Diddy Kong Racing DS

Precies op het moment dat er zich een laagje stof op het hoesje van Mario Kart DS begint te vormen verrast Nintendo mij met een nieuwe racegame op m’n geliefde handheld. Is dit Mario Kart met Diddy Kong in de hoofdrol of heeft deze game een eigen identiteit? Lees het hier…

Diddy

Diddy Kong Racing staat natuurlijk bekend als een van de racegames met de meeste fun ooit. Net als in Mario Kart, dat dagelijks nog steeds door heel veel gamers wordt gespeeld en waar velen nog lang niet op uitgekeken zijn, draait het in Diddy Kong Racing puur om raceplezier terwijl je ondergedompeld wordt in kleurige speelwerelden en vrolijke muziekjes met daarbij een simpele besturing. Diddy Kong maakt dit keer zijn opwachting op de Nintendo DS die uitermate geschikt is voor een funracer als deze. En zoals we van Rare, de ontwikkelaar die enige tijd geleden permanent vreemd ging met Microsoft, kunnen verwachten, hebben ze het kunstje nog niet verleerd en hebben ze van Diddy Kong Racing DS geen simpele overzetting gemaakt maar verrassen ze ons met een geheel gepimpte versie op de handheld van hun oude baas Nintendo. Dat noem ik nog eens klasse…

Bij het opstarten van het spel krijg je eerst de keuze of je een single race wilt spelen of dat je meteen het avontuur wilt starten. Kies je voor het laatste dan krijg je eerst een zeer interessant verhaal (not) op het eiland Timber Island voor je kiezen waarin het varken Wizpig een prominente rol heeft waarna je welkom wordt geheten door een paarse olifant die we al kennen van de Nintendo 64-versie. Deze versie is overigens ook te downloaden op de virtual console van de Wii, dus degenen die een Wii hebben kunnen scoren en willen blijven hangen in het verleden, kunnen er ook voor kiezen om voor een tientje lekker nostalgisch te gaan zitten doen. Ik ga er echter zomaar van uit dat DS’ers deze game wel willen spelen, ook al heeft hij heel erg veel weg van Mario Kart.

Maar goed… terug naar de paarse olifant. Ik wist niet dat er naast Afrikaanse en Indische ook Engelse olifanten bestonden, laat staan pratende, want deze vrolijk gekleurde vriend, waarvan ik totaal niet begrijp wat de meerwaarde is voor het spel behalve zijn vrolijke kleur, spreekt bekakt Engels. Even wennen maar dan heb je ook wat. Helemaal omdat hij ook nog Taj heet… Nadat je dan een proefrace voor deze gastheer hebt gereden kan het echte werk beginnen en heb je meteen de keuze uit een flink aantal genummerde poorten waarachter de speelwerelden verstopt zitten. Het racen kan dan beginnen en je hebt niet alleen allerlei karts tot je beschikking maar je kunt ook plaats nemen in een hovercraft of een vliegtuig. De omgevingen zijn weer typisch Nintendo en typisch Rare: kleurrijk met een hoog Mario-gehalte. De parcoursen, het zijn er standaard een stuk of twintig, zijn zeer afwisselend met al even afwisselende omgevingen die variëren van de jungle tot de vier extra baantjes in Donkey Kong Country-style. Uiteraard is het de bedoeling om als eerste over de finish te komen, waarmee je dan ook een ballon verdient, maar ook als je niet de pole-position haalt kun je verder met het spel, maar dan krijg je geen bonus uitgekeerd in de vorm van een mini-game als je weer hetzelfde poortje binnengaat.

Vliegende start

Tijdens het racen had ik absoluut het gevoel met Mario Kart bezig te zijn. Ik kan mij daarom ook wel voorstellen dat degenen die deze laatste game al in hun DS hadden zitten, zich niet geroepen voelen om maar weer eens €40 uit te gaan geven aan een game die vrijwel dezelfde gameplay in zich heeft en vrijwel dezelfde fun met zich mee brengt. Daarvoor zijn er té veel games te koop die het waard zijn om je zuurverdiende euro’s aan te besteden. En nu we toch aan het vergelijken zijn: het lijkt wel of de besturing van Mario Kart nét iets beter aanvoelt dan die van Diddy Kong Racing DS. Of dit nu komt door de banen of door de engine weet ik niet maar het lijkt in Diddy’s racegame wel of je bij iedere bocht bij het sturen verkeerd uit komt doordat je óf wel óf niet stuurt. Met andere woorden… er is geen tussenweg, de kart stuurt scherp of gaat rechtdoor en door het steeds een paar keer in moeten drukken van de vierpuntdruktoets zit een vloeiende bocht er nooit in, zelfs al ben je een drift-expert. Bij de hovercraft en het vliegtuigje is dit iets anders, daar zijn vloeiende bewegingen wel mogelijk maar daar spelen weer heel andere irritante factoren. Het blijft dus tobben met de besturing en dat is bij een racegame, hoe kiddy ook, toch wel van doorslaggevende betekenis.

Rare heeft dus ook nog een aantal ‘grappige’ toevoegingen in de game gebouwd. Ik zeg grappig, want meer is het niet. Het is totaal niet functioneel, het laat hooguit de functionaliteit van de Nintendo DS weer eens zien. Ik heb het over de zogenaamde vliegende- of turbostart die je kunt activeren als de race begint. Er verschijnt bij een race in een kart een vliegwieltje die je met de stylus kunt bewegen waardoor je een extra boost krijgt bij de start. Het kan heel handig zijn maar het blijft natuurlijk zo dat je ook nog gas moet geven dus het blijft een kwestie van timen. Als je dit niet doet zou je nog wel eens meer na- dan voordeel kunnen hebben van deze snelle start. Hetzelfde geldt voor de turbostart van de hovercraft waarbij je een soort ventilator moet activeren door in het microfoontje van de DS te blazen. Als je vervolgens met je dikke lippen twee centimeter boven het kleine microfoontje zit en bijkans zes liter spuug op je DS uitbraakt dan zou het wel eens zo kunnen zijn dat je het overzicht (letterlijk) kwijtraakt. Leuk dus, maar niet meer dan dat.

Er is nog een stukje gameplay waar ik niet helemaal kapot van ben en dat heeft ook weer te maken met de DS-functionaliteit die zo nodig gedemonstreerd moest worden. Ik heb het over de eindbaasgevechten waarbij je de stylus nodig hebt om uberhaupt vooruit te komen. Ook dit had beter weggelaten kunnen worden en vervangen moeten worden door andere trucjes met de stylus, die misschien net zo nutteloos waren geweest maar minder invloed op de game hadden gehad. De bekende powerups, turbo- of boosttegels en het beruchte afsnijden van routes zitten er allemaal ook weer in en dat maakt de game afwisselend genoeg.

Trackeditor

Visueel gezien is Diddy Kong Racing DS prima in orde. Zoals gezegd is het beeld kleurrijk en heeft de DS totaal geen moeite met de beelden die het op de schermpjes moet toveren. De graphics stotteren namelijk geen moment en dat is in combinatie met de vrolijke deuntjes en stemmetjes een genot om naar te kijken en luisteren. Het draait echter om de races en of die boeiend genoeg blijven naarmate het spel (adventure) vordert. Gelukkig heb je de mogelijkheid om het avontuur te verlaten en online te gaan tegen zeven andere racers of je krachten draadloos te meten. En ook deze keer blijkt dat met name de multiplayer de grote kracht is van een spel als dit op de DS. Ook de zelfgemaakte parcoursen op de ‘trackeditor’ waarbij je met je stylus tracks kunt ontwerpen, zijn speelbaar met je vrienden. Verwacht daar echter niet te veel van want heel erg veel is er niet mogelijk.

Mild Cartoon Violence

Diddy Kong Racing DS moet het hebben van de multiplayer, dat is wel duidelijk. Maar ook de single-races en de adventure-mode zullen genoeg speelplezier bieden, maar let op: heb je Mario Kart DS al in je bezit dan is dat een reden om eens kritisch naar deze game te kijken en je af te vragen wat nou de meerwaarde er van is in je collectie. Mario heeft zoveel meer charisma dan Diddy en zijn vriendjes en ook Banjo en Conker ontbreken in Diddy’s race avontuur. Dit komt natuurlijk omdat met name Conker al door Microsoft is gedoopt tot boegbeeld van andere Rare-games en geef ze eens ongelijk. Diddy Kong Racing DS is al met al een meer dan goede titel voor de DS die heel wat uren speelplezier zal garanderen. Het biedt helaas weinig nieuws (de ballonnenrace is écht grappig), maar heeft meer dan voldoende potentie, fun en replaywaarde. Ik kan hem je dus toch van harte aanbevelen.