Grand Theft Auto: Vice City Stories

Nadat Grand Theft Auto III al buitengewoon succesvol naar de PSP was gebracht in Liberty City Stories, is het ditmaal de beurt aan Vice City. Stap in deze wereld van misdaad, drugs, wapens, zon, zee, strand en sex van de jaren ’80. Het zal je nooit meer loslaten…

Je zit in je cabrio, met het bovenste knoopje van je shirt open. Je knipoogt naar een voorbijlopend blond meisje in bikini en geeft hard gas. Met de zon in je kop en de wind in je haar rij je over de boulevard langs het strand. Verderop, op nog geen halve mijl afstand, staat een donkere man met grote zonnebril op je te wachten op een parkeerplaats. Je stapt uit je auto, trekt je strakke spijkerbroek nog ietsje strakker en loopt naar hem toe. Hij heeft een koffertje bij zich, net zoals jij trouwens. “Laat zien”, zegt hij. Je maakt het deksel open en daaronder liggen vele keurig opgestapelde biljetjes van tien en twintig dollar te wachten op hun volgende eigenaar. “Nu jij”, en je tegenpersoon laat het witte poeder in zijn koffertje zien. Handvat verwisselt van handpalm en met twee pond coke onder je stoel scheur je weg. Dan zie je achter je twee zwaailichten aangaan, en de politie scheurt op je af. Instinctief geef je gas en het witte zand, de mooie palmen, het overige verkeer en het vrouwelijk schoon flitst aan je voorbij, maar dat maakt je niet meer uit. Hoeveel voorsprong heb je? Honderd, tweehonderd meter? Je schiet een steegje in, pakt je handelswaar en springt op een motorfiets. Alsof er niks gebeurd is steek je een straat over, en nog een. Dan keer je zuidwaarts richting je bedrijfje om het spul af te leveren. En dan springt de batterij op nul…

O zo fout maar o zo leuk
Zo steekt een typisch potje Grand Theft Auto: Vice City Stories in elkaar. Vice City vond in persoonlijk de beste van alle Grand Theft Auto-delen op de PC, PlayStation 2 en Xbox en dat kwam maar door één ding; de setting. Met een strakke spijkerbroek en een losse polo rondrennen op afgeragte gympen is o zo fout, maar hier boeit dat niet, omdat het de jaren ’80 zijn. Meezingen op “Video Killed the Radio Star” is ver voor je tijd, een nutteloos tijdverdrijf en ergernisverwekker nummer één, maar dat boeit niet, omdat je Vice City onder de knoppen hebt.
Grand Theft Auto: Vice City Stories weet dat gevoel op een geweldige manier over te brengen, ook via dat pietlullige kleine schermpje van de PSP. Een misdaadfilm flitst aan je voorbij, het lijkt wel één lange vakantie.

Viccy Vance

Waar je in Vice City nog Tommy Vercetti als hoofdpersoon had, is dat in Vice City Stories een heel ander verhaal. De tijd gaat twee jaar terug en je bestuurt nu Victor ‘Vic’ Vance, de broer van Lance Vance. Inderdaad, die gangster in z’n witte smoking en met z’n Lance Vance Dance. En inderdaad, die gozer die Tommy Vercetti uiteindelijk bedriegt. Maar zover is het nog niet in Vice City Stories, want Lance heeft een koutje gevat. Hij is ziek maar kan de ziektekosten nog niet betalen, en daarom gaat z’n broer Vic het leger in om wat extra centen bij elkaar te sparen voor hem en z’n familie. Want zo’n groot hart heeft ‘ie wel. En drugs en geweld, daar moet ‘ie niks van hebben, zo zegt hij. Maar wanneer je met wat tientjes over de boeg komt is er altijd wel een huizenblok die hij uit wil roeien. En ook met wit poeder of gedroogde blaadjes heeft hij eigenlijk geen probleem. Dit wordt op een gegeven moment zo erg dat het haast hypocriet wordt. Viccy blijft volhouden dat hij er het beste met de wereld voor heeft, maar wanneer puntje bij paaltje komt waait hij met nog meer winden mee dan Wouter Bos. Het lijkt haast Jan Marijnissen wel, die eerst pleit voor een 72%-schijf en wanneer hij daar zelf onder gaat vallen lijkt het hem “niet realistisch meer”.

Humor

Maargoed, Vic zit dus in het leger, maar niet voor lang. Hij moet voor een gestoorde sergeant wat smerige klusjes opknappen, terwijl hijzelf lekker in z’n kantoortje kijkt hoe Candy Suxx wordt gepakt door een varken en een paard tegelijk. Echt waar, Vice City Stories zit vol met dit soort Rockstar-humor. Ikzelf heb meerdere malen in een deuk gelegen van deze, zij het wat laag-bij-de-grondse, onderbroekenlol. Vic wordt echter betrapt op het verstoppen van wiet onder zijn bed en het binnensmokkelen van een kinky hoertje, dus hij kan z’n streep al gauw weer inleveren. Gelukkig heeft Phil Cassidy nog mankracht nodig, en zo kom je het ene Vice City-personage na het andere tegen.

Carry Slee

Ondanks de zwakke hoofdpersoon vind ik het verhaal van Vice City Stories één van de beste uit de serie, en zeker een sprong voorwaarts vergeleken met het vorige Grand Theft Auto-spel op de PSP. Waar het in Liberty City Stories nog allemaal een beetje simpel en Carry Slee-achtig was, is Vice City Stories op sommige punten zo cliché dat het op een gegeven moment écht leuk wordt. Plotwendingen, spannende momenten en hilarische dialogen met waanzinnige personages. Rockstar heeft echt z’n best gedaan om alle dolle vreugde van Vice City in stand te houden.
Ook de magie van de stad zelf is behouden. Het denkbeeldige Miami van Vice City Stories verschilt niet erg veel met dat van Vice City van vier jaar geleden, maar er is toch genoeg nieuws te beleven. Er zijn geen grote lappen grond toegevoegd, maar wanneer je gaat vergelijken zie je wel dat er hier en daar een ander gebouw staat. Bedenk dat we met Vice City Stories maar twee jaar terug gaan binnen het verhaal, en de minieme veranderingen houden het spel wel zo realistisch. Daarnaast is de grootte van de stad ook wel het maximale wat een PSP ongeveer aankan, en ook dit is dus prima in orde.

Empire Building en bijklussen

De missies in Vice City Stories zijn een stuk gecompliceerder en beter doordacht dan die van het vorige deel. Ze zijn leuk, gevarieerd en vaak altijd even uitdagend, zeker aan het einde. Rockstar is z’n puberteit nu wel voorbij en die ongelooflijk irritante missies uit bijvoorbeeld San Andreas die geplaagd werden door de besturing zijn ook passé. Ook zijn de opdrachten aan het eind van de game weer van epische proporties, je komt immers niet zomaar aan de top.
En wanneer je alle ongeveer zeventig missies hebt voltooid is het nog steeds niet over met de pret. Zo kun je ditmaal voor het eerst je eigen bedrijf starten, genaamd Empire Building. Hiervoor ga je naar een gebouw van een vijandelijke bende toe, schiet je iedereen die er rondloopt dood en de lap grond is van jou. Vervolgens kun je ervoor kiezen of het bijvoorbeeld een stokerij, een bordeel, een drugslab of een wapenloods wordt. Voor je het weet heb je massa’s invloed, een sloot geld en de hele stad in de palm van je hand. En dan is de maat nog steeds niet vol, want nog steeds zul je taxichaffeurtje, ambulancebroeder of pliesieagent kunnen spelen. Ook moeten er weer de nodige jumps gevonden worden en zijn het 99 ballonnen die je moet verzamelen om tot die uiteindelijke honderd procent te komen.

Helikopters en jetski’s

Vice City Stories is weer voorzien van een goede hoeveelheid wapens en ook het arsenaal aan auto’s en andere voertuigen is wederom niet mis. Daarnaast is het weer mogelijk om in een helikopter te vliegen, hoewel dat wel zo z’n beperkingen met zich meebrengt. Er is namelijk vrij laag een onzichtbaar plafond aangebracht waardoor je niet echt hoog kunt gaan met je heli. Natuurlijk snap ik dat een PSP zeker niet de kracht van een current-gen console heeft, en daarom is het alleen maar een groot pluspunt dát je uberhaupt kunt vliegen.
Een geheel nieuw voertuig is de jetski. Met het grootste gemak zoef je over het water rond de stad en mocht je eraf sodemieteren, dan is dat geen probleem. Vic heeft z’n zwemlesjes namelijk netjes gevolgd en in tegenstelling tot Toni Cipriani voelt hij zich een vis in het water.

Multiplayerfun

Net zoals Liberty City Stories kent ook dit spel een uitgebreide en steengoede multiplayermode. Rockstar heeft het er zich niet gemakkelijk vanaf gemaakt met halfsaaie speelmodi en ongeinspireerde doelen, maar het is op en top plezier. In totaal zijn er tien verschillende multiplayermodes aanwezig met de gebruikelijke deathmatch-, destruction-, race- en Grand Theft Auto-opties waarbij je auto’s moet ophalen en afleveren. Multiplayeren gaat over een beperkte afstand met maximaal zes mensen en dan is het vooral leuk om met z’n vijven op iemand te jagen. Je kan dan wel instellen dat diegene in een tank zit, en wie hem om zeep helpt neemt zelf plek in de tank. En mocht daar te zwaar geschut voor nodig zijn, dan kun je ook tegen elkaars auto aanrossen, totdat die van ellende uit elkaar valt.

Minpuntjes

Toch is het niet allemaal verbeteringen ten opzichte van Liberty City Stories wat de klok staat in deze game. Zo worden de beperkingen van de PSP af en toe wel angstig erg duidelijk. Textures die niet geladen worden waardoor je door een waas van kleuren rijdt, de muziek op de radio die eerst een paar seconden moet laden of het geluid van een motor die eerst nog even opgezocht moet worden. Ook poppen er soms op het laatste moment dingen in beeld, waardoor je dat ene kleine muurtje of paaltje niet ziet zodat je met motor en al voorover klapt en een makkelijke prooi bent voor je achtervolgers.
Daarnaast mag ook het richtsysteem wel eens onder handen worden genomen, want het komt maar al te vaak voor dat je niet op die smerige Mexicaan die op je vrachtje uit is mikt, maar op een totaal onschuldig persoon die een heel andere kant op staat. Niet dat dat een probleem is want hem of haar schiet ik met hetzelfde gemak dood, maar je moet wel weer de camera goed instellen richting die gluiperige señor en dan pas kan de shootout doorgaan.
Tenslotte worden de laadtijden onderhand het grootste probleem van de game. Deze zijn namelijk niet mis en elke tien minuutjes een paar seconden laden vind ik echt geen probleem, maar wanneer je een missie keer op keer moet doen en daarbij steeds naar het beginpunt van de missie moet rijden, de missieuitleg volgt die zowel voor- als achteraf wordt vergezeld met een laadtijd en tenslotte ook nog een laadtijd bij de missie ter plekke, dan wordt dat op een zeker moment toch wel irritant. Ik wil verdomme gewoon de keuze of ik (kruisje) de missie opnieuw wil proberen of (driehoekje) niet door wil gaan.

Beeld en geluid

Toch zijn de graphics er duidelijk op vooruitgegaan. De stad in z’n geheel oogt een stuk scherper en kleurrijker dan in het vorige deel en je kunt ook een stuk verder kijken. Daarnaast is dat toffe blur-effect wanneer je erg snel gaat weer terug van weggeweest en zijn alle cutscenes van een stuk hoger niveau. De voice-acting is alweer subliem gedaan en kent enkele grote namen zoals Ving Rhames, Danny Trejo en natuurlijk weer Lazlow Jones als diskjockey bij V-Rock. En dan de soundtrack, oh de soundtrack. Die is weer hemels. Nostalgische nummers van KISS, Phil Collins, Toto, INXS, Run D.M.C., Hot Chocolate en Bobby Valentin sieren de soundtrack en de negen radiostations die het spel rijk is. Je kunt urenlang doelloos rondrijden door de stad terwijl je naar de radio luistert, losgaat op de muziek of een brede grijns op je smoel tovert bij het horen van alle absurde onderwerpen van de praatprogramma’s op Vice City Public Radio.

Conclusie

Grand Theft Auto: Vice City Stories is één groot misdaadavontuur op handzaam formaat geworden. Dit spel biedt vele tientallen uren vermaak en zal je tot de laatste missie vasthouden en je niet meer loslaten. De setting is geweldig, de graphics zijn prachtig en dan noemen we die minpuntjes die aanwezig zijn voor het gemak maar even ‘klein’. Vice City Stories is grappig, gewelddadig, stoer en misschien wel één van de redenen om alsnog tot aanschaf van een PSP over te gaan.