Sonic Riders: Zero Gravity

Mario verkoopt super, denk aan Super Mario Galaxy. Mario en Sonic verkopen super, denk aan Mario en Sonic op de Olympische Spelen. Sonic in z’n uppie verkoopt vast ook super. Maar is Sonic Riders: Zero Gravity ook een goed spel?

Zero Gravity

Sonic Riders verscheen twee jaar geleden op de PlayStation 2 en de Gamecube. Helemaal vlekkeloos was die game niet, integendeel, menigeen oordeelde dat hij onspeelbaar was door de houterige besturing. Gebrekkige controle over iets dat heel erg hard gaat resulteert al gauw in een onvergeeflijke zonde, waardoor het misschien maar goed was dat het met Sonic Riders maar slechts om een videospelletje ging. SEGA probeert nu haar fouten goed te maken met een tweede deel.

Deze opvolger is, en dat is wel eens grappig voor een keer, niet becijferd met het nummer twee er achter. Nee, in plaats daarvan telt SEGA terug. Het is niet duidelijk of de ontwikkelaar Sonic Riders: Zero Gravity nou als een achteruitgang ziet of dat dat “zero” slaat op het feit dat de bloedsnelle voertuigjes in het spel niet met zwaartekracht van doen hebben. Overigens is dat natuurkundig gezien onmogelijk, overal is wel een klein beetje zwaartekracht, maar deze recensie zal jullie daar niet verder lastig mee vallen.

Wiimote perikelen

Zero Gravity is in principe net zo’n racespel als Sonic Riders dat was. Denk aan Mario Kart of Crash Team Racing, vermengd met WipEout en F-Zero. De invloeden van laatstgenoemden zijn terug te vinden in het feit dat Sonic Riders een game is die nogal futuristisch is, bloedsnel gaat en bovendien in zwevende voertuigjes schuine streep surfboards schuine streep cornflakespakken schuine streep weet-ik-niet-allemaal-wat plaats vindt. De moeilijkheidsgraad van die twee gamesseries wordt echter bij lange na niet gehaald, vandaar dat Mario Kart er bij betrokken wordt.

Okee, een lage moeilijkheidsgraad is nou ook weer niet helemaal een correcte term voor Sonic Riders, want soms is het spel echt frustrerend lastig. Dit is niet te wijten aan het moeilijkheidsniveau dat de ontwikkelaar voor ogen had, maar aan alle onvolkomenheden die aan de oppervlakte komen drijven wanneer je eenmaal aan het spelen bent. Het is namelijk wederom onmogelijk om de hoverboards op de baan te houden. Daar komt bij dat de moeilijkheidsgraad van de computergestuurde tegenstanders niet in te stellen is en aangezien de CPU niet als een debiel met zijn Wiimote hoeft te wapperen, zul je de eerste uren hoofdzakelijk nog na de bezemwagen binnenkomen.

Maar ja, wie niet waagt, wie niet wint. Wanneer ik niet had doorgebeten in SSX Blur, had ik nooit de beste sportgame op de Wii kunnen spelen. Als ik niet had doorgebeten in Metroid Prime 3: Corruption, had ik nooit Retro’s nieuwste kunststukje uit kunnen spelen. Dus doorbijten was wat ik deed, maar zonder succes. Het is op den duur wel mogelijk om beter te worden in Sonic Riders: Zero Gravity, maar een leuk spel wordt het eigenlijk niet.

Het ziet er dan wel weer spectaculair uit met al zijn mooie, kleurrijke en flitsende graphics en metershoge air-moves waarmee je de zwaartekracht manipuleert, maar die aantrekkingskracht is al snel weg wanneer je de Wiimote zelf oppakt. Je bent namelijk vaker aan het vechten tegen de besturing dan tegen de tegenstanders, en dat kan natuurlijk nooit de bedoeling zijn.

Conclusie

Van Sonic Riders: Zero Gravity is niets anders te zeggen dat het wederom een gemiste kans is. SEGA heeft moeite gedaan om er een online multiplayermode in te stoppen, maar als die niet meer inhoudt dan een stel leaderboards, is dat een gemiste kans. SEGA heeft moeite gedaan om een flinterdun verhaallijntje door de races en de Story Mode heen te weven, maar dat is ook een gemiste kans. Ik wil geen réden hebben om te racen als dit racen zelf niet leuk is. Het zal vast goed verkopen en ik vrees dan ook dat we nog wel een vervolg zullen krijgen, maar Sonic Riders: Zero Gravity is gewoon een middelmatig spel, meer nog dan Mario en Sonic op de Olympische Spelen of al die andere kinderspelletjes die er op de Wii verschijnen. Waarom komen alle meesterwerkjes die geen Zack & Wiki heten tegenwoordig van Nintendo?