Free Running

Wie recentelijk de film Casino Royale heeft gezien, wie weet wat Free Running is én zijn of haar PlayStation 2 nog niet in de schuur heeft gezet, kan ongeveer inschatten wat je in de game Free Running te wachten staat. Noem het gewoon hardlopen met hindernissen of desnoods Tony Hawk’en zonder skateboard… deze sport bestaat écht en wij testten de game voor je.

Rennen

Het toeval wil dat op het moment dat Free Running boven op de stapel ‘te spelen games’ kwam te liggen, ik diezelfde avond ook onderuitgezakt op de bank naar de bij mijn PlayStation 3 verkregen Blu-ray-disc van Casino Royale lag te kijken. De film was nog geen tien minuten onderweg of ik zat al met het doosje van Free Running in m’n handen, met naast mij een geïrriteerde medefilmkijker. Ik ken dit ergens van! Onbegrip alom natuurlijk. Na een beetje Google’en en een paar zoekacties op YouTube kom ik er dan achter dat de sport Free Running inderdaad echt bestaat. Na mijn eerste verbazing kom ik ook te weten dat de sport in Europa voornamelijk in Frankrijk en Groot-Brittannïe beoefend wordt en luistert naar de naam Parkours (in Frankrijk zullen ze wel Parcours schrijven). Ik was dus zo bleu dat ik er echt nog nooit van gehoord had, maar ik had er wel meteen een idee bij, zelfs al voordat ik de game had opgestart.

Daar waar je met een skateboard nog zo je beperkingen hebt, kun je als je aan het free runnen, of zo je wilt Parkoursen bent, letterlijk van alles gebruik maken waar je tegen aan loopt: lantarenpalen, hekjes, daken, muurtjes, railingen, vuilnisbakken, buizen, noem het maar op. Je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt het als free runner gebruiken om in je run mee te nemen. De sport, bedacht door Sebastien Foucan, draait er dan ook om om zo vloeiend mogelijk door een omgeving te manoeuvreren en daarbij gebruik makend van alle obstakels die je tegenkomt. Hierbij mag je slechts gebruik maken van datgene wat je van onze Lieve Heer van nature hebt meegekregen, dus alleen van je eigen armen, benen en lichaam. Voor het gemak zijn de bewegingen ingedeeld in vier categoriën: springen, sprinten, klimmen en evenwicht bewaren, die globaal gezien correponderen met de figuurknoppen van de PlayStation 2 controller. Het is totaal overbodig om hier te vertellen met welke knoppen je wát doet, want het is namelijk ondoenlijk om het te onthouden. Plus dat je het in de tutorial toch wel voorgeschoteld krijgt van Sebastien, die met een Frans accent (het lijkt wel of je de dvd van The DaVinci Code hoort) alle moves en tricks aan je voorbij laat trekken…

…om het daarna meteen weer te vergeten. Tenzij je deze game heel erg lang gaat spelen, zul je ongetwijfeld gaan wennen aan de controls, maar je voelt hem al aankomen: de besturing van de ‘Tracer’, zoals een free runner kennelijk heet, is niet helemaal prettig te noemen. Oké, toch even dan over de knoppenbesturing… Het ‘vierkantje’ gebruik je voor het sprinten, het ‘kruisje’ voor het uitvoeren van tricks en het vastpakken van richels, het ‘rondje’ om te springen en het ‘driehoekje’ voor ground-tricks. ‘Kruisje’ en ‘vierkantje’ zijn ook nog eens geschikt om je val te breken en dat is bij een sport als deze geen overbodige luxe. En zo kan ik voor wat betreft de knoppencombinaties nog wel even doorgaan, helemaal als ik je vertel dat er ook nog andere knoppencombinaties mogelijk zijn voor de tricks, die onder andere luisteren naar de namen Butterfly Kick, Flick-Flack en Flying Dragon. Deze staan niet omschreven in de handleiding van de game, dus als je ze bent vergeten (en geloof me, dat doe je…) moet je terug via de menu’s om te kijken hoe ze nou ook weer gingen. Heel vervelend.

En zo button-bashen we maar door de ‘levels’ heen. Je vergeet namelijk spontaan welke knop voor welke move is en het duurt heel lang voordat je enigszins gewend bent aan de besturing. Het zijn trouwens geen echte levels, maar challenges waarbij je bij de Free Run begint en waarna er steeds meer challenges zich ontvouwen. Je kunt na de Free Run verder met de Freestyle-mode en ook daar zijn het allemaal op zichzelf staande uitdagingen. Op zich zijn het allemaal best aantrekkelijk challenges. De omgevingen van de stad waarin je loopt (Urban Jungle, Docklands en Inner City) zijn niet heel erg afwisselend, dus de verveling slaat helaas snel toe. De challenges kunnen daar helaas niets aan veranderen. Zo zul je afwisselend een voorgeprogrammeerd parcours moeten afleggen, al dan niet in time-trialmode, of tegen een andere runner of een circuit moeten lopen waarin je bepaalde markers moet ophalen c.q. doorlopen.

Max Damage

De enige mode die echt heel leuk is, is de Crash Test waarin de rollen worden omgedraaid. Je zult met Max ‘TNT’ Damage, de crash test dummie zoveel mogelijk schade moeten zien toe te brengen door TNT-kratjes, TNT-doelen en bananen-doelen te activeren. Deze mode is echt een verademing als je al een tijdje aan het tobben bent met de normale challenges. Free Running is namelijk helemaal niet zo makkelijk te spelen. Het doen van tricks en moves is één ding, maar het besturen van je tracer is een heel andere discipline. Je karakter, die je overigens in je ‘Hangout’ kunt kleden zoals je wilt, reageert nogal vreemd op het beroeren van de thumbsticks. Draaien, stoppen, springen, het werkt allemaal net niet lekker en soepel genoeg om vloeiend door de stad te rennen. En daar draait de game juist om! Presteer je het tóch (en daar ligt dan misschien wel de uitdaging in deze game), dan zal rechtsonder in je beeld de flowmeter zich vullen als gevolg van het ‘in the flow’ uitvoeren van tricks en jumps. Hou je de flow er in, dan zul je meer punten scoren, zo simpel is het. De sprintmeter is er ook een om in de gaten te houden. Er zijn namelijk nogal wat gaten en afgronden te overbruggen en een aanloopje kan dan geen kwaad.

Qua presentatie houdt Free Running niet over. De overwegend fletse omgevingen inspireren je nauwelijks om alle levels te gaan verkennen en al helemaal niet onder het ‘genot’ van de soundtrack, die overwegend uit simpele achtergronddeuntjes bestaat.

Conclusie

Free Running is een erg originele game die in wezen zeer geschikt is om ook tot een succesvolle game te worden gemaakt. Helaas is dat in dit geval niet gelukt. Als we de zeer ouderwetse presentatie voor het gemak maar even vergeten, dan rest er nog steeds een zeer matige game waarbij de besturing van de sporter en de manier waarop je de tricks en jumps moet uitvoeren in negatieve zin opvallen. De zeer magere two-player splitscreen multiplayer mode helpt de game ook niet naar een voldoende. Desondanks kan ik mij voorstellen dat een spel als deze toch best wat liefhebbers kan bewegen om de game aan te schaffen. De prijs zal in dat geval geen belemmering zijn, die bedraagt namelijk circa € 30. PSP-bezitters kunnen er ook voor kiezen om mobiel te gaan Free Runnen.