zijn en ook nooit ‘uit’ zal gaan. Doe je het echter fout, dan sla je een belabberde bal en that’s it. Er is geen tussenweg en de beloning voor een goede timing is onvoldoende. Echte winners sla je alleen wanneer de tegenstander in de fout gaat, de mogelijkheid om je eigen kansen te creëren biedt het spel je bijna nooit.

Iets anders in Smash Court Tennis 3 wat gewoon níét werkt is het emotiesysteem. Na het winnen of verliezen van een belangrijk punt kun je ervoor kiezen om kalm te blijven, teleurgesteld of juist blij te reageren of om voor de meest assertieve mogelijkheid te kiezen. Het resultaat is wederom een tergend slechte animatie en daar blijft het bij. Géén gestegen moraal na een gewonnen breakpoint, géén tegenstander die zich aan je ergert wanneer je hem uitdaagt en géén publiek dat je voor je kunt winnen wanneer je politiek correct reageert. Letterlijk helemaal niets. Waarom zit het er dan in godsnaam ín?

Pro Tour

De basis van de gameplay van Smash Court Tennis 3 is eigenlijk gewoon verrot. Het speelt niet lekker en het gaat na een tijdje vervelen. Daarom is het zo jammer dat men wél een goede carrièremodus in de game heeft weten te verwerken, de Pro Tour. Hierin maak je je eigen tennisser en probeer je hem door middel van veel te trainen en veel wedstrijden te spelen jezelf omhoog te werken op de wereldranglijst.

Het leuke hier aan is dat er een role playing systeem in is verwerkt. Na het tennissen krijg je ervaringspunten en stijg je levels. Per level krijg je ability points die te besteden zijn in bijvoorbeeld je backhand, forehand, power play, serve & volley-vaardigheden en het voetenwerk. Daarnaast is er te investeren in speciale skills die je tot je specialisme kunt maken, net zoals Roger Federer’s slice ballen, de harde topspin klappen van Rafael Nadal of de service van Andy Roddick.

Daarnaast is ook de kalender in de Pro Tour-mode erg divers. Hoewel ongelicenseerd, zijn alle vier de Grand Slams (Australian Open, Roland Garros, Wimbledon, US Open) en een hoop ATP Masters Series (Indian Wells, Miami, Monte Carlo, Rome, Hamburg, Toronto, Cincinnati, Madrid en Parijs) aanwezig. Tevens zitten er een aantal andere fictieve en echt bestaande toernooien in, zoals de Davis Cup. Hierdoor is de Pro Tour over- en overvol. Conditioneel gezien is het onmogelijk om deze allemaal te spelen, waardoor het belangrijk is om keuzes te maken. Daarnaast is het in begin ook vaak slimmer om een week te trainen dan op een roemloze aftocht in de eerste of tweede ronde van een toernooi af te stevenen.

Conclusie

Smash Court Tennis 3 is een tennisspel met een zeer interessante carrièremodus, maar ook met een hoop fouten die het tennis an sich helemaal verpesten. Zo zou het tempo aanzienlijk hoger moeten liggen en had men veel meer invloed moeten leggen om het timen van je ballen. Nu is alles zo zwart-wit; óf de bal is slecht, óf hij is redelijk. Ik wil moeten oefenen op mijn timing en ervoor beloond worden. Messcherpe winners slaan die op het randje van de lijn belanden en mijn tegenstander dwingen tot wanhoop. Smash Court Tennis 3 biedt mij die mogelijkheid niet.

Gelukkig is de kunstmatige intelligentie nog redelijk te pruimen. Gelicenseerde tennissers zoals Roger Federer, Rafael Nadal, Maria Sharapova en Justine Henin-Hardenne maken als computerspeler gebruik van hun sterke punten, die ik in de vorige paragraaf al even aanstipte. Bij de mindere tennisgoden en -godinnen is echter alle levendigheid zoek. Deze spelers zien er niet uit, spelen heel wisselvallig en worden door de commentator ook nog eens “Computer One” genoemd. De animaties zijn erbarmelijk en de game lijkt op sommige punten een directe overzetting van het PlayStation Portable-spel, dat nog best redelijk was. De game ziet er uit als een game voor een handheld met een hogere resolutie en heeft totaal geen eigen gezicht. Grauwe textures, een hoop kartels en lelijk nagemaakte tennissers gaven me een zure smaak. Het achtergrondgeluid en de muziek is al helemaal belachelijk, wat te denken van samples van een kerkklok, een overvliegende helikopter of zelfs een blaffende hond die elke halve minuut terugkomen.

Smash Court Tennis 3 heeft twee gezichten en maakt het me heel erg moeilijk. Audiovisueel gezien kan het spel lang niet mee met de gevestigde orde en ook met de basiselementen van de gameplay is een hoop mis. Toch is de Pro Tour-mode goed opgezet en in staat om de speler een tijdje bezig te houden. Na een aantal uur is het echter de repetitieve en weinig diepgaande gameplay die het spelplezier toch nog om zeep helpt. Hierdoor kan ik Smash Court Tennis 3 helaas net geen voldoende geven.