Advance Wars: Dark Conflict

Generaals die hun werk het liefst doen vanaf de achterbank van de auto of vanuit een comfortabele stoel kunnen al jaren lang genieten van Advance Wars op hun GBA of DS. We hebben al uren in Advance Wars gestopt, dus de vraag is: is er met Dark Conflict nog meer eer te behalen voor ons geboren strategen?

Advance Wars staat al jaren garant voor tactisch denkwerk van hoog niveau op de handheld. Het is een turn-based strategy game waarbij het uitdenken van tactieken en zetten van levensbelang is. In tegenstelling tot veel andere turn-based strategy spellen kan je in Advance Wars die tactieken ook bliksemsnel realiseren. Via het touch-screen kan je jouw soldaten met één tikje laten lopen, met twee tikjes bouw je een unit en met drie tikjes val je aan. De slagvelden zijn compact, maar bieden genoeg tactische mogelijkheden. Net als de units trouwens, die allemaal duidelijk voor- en nadelen hebben. Er is geen ander strategiespel dat zo intuïtief en helder is als Advance Wars.

Het concept blijft in Dark Conflict onveranderd. In gevechten begint iedere generaal aan weerszijden van de map met een hoofdkwartier, basissen en steden. Als jouw hoofdkwartier ingenomen wordt of als je al je units verliest, verlies je het hele gevecht. Ieder gebouw levert je per beurt duizend credits op, die je mag spenderen aan units die je in basissen kan bouwen. Op iedere map zijn er wel neutrale steden en basissen die je in kan nemen, maar daarvoor heb je wel een infantry unit nodig. Er zijn verschillende soorten terrein zoals bos, bergen en grasland. Die hebben een groot effect op hoe aanvallen aflopen en hoe je jouw aanval plant. In bossen kan je units verschuilen, tanks kunnen niet over bergen en steden bieden extra bescherming als je aangevallen wordt. Een uniek kenmerk van Advance Wars is dat als één kant aanvalt, de ander zich verdedigt. De verdediger schiet namelijk altijd terug als hij aangevallen wordt. Generaals die het liefst offensief spelen hoeven zich geen zorgen te maken: de verdediging schiet later en minder scherp, dus aanvallen blijft voordelig. Behalve als je soldaten tegenover een tank zet, dan loopt het minder goed af. Maar da’s logisch voor ons geboren tactici.

Apocalypse Now

Dit is allemaal een bekend verhaal voor wijze krijgsheren die Advance Wars al van voor naar achteren kennen, dus is de vraag: what’s new? De veranderingen zijn vooral stilistisch. Je speelt geen oorlogje meer op groene velden met speelgoed soldaatjes, maar je commandeert vervuilde soldaten in een apocalyptische wereld. Opnieuw zijn er meteorieten neergestort op aarde en net als miljarden jaren geleden wordt de aarde bedekt door een laag stof. Maar in tegenstelling tot de dinosauriërs laat de mens zich niet zo snel uitroeien, dus de enkele overlevenden proberen zich te verenigen. Dat is de essentie van het concept. Het is een vreemde ervaring om in een Nintendo spel te horen over dood, verderf en alles wat er bij komt kijken. Deze grimmige elementen komen vooral terug in de story mode, waar nu echt de nadruk ligt op het verhaal. Je volgt Ed, een jonge cadet die overleeft en zich aansluit bij kolonel O’ Brian. Samen vechten ze, samen eten ze en natuurlijk redden ze de wereld, zoals elke goede soldaat behoort te doen. Het verhaal wordt verteld met droge stukken tekst met wat Japanse tekeningen erbij, dus het verhaal wordt niet op spectaculaire wijze gepresenteerd. Vervelender is dat de dialogen geschreven lijken te zijn voor achtjarigen, wat afbreuk doet aan het volwassen sfeertje van het spel. Ondanks de grote minpunten zitten er wel wat leuke momenten in het verhaal. Én ze proberen ons oersoldaten ondertussen nog wat levenslessen over hoop en liefde te leren. Blergh.

Een grote domper is het audiovisuele aspect van Dark Conflict. Hoewel die vage, pixelige modellen in het Game Boy Advance era nog door de beugel konden, is dat nu even anders. De gevechts-animaties zijn ongeïnspireerd en slecht uitgewerkt. Een groep kanonnen zien vuren op de vijand was nog nooit zo saai, en dat is echt heel zonde. Gelukkig kan je die animaties met een simpele tik doorspoelen, maar dan heb je toch het idee dat je iets mist. Het slagveld, informatie over eenheden, terrein en dergelijke worden nog steeds op een heldere en overzichtelijke manier weergegeven, maar dat is niet anders dan in de vorige delen. Over de muziek moet ik me ook beklagen. In eerdere delen waren het vrolijke muziekjes die de gevechten vergezelden, maar om de triestere stemming ook in de muziek door te laten komen heeft Nintendo gekozen voor vage gitaarmuziek. Uit de speakertjes van de DS schellen gitaarakkoorden die ik in geen genre thuis kan brengen en ze gingen al snel zo verschrikkelijk irriteren dat ik het geluid nu standaard uit zet.

Nieuwe gezichten, nieuwe mogelijkheden

Er zijn nieuwe units te vinden in Dark Conflict. De Neotank is verdwenen om plaats te maken voor een andere grote tank, je kan nu motormuisjes trainen om basissen die wat verder weg liggen in te nemen en de Flaretank houdt je helder als je niets kan zien door Fog of War. De artillerie is opgesplitst in twee categorieën: tegen voertuigen en tegen voetsoldaten. Die tweede is veel beweeglijker en goedkoper dan de eerste, maar de eerste brengt wat flinke stootkracht met zich mee. Op zee en in de lucht zijn er ook wat nieuwe eenheden bijgekomen zoals een schip dat maar één keer kan schieten en een goedkoop alternatief voor de straaljager. De nieuwe units maken veel nieuwe strategieën mogelijk, maar ze zijn ook erg gevoelig. De Flare tank, bijvoorbeeld, is in principe heel handig in vijandig gebied, maar ook heel kwetsbaar waardoor ik hem tot nu toe niet echt heb gebruikt. Misschien dat generaals die mij qua vaardigheid ver vooruit zijn wel raad weten met deze eenheden, maar ik had moeite ze een plaats te geven binnen mijn huidige strategieën.

De belangrijkste toevoeging in Dark Conflict is de online mode. Er zijn veel spelmodi verwijderd die in het vorige deel wel zaten, zoals een real-time mode, maar de toevoeging van vlekkeloos online spel met andere heldhaftige krijgers maakt dat dubbeldik goed. Want competitief spelen is altijd al de essentie geweest van deze reeks. Als je bevriend bent met een andere meester der oorlog die Dark Conflict ook heeft kan je gewoon wireless spelen en het is geweldig om je huisgenoten genadeloos af te slachten in de ‘hot-seat’ mode waarbij je de DS doorgeeft.

Conclusie

Het is en blijft een genot voor een rechtgeaarde strateeg om afwisselend eenheden gericht over het scherm te zien stormen zoals ze dat in Advance Wars doen. Nog altijd heb je het gevoel van ultieme controle, word je tactisch vermogen tot het uiterste op de proef gesteld en kan je eindeloos blijven concurreren in multiplayer. Online multiplayer is voor hardcore spelers een zegen, maar of ze de dubieuze stylistische keuzes kunnen waarderen blijft de vraag. Als je Dual Strike al hebt is er dus geen noodzaak om direct te migreren. Nieuwe recruten die het fenomeen Advance Wars nog niet kennen beveel ik naar de dichtstbijzijnde gameszaak te lopen, om daar Advance Wars: Dark Conflict aan te schaffen. Mars!