Fatal Inertia

Toen Fatal Inertia werd aangekondigd zou het een PlayStation 3 exclusive worden, maar al snel werd ook de Xbox 360-versie van de game aangekondigd. Fatal Inertia is een futurischte racegame met een arcadesfeertje, een beetje zoals we gewend zijn van games als F-Zero X en WipeOut. De game ziet er op papier erg strak uit, maar werkt het ook allemaal in de praktijk?

Op papier

Fatal Inertia is een game waar je in het begin echt aan moet wennen. Je racet in een soort van ruimteschepen die snelheden behalen van honderden kilometers per uur. Met je linker analoge stick bestuur je je ‘machine’ op en neer en heen en weer, maar gek genoeg stuur je er niet mee. Sturen doe je doormiddel van het zogenaamde ‘strafen’ dat je doet met beide triggers, iets wat in het begin enorm wennen is, aangezien de triggers normaal worden gebruikt voor gas geven en remmen. Gas geven doe je nu met de A button en remmen met de B button, erg oldskool allemaal dus.

Zoals gezegd is Fatal Intertia een racegame, maar wel met een arcadeachtig sfeertje eromheen. Op de racetracks vind je namelijk meerdere weapon pads, een soort cilindervormige platforms. Wanneer je over deze pads heen vliegt (iets wat trouwens vrij nauw luistert) krijg je een wapen. De wapens verschillen van het schieten van magneten en raketten, tot het gebruiken rookbommen en krachtvelden en het gebruiken van een “cable”. “Een wat?!”. Een cable is een soort van opgevoerde hondenriem die zich vastzet op voertuigen. Je kunt ervoor kiezen om deze als een ongeleid projectiel vooruit te schieten in de hoop dat het iets raakt, of je kunt ervoor kiezen om hem de grond in te schieten zodat de eerstvolgende die erlangs komt vast komt te zitten en de overwinning wel kan vergeten. Een wapen dat een grote toevoeging is voor de game. Ook is het zo dat veel wapens meerdere functies hebben. Met de rechter en linker buttons kun je zelf beslissen hoe je je wapen wilt gebruiken, zo kun je bijvoorbeeld raketten gebruik om af te schieten naar je tegenstanders, of om achter je voertuig te plaatsen als boost.

In praktijk

Zoals bij iedere game begon ik ook bij Fatal Inertia met de career mode, in de hoop om op deze manier dingen vrij te spelen en ingelijfd te worden in de game. In de career mode begin je met één voertuig en ga je van tournament naar tournament om op deze manier nieuwe tournaments en voertuigen te unlocken. Het eerste tournament werk je met niet al teveel moeite af, het tweede toernooi is ook een eitje, maar dan gaat het fout. In het derde tournooi krijg je namelijk te maken met een mode waarvan je zou willen dat hij nooit was bedacht.

Fatal Inertia bevat in totaal vijf modes, namelijk Combat Race, Knock Out, Time Trial, Magnet Mayhem en Velocity, en het is de laatste mode waar ik diep op in zal gaan. De gameplay van Fatal Inertia zit opzich best goed in elkaar; zodra je de controls eenmaal onder de knie hebt kun je je voertuig best redelijk besturen. Maar dat ‘redelijk’ is nou net wat de absolute doodsteek is voor FI. In de Velocity mode race je namelijk op banen die vol staan met obstakels. Denk dan aan gaten in de weg, bomen, stenen en soms complete bergen. Nou lukt het wel om op gewone banen de bochten door te komen, maar alleen omdat je die van te voren aan ziet komen. In de Velocity mode staan de tracks zo ernstig vol met obstakels dat je ze vaak pas ziet als het al te laat is en er vol tegenaan knalt. Wanneer je een obstakel goed hard raakt knal je vaak nog verder de obstakels in en is je race voorbij, want winnen is er toch niet meer bij. Vaak kun je dan je hele tournament weer opnieuw beginnen, want eenmaal als laatste eindigen betekent dat je niet meer kunt winnen. Gek genoeg lijken de CPU’s totaal geen last te hebben van de obstakels, want je zal een CPU altijd de track perfect af zien leggen en eindigt de race zonder ook maar een krasje opgelopen te hebben aan z’n machine.

Eén slechte mode kan gebeuren, maar helaas heeft FI nog meer gebreken. De banen van FI zijn te omschrijven als hobbelig, kort en bochtig. De bochten in de game worden aangegeven met neonlichten zodat je ze van te voren aan ziet komen. Helaas werken deze neonlichten niet zoals een muur, maar zijn ze transparant. Wanneer je dus uit de bocht vliegt tegen een pijl aan vlieg je er recht doorheen. Je komt dan terecht in een niemandsland en de enige manier om terug de baan op te komen is weer door de neon heen. Bovendien zit de game vol met checkpoint poorten, en deze zitten vaak op de meest onmogelijke plekken. Het is dan ook niet zo gek dat je weleens een checkpoint mist (of er vol bovenop knalt) en beide situaties zorgen ervoor dat je keihard verliest en opnieuw kan beginnen.

Conclusie

Fatal Inertia is een game waar ik veel van verwachtte, zeker omdat het er op papier erg strak uitziet. In praktijk is de game helaas een ware ramp. Je ervaart de snelheid van de machines niet, je voelt de machines totaal niet aan. Het perfecte stuurgedrag van de CPU’s en het overmatige gebruik van obstakels zorgen voor frustratie, erge frustratie. Tijdens het spelen van FI heb ik meerdere malen de neiging gehad mijn controller tegen de muur te rammen. Niet omdat ik niet tegen een uitdaging kan, maar omdat de perfecte CPU’s en de slecht in elkaar gezette maps zorgen voor enorm veel frustratie. Fatal Inertia heeft niets meer met techniek te maken, maar puur met geluk. Fatal Inertia had zo goed kunnen zijn, maar de game is nu zo hopeloos slecht dat je hem nog niet eens gratis van sinterklaas wilt hebben.