Races waarbij je door zowat iedere bocht moet driften zijn kennelijk erg populair gezien het feit dat we inmiddels toe zijn aan deeltje nummer zeven van de oh zo populaire Ridge Racer-serie. Heeft Ridge Racer 7 ook nog andere kwaliteiten onder de motorkap of hebben we te maken met het zoveelste driftavontuur? Lees het hier.
Drift(en)
In een ver verleden heb ik ooit eens een drift-cursus gehad, en nee, niet zo’n cursus waarin ik moest afleren om controllers tegen te muur te gooien, maar een echte drift-cursus, met Fordjes Sierra. Hangend in de bochten op een modderig circuit, arm uit het geopende raam en een brede smile op m’n face. Het leven is goed op zo’n moment en je kunt je voorstellen dat ik met veel plezier aan Ridge Racer 7 begon, ondanks dat er weinig tot geen modder te bespeuren was en er al helemaal geen raampjes geopend konden worden. De brede smile was echter wederom van begin af aan aanwezig.
Ik kan mij niet indenken dat er gamers zijn die nog nooit van Ridge Racer gehoord hebben. Tenzij het eerste wat je te binnen schiet bij het horen van ‘Ridge Racer’ een sportwagen van de familie Forrester is, of dat je daarbij de hoofdrolspeler in diezelfde serie met buikgriep onderweg naar een toilet voorstelt, zullen de meeste gamers Ridge Racer omschrijven als een fenomeen op het gebied van (arcade)racen. Niet iedereen is gecharmeerd van deze manier van racen, maar de serie heeft in de loop der jaren zoveel fans gekregen dat het op zich niet gek is dat de franchise zich al zolang heeft weten te handhaven in de gameswereld. ‘Nieuwe console, nieuwe kansen’, zal ook ongetwijfeld een reden zijn geweest om het gebulder van de motoren weer van start te laten gaan in Ridge State, de officiële ‘staat’ waar het Ridge-racen ongekend populair is. Helemaal fictief natuurlijk, maar dat is er juist zo leuk aan.
Tune in
Ridge Racer 7 biedt je in principe niets nieuws onder de zon, behalve dan dat er door de makers lichtelijk is gesleuteld aan de gameplay en dan heb ik het over het sleutelen aan de wagens en het uitbouwen van je bolide. De kans is natuurlijk wel erg groot dat je op je nieuwe glimmende PlayStation 3-console heel graag Ridge Racer wil spelen en dat heeft Namco dan ook goed in de gaten gehad. Nieuwe circuits heb ik bijvoorbeeld haast niet kunnen bespeuren en het lijkt er erg veel op dat alle tracks zijn overgenomen uit Ridge Racer 6 voor de Xbox 360. Toch kun je je hart ophalen met de meer dan twintig verschillende courses en de veertig wagens in vier categoriën. En nu we toch met getallen aan het smijten zijn: Ridge Racer 7 garandeert ons 375.000 mogelijke manieren om je wagen visueel op te leuken met daarbij 7.150 mogelijkheden om je scheurijzer te tunen.
De weg naar de top is trouwens nog steeds erg lang en dat geldt zeker voor Ridge Racer 7, waarin je, voordat je je kunt meten met de absolute Ridge Racer-top, je eerst flink moet bewijzen. Dit komt omdat je eerst in een goed blaadje moet komen bij de fabrikanten van auto’s en onderdelen door verschillende challenges en testritten te winnen dan wel goed af te ronden. Je zult hiervoor uitnodigingen moeten ontvangen of uitgekozen moeten worden voordat je dus aan het echte werk kan gaan beginnen. Hoe succesvoller je bent bij deze machtige figuren, hoe meer geld je zult ontvangen of hoe meer korting je zult krijgen op hun materiaal. Ook in Ridge State heeft de commercie dus toegeslagen. Na deze verplichte stuff zul je uiteindelijk aan het werk gaan in de hoofdmoot van de game, de Ridge State Grand Prix. Ben je daar op uitgekeken dan verleng je de levensduur van het spel met allerlei timetrials en challenges.
Het draait in Ridge Racer 7 overigens niet om realistische races. Het is de bedoeling dat je alle bochten full speed neemt en hierbij is het oude vertrouwde recept van belang: ‘vol gas op de bocht af… gas eraf, bijsturen en meteen het gas er weer vol op terwijl je de wagen verder de bocht door stuurt’. Dit heeft tot onmiddellijk gevolg dat je wagen in een vette slip door de bocht gaat en dat is noodzakelijk om je tegenstanders bij te kunnen houden. Het is namelijk bijna niet mogelijk om normaal sturend een bocht door te gaan, op een enkele curve na. Goed uitgevoerde slippartijen leveren boostpunten op en hebben tot gevolg dat je nitrometer zich vult. Als dit metertje eenmaal vol is kan je, nee sterker nog, móet je deze gebruiken om met extra power over het bitumen te scheuren.
Degenen die zich in kunnen houden hebben ook de mogelijkheid om de boosts op te sparen en te gaan voor een dubbele of zelfs driedubbele boost. Dit geduld wordt namelijk niet zelden beloond met een mega-eindsprint naar voren waarbij je heel veel plaatsen goed kunt maken. Dat dit meer dan eens nodig is, wordt je al snel duidelijk want het niveau van de tegenstanders is na een acceptabel aanvangsniveau meer dan goed te noemen. Daarbij komt ook nog eens dat de ‘vijand’ het gore lef heeft om in clubjes van vier te gaan rijden en het je zo zeer lastig maakt om in te halen. Verneuk je dan ook nog een keer een slip in de bocht, dan kun je het wel vergeten om als eerste over de finish te komen en zal slechts een driedubbele boost wellicht je laatste redding kunnen zijn.
Herkenbaar
Ridge Racer 7 ziet er weer zeer herkenbaar uit, niet in de laatste plaats door de herkenbare settings, omgevingen en auto’s die alle natuurkundige wetten aan hun laars lappen. Dat is natuurlijk ook de kracht van de game. Namco heeft echter nog een nieuwigheidje aan toegevoegd en dat is de slipstream mogelijkheid. Het woord zegt het zelf al, dit biedt je de mogelijkheid om in de kont te kruipen van je voorganger met als enige doel meegezogen te worden in zijn slipstream. Hierdoor zul je uiteraard snelheid winnen en snelheid betekent dat je op een gegeven moment de inhaalmanoeuvre in kunt zetten. Dit is dan wel weer een heel realistisch onderdeel van Ridge Racer 7, daar waar de overigens zeer fair rijdende tegenstanders regelmatig zijn te betrappen op oneerlijk behaald voordeel doordat ze bijvoorbeeld tegen je aan rijden waaardoor jij snelheidsverlies ondervindt en zij hier absoluut geen last van lijken te hebben. In combinatie met de af en toe dodelijke stuurfout waardoor je soms hele races in éen bocht verziekt, kan Ridge Racer hierin af en toe zeer frusterend zijn. Minder voorspelbaar is het aantal wagens waartegen je rijdt, want dat staat niet meer per definitie vast. Het kan dus zomaar zijn dat je in plaats van met veertien auto’s opeens met acht of twaalf tegenstanders te maken hebt.
Grafisch ziet het er allemaal erg gelikt uit, vergelijkbaar met Ridge Racer 6 op de Xbox 360. De game beschikt niet over officiële licenties, maar dat is helemaal niet erg. De auto’s zien er stuk voor stuk erg mooi uit, glimmen dat het een lieve lust is en springen bij een hoogteverschil in het parcours, dat zoals altijd weer bestaat uit spiegelglad asfalt, weer als vanouds. Vrijwel alles is uit te bouwen, te verbeteren en te pimpen en daar zul je ook lang van kunnen genieten, want van blikschade heeft deze game nog nooit gehoord en dat staat toch een beetje knullig. Natuurlijk draait het om het racen maar een béétje schade, desnoods zonder al te veel gevolgen, had toch wel gemogen.
Over de Sixaxis controller heb ik nog een gemengd gevoel en dan bedoel ik niet de ontbrekende rumblefunctie, die wat mij betreft overigens gisteren al weer terug had mogen komen. Nee, ik bedoel de wat nutteloze, ja zelfs irritant werkende bewegingsfunctie in deze game: een ‘kijk’-functie, die overigens wel uit is te zetten. Sixaxis kan daar natuurlijk niets aan doen, maar het helpt mij niet mijn vooroordeel over deze wat mij betreft dubieuze functie van de PlayStation 3-controller kwijt te raken. Ik hoor trouwens veel goede kritieken over de controller dus het ligt misschien aan mij, maar ik had persoonlijk liever een wat zwaardere controller (lees: mét rumble) in mijn handen gehad. Misschien had het de kramp in m’n vingers, die ik bij Ridge Racer 7 erg snel kreeg, kunnen voorkomen.
Conclusie
Ridge Racer 7 verraste mij niet. Ondanks dat er wel enkele nieuwigheidjes in zitten, had ik toch het gevoel met een zoveelste deel van de serie te spelen en dat lijkt mij niet helemaal meer de bedoeling, hoe nieuw de PlayStation 3 ook is en hoe graag de meeste gamers dit spel er ook op willen spelen. Desondanks heb ik wel weer genoten van de vaak spannende races en was ook het driften in de bochten weer ouderwets spectaculair. Liefhebbers van online racen kunnen natuurlijk hun hart ophalen in de verschillende online-modi met de nieuwe team- en pair-races. Ervaring leert dat er veel gamers zijn die dergelijke games juist kopen om online te spelen. Deze gasten kunnen bij de eindscore minimaal een punt bijtellen én alvast een speech gaan voorbereiden voor het geval ze de winnaar van een race zullen worden. Ridge Racer 7 is door dit alles launch-waardig te noemen.
Ik wacht liever op de nieuwste GT.
Heb deze ook kort gespeeld, vind het draften wel leuk, maar iets te overdreven. Je kan veel te lang draftenen(als je dat zo zeg:)) door bochten heen gaan.
Ridge Racer 7 is een spel met fascinerende grafics.Voor mij een van de beste racegames voor deze console.Zie mijn beoordeling.