Undercover: Operation Wintersun

Undercover: Operation Wintersun is een point & click adventure game, die zich voor de verandering afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. Met de overjas aan en een pijp tussen m’n lippen, speurde ik een tijdje rond tussen de Duitsers.

For king and country

Undercover: Operation Wintersun speelt zich zoals gezegd af in de Tweede Wereldoorlog, in 1943 om precies te zijn. Alles behalve een originele setting dus, maar het feit dat het hier een point & click andventure game betreft en geen shooter maakt weer het een en ander goed. Want ja, het verhaal intrigeert wel degelijk en leent zich prima voor een game zoals Operation Wintersun. Hitler is namelijk bezig een nucleaire superbom te creëren, hetgeen natuurlijk een groot gevaar vormt voor de geallieerde landen. Jij speelt de nobele Dr. John Russel, een nucleair fysicus, die plots overdonderd wordt door het absurde voorstel van de Britse MI6. Hij moet veranderen in een spion, de bom opsporen, identificeren en uiteindelijk stoppen. En dit allemaal voor king and country. Zodoende staat hij al in korte tijd in Berlijn, en begint jouw missie.

Eén-misstap-of-ik-ben-gezien

De levels ademen een kille sfeer uit, wat de setting ten goede komt. Je voelt de spanning die indertijd ongetwijfeld in de straten heeft gehangen. Echter, de characters leven hier niet echt op in. Rustig lopen ze over straat alsof ze naar de kroeg aan de overkant gaan, en de patrouillerende soldaten werken evenmin mee aan het één-misstap-of-ik-ben-gezien effect. Dit is jammer en kan vele malen beter. Ik noem bijvoorbeeld de serie Commandos. Daar overheerst dat gevoel, waardoor je iedere keer weer naar het puntje van je stoel schuift. Uiteraard is het niet helemaal een kloppende vergelijking, maar Lighthouse en ontwikkelaar Sproing hadden hier toch even naar kunnen kijken. Maar er is meer, of minder eigenlijk. De personages lijken zo uit een slechte b-film gestapt te zijn. John Russel is een spichtige professor die zich met gemaakte opwinding over het feit dat hij zich tussen kwaadaardige nazi’s bevindt door de levels laat sturen. Vooral door de dingen die hij zegt, komt hij nogal suf over. Zo werd hij in een scene uit een raam geduwd, waarop hij met een harde ‘aaaaaaaah’ op een vrachtwagen viel. Allemaal logisch natuurlijk, ware het niet dat hij nog doorgilt als hij al ligt, en het geluid van de klap dan zelfs nog moet komen. Neem erbij dat medespion Peter en de mooie Anna, beiden ook agenten van de MI6, minstens zo traag zijn en je hebt een vrij passieloos groepje bij elkaar.

Geduld is een schone zaak

Sowieso is geduld bij een third person spionage game al een vereiste, maar bij Operation Wintersun moet je er wel heel veel van hebben. De dialogen lopen al vrij traag, maar ook de gameplay leidt er soms onder. Zo had ik op een gegeven moment allerlei verschillende sleutels, die op allerlei verschillende sloten moesten. Past een sleutel niet, dan keert de camera eerst weer terug naar de third person view, waarop John per se nog moet zeggen dat de sleutel niet past, en dan kun je pas verder. Irritant, maar aangezien de game ook nog wel eens wil crashen als je conversaties te snel wegdrukt en er noch een autosave functie, noch een quicksave functie aanwezig is, dan komt mijn grens toch wel snel naderbij. Dit zijn kleine gebreken en horen er gewoon niet te zijn. Daarnaast is Undercover: Operation Wintersun soms best pittig, en soms is er wel heel veel creativiteit nodig om dingen op te lossen. Gelukkig is daar iets op gevonden: de Novice mode. Deze mode kan hier en daar een handje helpen, door na een toetsdruk de ‘hotspots’ in je omgeving te laten zien. Zo vind je bijvoorbeeld voorwerpen die je anders al snel over het hoofd had gezien. Dit is zeker voor de minder ervaren spelers van dit genre een handige feature.

Stijf en statisch

Undercover: Operation Wintersun hanteert een filmbeeld. Het beeld vult niet je hele scherm, maar de alleen het midden, à la een dvd dus. Op zich heb ik daar weinig moeite mee, maar zo nu en dan wel met wat zich op m’n beeld afspeelde. De graphics zijn prima in orde, maar toch lijkt de game de moderne graphics trein gemist te hebben. De levels leven niet, dat wil zeggen, alles is waar het is en blijft daar. Hierdoor lijkt het soms of je in een foto of schilderij speelt. Het blijft natuurlijk een genre dat het niet zozeer moet hebben van verbluffende beelden, maar tegenwoordig mogen we toch wel iets meer verwachten, zeker tijdens cutscenes, want die zijn gewoon ernstig. Houterige bewegingen, uitdrukkingsloze gezichten, lichaamsdelen met onnatuurlijke trekjes (bijvoorbeeld screen 1) en New Wave kan nog wat leren van de stijve haren die altijd in model blijven. Gelukkig voor Lighthouse en Sproing maakten dergelijke foutjes me soms flink aan het lachen. Een bijkomend voordeel is ook dat de systeemeisen lekker laag zijn, wat de game speelbaar voor iedereen maakt.

Door ergens in een level te klikken, kun je John erheen laten lopen, of een actie uit laten voeren. Dubbelklik en John rent met een spastisch pasje naar de aangegeven plek. Een point & click adventure game zou zichzelf niet zijn, als er niet heel veel pixelgeneuk aan te pas moet komen om items te activeren of de benodigde voorwerpen te vinden. Deze worden vervolgens geplaatst in je inventory, die minimaal is gehouden. Door de muis naar de onderkant van je scherm te bewegen, komt er een schermpje omhoog waarin je voowerpen worden weergegeven. Door ze met de rechtermuisknop aan te klikken, kun je ze mits mogelijk combineren met andere voowerpen, of op iets gebruiken in je omgeving. Dit systeem werkt goed, en houdt het lekker overzichtelijk.

Conclusie

Undercover: Operation Wintersun is een game die weinig toevoegt aan het genre en tot de categorie middelmatig beschouwd kan worden. De voiceacting is slecht en er zit weinig spanning in. Af en toe heb ik gelachen, maar ik heb misschien nog wel meer onverschillig toegekeken hoe John z’n gangetje ging. Toch kan ik niet om het feit heen dat ik toch gedreven was om door te gaan, puur uit nieuwsgierigheid naar wat er gebeuren zou. De grote lijnen heeft Operation Wintersun dus wel voor elkaar, maar de details ontbreken. Mits je wat ervaring hebt zijn de puzzels van goed niveau, hoewel soms wat vergezocht, maar dat hoort erbij. Al met al is het een game voor een paar relaxende avonden op je bureaustoel en niet meer dan dat.