Brain Assist

“Wat Nintendo kan, kunnen wij ook!”, wordt nog regelmatig geroepen door een handvol speldevelopers. Nintendo’s Brain Training was een bestseller, maar negen op de tien spin-offs zijn slechts louter kopieën. Of Brain Assist een uitzondering is, lees je in deze review.

Nintendogs, Brain Training, Mario Party of Animal Crossing, het maakt tegenwoordig niet meer uit: topgames van Nintendo worden nog vaak genoeg als voorbeeld genomen voor een spin-off van een velen malen lager niveau. Niet lang geleden verscheen Brain Assist in de winkelrekken en ik kreeg de kans ‘m te reviewen. Moet ik de casual gamer behoeden voor deze game of is Brain Assist helemaal niet zo erg als verwacht?

“Sooo cuuute!”

Ik bestudeer uiteraard allereerst de doosjes van een game, voordat ik ze werkelijk onderwerp aan mijn scherpe kritiek. In dit geval was ik ietwat gedesoriënteerd, de boxart op het doosje leek wel ernstig veel op een hippe, Japanse cornflakes doos. De kans was dan ook groot dat mijn moeder het doosje tussen de pindakaas en Cruesli zou deponeren, maar dat was gelukkig niet het geval. Ondanks het gewaagde design van het doosje was ik ervan overtuigd dat het niet veel zou worden met dit spel.

Ik startte het spel op en moest natuurlijk allereerst een eigen profieltje aanmaken. Even mijn leeftijd en gewenste naam invullen en hoppa, een profiel, klaar om te spelen dus. Maar voordat ik daadwerkelijk aan de slag kon met de overkill aan minigames, werd ik geconfronteerd met enkele ‘zusters’. Deze Chibi-achtige zusters zouden mij moeten ondersteunen bij het verbeteren van mijn hersencapaciteiten. Toegegeven, de meisjes zien er schattig uit, maar wat praten ze toch ontiegelijk sloom. Hun praatjes worden namelijk door middel van tekst (Engels, welteverstaan) uitgelegd, maar de traagheid waarmee dat gedaan wordt, is moordend. Ook het achtergronddeuntje is werkelijk vreselijk irritant. Er is er maar één en die is nou niet bepaald stimulerend om nóg langer in het menu rond te hangen. Tot zover de eerste indruk dus.

Zero Brainiac

Het menu zo snel mogelijk achterwege latend, begin ik aan de testjes. Ik moet eerlijk toegeven dat het aanbod hieraan gevarieerder en groter is dan dat van Dr. Kawashima. Ook is er niet één generale hersentest, maar twee. Deze bestaan echter niet uit willekeurige minigames, maar uit een standaard aanbod van vier testjes. Je kunt hierbij dus efficiënt en gericht trainen voor de ‘echte’ test. Ook ik oefen natuurlijk eerst even wat voordat ik mezelf laat testen door de zusters.

De minigames ogen ietwat kleurrijker dan normaal, maar dat maakt ze ook wat onprofessioneel ogend. De felle kleuren vloeken met elkaar en prikken als kleine doorntjes in je ogen, concentratie op het spel houden is dus al een opgave op zich. Na een tijdje wennen mijn ogen aan de kleuren en kan ik me dan ook serieus bezig houden met de testjes. Enkelen komen wat bekend voor, terwijl anderen als origineel uit de hoek komen. Getallen die in mach drie voorbijrazen zijn al bekend, terwijl in hoog tempo beslissen of er verschillen tussen twee plaatjes zitten voor mij weer iets nieuws is. De testjes zijn best vermakelijk voor een tijdje, maar de zusters verwachten allen wel een hoop van je. Alles gaat immers op tijd en één misser kan al snel het verschil tussen ‘Major Brainiac’ en ‘Zero Brainic’ uitmaken. Ga er dus maar van uit dat je voor Brain Assist al zeker het een en ander qua ervaring moet hebben opgedaan met andere breinspelletjes.

Nadat ik de spelletjes een beetje onder de knie begon te krijgen, leek een echte breintest doen geen onverstandige keuze. Ik koos een grote test waarin ik dubbele symbooltjes aan moest tikken, kleuren en hun gelijkmatige locatie moest onthouden, puzzelstukjes moest combineren en moest definiëren of er wel of geen verschil in twee plaatjes zat. Klinkt natuurlijk erg simpel, maar is in de praktijk toch vreselijk lastig. Ondanks de voorafgaande oefeningen had ik regelmatig een black-out, die me dan weer een laag cijfer opleverde. De moeilijkheidsgraad stijgt met de seconde en op een gegeven moment is het gewoon onmogelijk om de minigame af te maken, en dan hebben we het nog niet eens over het gebrek aan tijd. Na de derde test krijg van je een gemene zuster te horen wat je uiteindelijke cijfer wordt volgens haar voorspelling. De kunst is dan natuurlijk om haar het ongelijk te bewijzen in de laatste test. Hierin kun je natuurlijk jezelf constant blijven verbeteren, maar het zullen uiteindelijk alleen de die-hards zijn die daarmee bezig kunnen blijven. “Don’t try this at home, PABO-studentes!”

Nerd to the bone!

Voor diegenen die wel eens een rondje hersentraining met Dr. Kawashima hebben gedaan, zal het vast wel bekend zijn dat Kawashima eens in de zoveel tijd een leuk weetje verklapt. Zo’n weetje waarmee je je hersenen kunt trainen in het dagelijkse leven. Ook Brain Assist doet op dat vlak een duit in het zakje, door erg gericht advies te geven. Brain Assist weet namelijk in welke minigame je goed bent of juist niet. Met die informatie wordt er een klein advies voorgeschreven, waarmee je juist het gebrek aan kennis of reflexen kan compenseren. Misschien wel zo effectief, maar deels ook wat veeleisend. Waar Dr. Kawashima je hersenen liet trainen in het dagelijkse leven, gaan de zustertjes er vanuit dat ook in mijn vrije tijd extra wiskunde ga doen of probeer moeilijke puzzels op te lossen. Leuk voor diegenen die wat tijd overhebben die ze dan vervolgens willen spenderen aan het verbeteren van hun breincapaciteiten, maar het gaat mij toch allemaal ietsjes te ver. Ik ben geen die-hard nerd to the bone, of iets dergelijks!

Conclusie

Brain Assist doet zich echt voor als een game die zich wil onderscheiden van de andere Brain Training spin-offs. Het spel slaagt daar weliswaar wel in, maar niet op de meest positieve manier. De muziek, de zusters en de felle kleuren zullen je snel afleiden en de verwachtingen van je liggen abnormaal hoog. Ik ben een gezonde jongen met genoeg breinactiviteit, waarlijk, maar dit spel doet me denken dat het puur en alleen voor hoogopgeleide Aziaten is gemaakt. Gevorderde brainiacs zullen Brain Assist misschien nog kunnen waarderen, indien ze moeilijk af te leiden zijn. De mainstream casual gamers zullen echter uit de buurt moeten blijven van dit spel en zich vooral niet laten misleiden door het schattig ogende doosje.