Hotel Dusk: Room 215

Er bestaat een genre wat heel erg geschikt is voor de Nintendo DS maar waarin er toch relatief heel weinig games bestaan. Ik heb het over point & click adventures die met de bekende stylus heel goed te spelen zijn op Nintendo’s handheld. Gelukkig mikte de postbode er weer eens eentje in mijn brievenbus dus zit ik inmiddels weer tot aan mijn nek in een avontuur. Point en click ik Hotel Dusk: Room 215 helemaal uit of haak ik voortijdig af…

Welcome to the Hotel Dusk…

Ontwikkelaar Cing maakte al eerder een point & click adventure op de DS. Another Code: Two Memories had dezelfde gameplay, zag er min of meer hetzelfde uit en speelde net zo… eh… traag. Toch nam ik destijds de moeite om Another Code helemaal uit te spelen en bleef de game van het begin tot het eind boeien. Hotel Dusk: Room 215 is dus weer een game in dezelfde stijl en dat betekent dat er weer heel wat met de stylus getikt, aangewezen en geschreven moet gaan worden voordat het Room 215-mysterie opgelost is.

Daar waar ik bij een gemiddelde shooter de verhaallijn nog wel eens snel voorbij laat komen, zal het negeren van het verhaal achter Hotel Dusk: Room 215 de game zeer tekort doen. Adventures draaien tenslotte voor een groot gedeelte om ‘het verhaal achter de game’ en dat geldt zeker voor dit spel. Hotel Dusk: Room 215 speelt zich af in het jaar 1979 waarin de hoofdpersoon Kyle Hide alweer enige jaren niet meer bij de politie werkt. Dit werk met een roeping heeft hij niet geheel vrijwillig ingewisseld voor de altijd spannende functie van colporteur, in gewoon Nederlands huis-aan-huisverkoper. Zijn voornaamste bezigheid is echter niet alleen het bezorgen van goederen maar ook wordt er van hem verwacht dat hij af en toe zijn vingers brandt aan wat duisterder zaakjes en moet hij bepaalde voorwerpen opsporen en ophalen. Dit wetende wordt er meteen al een mysterieus sfeertje gecreëerd, en helemaal als Kyle de opdracht krijgt om in Hotel Dusk een pakketje op te halen. Kyle heeft nog een ander doel en dat is het terugvinden van zijn oude partner Bradley. Je merkt, genoeg ingrediënten voor een avontuur waar heel lang geen touw aan vast te knopen is, en dat is ook meteen de bedoeling van de makers.

Such a lovely place…

Hotel Dusk: Room 215 speel je als een boek. Je zult de DS dus een kwart slag moeten draaien om het spel te spelen en dat levert een net wat lekkerder beeld op, naast het feit dat het een stuk prettiger speelt en je ook het idee hebt dat je schermpjes wat groter zijn. Dit komt ook omdat veel animaties op de twee schermpjes in elkaar overlopen. Je wandelt met Kyle door het hotel heen en je start logischerwijs bij de lobby waar het gezeur om het pakketje meteen al begint. Helaas komt daar ook onmiddellijk een van de grootste manko’s van dit spel naar boven, hoewel je in eerste instantie (tevergeefs) hoopt dat dit maar tijdelijk is en te maken heeft met de opstart van het spel. Ik heb het over de oeverloze en (vaak) zinloze gesprekken tussen de hoofdpersoon en de personages die hij tegenkomt. Helaas is dit niet het geval en zul je je door de oersaaie conversaties heen moeten worstelen en tikken. Meestal zijn er wel wat aanwijzingen te vinden in de teksten die in typemachine-stijl op je display verschijnen maar vaak zul je tot in den treure teksten als ‘oh yess’, ‘Sure’, ‘I know’ en meer van dergelijke tekstuele hoogstandjes moeten doorklikken. Het gesprek beëindigen is geen optie dus bereid je maar vast voor op ellenlange ‘tap’sessies.

Such a lovely face…

Nadat je bij de lobby van het hotel bent ingechecked kun je op onderzoek uit. Je hebt (hoe verrassend) kamer 215 toegewezen gekregen en die kamer staat ook wel bekend als de Wishroom. Deze kamer heeft kennelijk de reputatie dat het alle wensen laat uitkomen, maar ook dat er zeer vreemde dingen gebeuren. Hoe dan ook, het wordt tijd dat je met je stylus en het touchscreen op onderzoek uit gaat. Hierbij kun je op het touchscreen twee-dimensionaal navigeren op een plattegrond die op het linkerscherm min of meer drie-dimensionaal wordt geprojecteerd. Dit gaat niet helemaal vloeiend, het zijn eigenlijk meer flink wat beeldjes die aan elkaar geschakeld worden in plaats van een constante stream. Dit maakt het niet echt overzichtelijk maar wel voldoende om goed om je heen te kunnen kijken en voorwerpen aan te kunnen klikken die voor nader onderzoek vatbaar zijn. Kyle heeft een notitieboekje bij zich waarin je aanwijzingen kunt noteren die je haalt uit de voorwerpen of gesprekken met de vage (maar wel interessante) personages die je tegenkomt in het hotel. Deze personages zullen meer dan eens moeten worden ondervraagd en verwacht niet dat ze onmiddellijk alle geheimen prijs zullen geven. Het zoeken naar aanwijzingen en geheimen en het uiteindelijk oplossen van bepaalde raadsels is zeer zeker de sterke kant van dit spel.

Helaas zakt de game door het ijs omdat alles zoooo traag gaat. Als de conversaties dan nog spannend waren, zou dat misschien helpen en ook de optie om gesprekken in een bepaalde richting te kunnen laten gaan kan niet verhinderen dat je het spel nooit langer dan een half uurtje speelt. De puzzels zitten wel leuk in elkaar en die zijn dan ook zeker een reden om dit spel te gaan spelen. Heel erg ingewikkeld zijn de meeste puzzels overigens niet, er zitten maar een paar echte hersenkrakers in, maar het oplossen van een puzzel (al dan niet met stylus) op de bekende DS-manier, geeft je wel veel voldoening. Grafisch gezien heeft de game het wel redelijk voor elkaar. Het is duidelijk dat er een Japanse designer aan het werk is geweest als je de gladde koppies van de personages bekijkt, maar verder is Hotel Dusk: Room 215 grafisch prima op orde. De filmische tekenfilmstijl past precies bij het stoffige hotel. Degenen die zich nog de videoclip van A-Ha (Take on Me) kunnen herinneren, kunnen zich prima voorstellen hoe de graphics van dit spel er ongeveer uit zien.

I’m givin’ it up at the Hotel Dusk…

En zo tikken we maar door met de stylus. Om terug te komen op de vraag of ik deze game ga uitspelen: hier kan ik helaas (nog) geen ‘ja’ op antwoorden. Wellicht gaat het in de toekomst nog gebeuren, maar voorlopig word ik ’s nachts nog niet badend in het zweet wakker met de ziekelijke drang om zo snel mogelijk weer Hotel Dusk in te duiken. Daar waar ik Another Code regelmatig weer oppakte en benieuwd was naar de oplossing van de game, kan ik dit spel zonder moeite laten liggen. Of dit nu ligt aan de nieuwigheid van Another Code na de launch van de DS of dat deze game het dus écht niet heeft, weet ik niet. Hotel Dusk: Room 215 heeft absoluut potentie, mede door de filmische jaren ’40 sfeer, maar de traagheid en de saaie gesprekken nekken het spelletje. Desondanks moeten we games als deze wel koesteren. Het puzzelgehalte is groot en het spel heeft meerdere eindes, dus een miskoop doe je er zeker niet aan. Verwacht er alleen niet té veel van.