Mad World

Mensen die Okami hebben gespeeld, alle vier, hebben ontwikkelaar Clover Studios, die Capcom moest verlaten en daarna Platinum Games werd, zeker gevolgd. Okami was namelijk een prachtig avontuur; liefelijk en kleurrijk als een oud Japans schilderij. Toen hun volgende project Mad World bleek te zijn, een prettig gestoorde zwart-wit game vol bloed en bruut geweld, kon ik maar één ding uitbrengen: ze zijn gék!

Toen de andere journalisten en ik eindelijk plaats hadden genomen in ruime stoelen in een minder ruim hokje startte meneer Inaba, de lead designer van Mad World, zijn game op. Hij nam Jack onder zijn hoede, een stereotype biker met een doodshoofd op zijn leren jack. Met stoere hip-hop op de achtergrond stuurde Inaba Jack op zijn eerste slachtoffer af, pakte hem op met de A knop en met een flinke zwiep van de Wii-afstandsbediening wierp hij de hulpeloze tegenstander tegen een muur met spiezen. Zonder een kick te geven keek hij hoe het weerloze lichaam door metaal doorboord werd en het bloed de zwart-witte omgeving rood kleurde. De toon was gezet.

De wereld op zijn kop

Het verhaal van Mad World is niet helemaal duidelijk, maar het komt erop neer dat hoofdpersonage Jack beland is in een wreed reality-programma waar het zo bruut mogelijk vermoorden van alle andere mensen centraal staat. Je kan schoppen en vuistslagen uitdelen voor een handvol punten, maar om de commentator van het programma aan het schreeuwen te krijgen van enthousiasme zal je toch wat meer uit de kast moeten trekken. Zo deed de developer eerst een autoband over het hoofd van een slachtoffer, doorboorde toen zijn hoofd met een verkeersbord en maakte hem af door hem in een afvalcontainer te werpen, die daarna gepast dichtviel. Dubbele punten.

De PR man van SEGA legde ons uit dat de omgeving op een creatieve manier gebruiken deze game dieper maakt dan de zoveelste hack ’n slash of vechtgame. Er zijn overduidelijke objecten in de omgeving waar je gebruik van kan maken om de vijand in mootjes te hakken, van een stel draaiende cirkelzagen tot een pers waar je vijanden onder kan duwen, en hij beloofde dat er meer te ontdekken zal zijn in iedere omgeving. In iedere omgeving zal je dus door te spelen trucjes leren, maar diepte in de controls of in puzzels hoeven we dus niet te verwachten.

Stijl

Alle journalisten keken met grote ogen naar het overdreven geweld op het scherm. Het is, technisch en stilistisch, de mooiste Wii game die we ooit hadden gezien. Ik heb het de ontwikkelaar achteraf gevraagd en hij zei zonder te twijfelen dat hij zeker wist dat hij de Wii hardware maximaal benut. Dat is vooral te zien aan de physics, die overal netjes hun werk doen. Het grafische hoogtepunt kwam op het laatst: de ontwikkelaar laadde snel een ander level, waarin Jack op zijn motorfiets op een wolkenkrabber, met uitzicht over de zwart-witte stad, begon en daarna van de zijkant af donderde om dan op de snelweg te komen. Hij reed de snelweg af, helemaal alleen want er waren nog geen vijanden geïmplementeerd, en beëindigde daarna onze demo. Onder de indruk verliet ieder het hokje.

Conslusie

Mad World mag als bloederige, zwart-wit brawler de tegenpool zijn van het prachtige Okami, er is één ding wat duidelijk hetzelfde is: het gevoel voor stijl en het oog voor detail van deze ontwikkelaar is nog altijd aanwezig. Na de presentatie waren er wel vraagtekens blijven staan, vooral bij de gameplay. Is het echt even makkelijk op te pakken als de ontwikkelaar belooft? Zijn er echt genoeg verschillende dingen te doen met de omgeving om gevechten boeiend te houden? Ondanks deze vragen die de ontwikkelaar onbeantwoord moest laten verliet ik de presentatie met een goed gevoel, want Mad World lijkt op zijn eigen manier een waardige opvolger voor Okami te worden.