Vlak voor het einde van het jaar komt er nog weer een game uit met een fantasysetting, RPG-elementen en first person actie. Waarom we van deze game toch zouden moeten opkijken? Lees het in deze review!
Waarom deze game?
Dark Messiah of Might & Magic is een First Person RPG in een fantasy setting. Hadden we dat dit jaar al niet eerder gezien? Ja, natuurlijk heb ik het over The Elder Scrolls IV: Oblivion en ook Gothic 3 komt in aanmerking. Stel nu, je staat in de winkel en je wilt de game aanschaffen, terwijl je ook Oblivion of Gothic 3 zou kunnen spelen. Waarom zou je je geld dan uitgeven aan Dark Messiah?
Het verhaal misschien? Tja, nu ik de hele (sp) game heb gespeeld, kan ik zeggen dat het verhaal goed in elkaar steekt. Mooie plotwisselingen enzo en een wereld die gered moet worden. Helaas mag ik je niet meer vertellen, want dan verklap ik te veel en dat is echt jammer. Dus daar sta je dan, geld in je zak, Dark Messiah voor je en nog niet echt een stap verder. Zullen we dan de graphics maar eens onder de spreekwoordelijke loep nemen?
Vanwege graphics of geluid?
De graphics van Dark Messiah zijn goed. Behoorlijk goed zelfs. De omgevingen zijn absoluut sfeervol, met bijvoorbeeld donkere onheilspellende catacomben waar je het gewoon koud krijgt van het virtuele water. Buiten is het ook genieten, met diepe afgronden waar je hoogtevrees van krijgt en een zon die dankzij HDR een echt verblindende werking heeft – soms is dat ook wel weer irritant, maar realistisch is het in ieder geval zeker – en gebouwen die een prima fantasysetting neerzetten. De aanwezige figuren en objecten zijn mooi vormgegeven en goed gedetailleerd, al gaan de tegenstanders toch vrij snel vervelen, omdat ze per groepering er allemaal hetzelfde uitzien; daar had wat meer variatie in gemogen. Tevens vind ik de graphics wat korrelig, daar waar in bijvoorbeeld Oblivion alles door het bloom-effect wat mij betreft net wat mooier was, al blijft dat natuurlijk een kwestie van smaak. Al met al zijn de graphics zeker niet teleurstellend, maar een directe reden om de game aan te schaffen is het ook niet.
Geluid dan? Van het geluid moet ik zeggen: de voice overs zijn uitstekend. Hier is zorg aan besteed en dat hoor je ook. Nu mag je dat van een game met dit budget en deze bekendheid wel een beetje verwachten, maar dan nog is het prettig om hier ook niet teleurgesteld te worden. Dat doet de muziek eigenlijk wel: deze voegt slechts in kleine mate wat aan de game toe. Vooral als de gebeurtenissen spannend worden, door bijvoorbeeld een groep aanvallende tegenstanders, worden de pauken tevoorschijn gehaald en krijg je een stevige rush-muziek, die mij helaas op een gegeven moment meer irriteerde dan dat het goed deed. Vandaar dat ik het volume daarvan lager zette.
De gameplay?
Het verhaal is dus goed (al moet je dat wel voor jezelf bepalen), de graphics ook en het geluid is gemiddeld genomen ook goed. Nog niet echt overtuigend, of wel? Laten we de gameplay dan maar snel onder de loep nemen. Dark Messiah is een First Person actiegame met RPG-elementen. Hoorde ik daar RPG? Dat betekent toch automatisch heel erg open met side quests en zo? Nee, ik zei ‘RPG-elementen’, want je kunt Dark Messiah veel beter als een (soort) FPS zien met zwaarden en bogen. Je werkt namelijk in volgorde primaire doelen in opeenvolgende levels af, met hier en daar een optioneel doel. Geheime ruimtes met verborgen wapens en andere handige items maken het FPS-gevoel compleet. Geheel lineaire gameplay dus, maar is dat echt erg? Ik vind persoonlijk van niet, want daardoor blijft het verhaal goed te volgen en teveel openheid leidt soms ook weer teveel af. Zo ben ik op het moment van schrijven met Oblivion nog steeds niet klaar…een eventueel nadeel is wel de speeltijd: Dark Messiah is in 12 à 16 wel uit te spelen en dan ben je ook echt klaar. Maar dit is nog altijd meer dan de gemiddelde FPS op het moment.
Is het dan het skillsysteem?
Tot nu toe dus nog steeds geen echte superfeature die direct schreeuwt: “kopen, kopen, kopen!”. Maar nu komt er toch eentje die daar verandering in kan brengen: het skill-systeem. Dit systeem is één van de RPG-features die ik al noemde. Het doet wat de naam doet vermoeden: het geeft je toegang tot verschillende vaardigheden. En er zit nog een diepere gedachte achter: je kunt je figuur tijdens het spel vormgeven, wat neerkomt op ‘speel zoals je het zelf wilt’. Ben je gewoon ‘rechttoe-rechtaan maak-maar-dood-en-stel-geen-vragen’? Geef dan ieder punt wat je krijgt uit aan kracht en vechtkunsten en je krijgt een zwaardvechter die geen tegenstander op zijn pad in één deel achterlaat. Vind je dat bij een fantasysetting zoveel mogelijk magie hoort? Spendeer alles aan spreuken en je eindigt de game als supermagiër. Of ben je meer van het sneaky type dat graag vanuit de schaduwen aanvalt, het liefst geholpen door pijl en boog? Ook dat is mogelijk, door punten te geven aan stealth en boogschutterskunsten.
Maar hoe verdien je nou punten in een lineaire vechtgame? Simpel, door de missiedoelen te halen. Natuurlijk zou de game ook punten kunnen toekennen voor elke verslagen vijand, maar daar heb je weinig aan als je als sneaky figuur liever langs hun heen sluipt. Daarom heeft de ontwikkelaar gekozen voor een systeem dat vaste punten toekent, waardoor ‘speel zoals je wilt’ een veel grotere kans krijgt. Toch komt dit ‘speel-zoals-je-wilt’-systeem niet helemaal tot z’n recht. Dat komt allereerst omdat punten redelijk schaars zijn en je daarom niet gelijk voor volle stealth of magie kunt gaan en je in de tussentijd dus voornamelijk gewoon zult moeten vechten. Tevens zijn een aantal stukken in de game gewoonweg gemaakt om te vechten en niet om op een andere manier gedaan te worden. Zo is er op een gegeven moment een soort boss-fight, waar je in een verlichte ruimte omringd wordt door Orcs, die een arena vormen waar je tegen een andere Orc moet vechten, en die je direct laten weten dat wanneer je magie gebruikt, de andere Orcs je ook zullen aanvallen. Dag stealth, dag magie, hallo normaal vechten… Dit gebeurt in mindere mate in een flink gedeelte van de game, doordat er bijvoorbeeld in gangen naast enkele tegenstanders veel lichtbronnen aanwezig zijn, die zeker sfeervol zijn, maar ook de mogelijkheid om te sluipen flink beperken. Verder zien tegenstanders je in het donker toch vrij goed, totdat je je stealthskill op z’n hoogst hebt (sommige skills hebben meerdere levels).
Nee, het is het vechten!
Met andere woorden: sluipen en magie zijn leuk, maar de game dwingt je in een bepaalde mate toch om directer te vechten. En dat is helemaal niet erg want juist dit vechtsysteem is wat mij betreft echt de reden om deze game dan toch te kopen. Waarom? Omdat het vechten met je handen, al dan niet met een zwaard of anders slagwapen erin, simpel te besturen is, je tegenstanders een goed en eerlijk gevecht leveren – niet te moeilijk, niet te makkelijk – en omdat de simpele toevoeging van een trap geven is toegevoegd aan het arsenaal. Heerlijk gewoon, als tegenstanders achter je aankomen op een trap of zelfs een ladder en je, als ze eenmaal dichtbij zijn gekomen, ineens een stuk voorzichtiger benaderen. Met een druk op de rechter muistoets blokker je hun slag en met een druk op de linker sla je zelf toe. Houd je de linker muistoets ingedrukt, dan doe je een krachtiger aanval, die je door middel van bewegen een beetje kunt sturen. Na een aantal goede aanvallen krijg je ook nog eens een adrenalinerush en kun je de eerstvolgende slag nog vernietigender maken en dan moet je zelfs soms een strategische keuze maken: val je je huidige en dus al verzwakte tegenstander aan, of kies je een nieuw slachtoffer voor je in-één-klap dodelijke aanval?
En dan kun je ondertussen ook nog trappen. Het klinkt als een simpele toevoeging en dat is het ook, maar het voegt toch ineens veel diepgang toe aan het vechten. Klap met je zwaard, klap met je zwaard, je tegenstander deinst achteruit en dus geef je hem een trap na, waardoor hij valt en extra kwetsbaar is. Het is net als Halo’s handgranaat: een aantal normale aanvallen en tussendoor eventjes een granaatje, om echt de overhand te krijgen.
En niet alleen jij bent gevaarlijk, ook je omgeving kun je goed tegen je tegenstanders gebruiken. Staat een tegenstander met z’n rug naar je toe een afgrond in te kijken? Ren op hem af, geef hem die welverdiende schop en laat hem de bodem van de afgrond zien! Staat een andere tegenstander met z’n rug naar enkele ijzeren pinnen in de muur tegen jou te vechten? Met een welgemikte trap blijft ‘ie er in hangen! Nu zijn die ijzeren pinnen realistisch gezien iets té aanwezig in de omgeving en is dat een teken dat de game toch graag heeft dat je vecht, maar het geeft toch iedere keer weer voldoening als je met een goede aanval een gevecht abrupt in jou voordeel kan beëindigen! En dan heb ik het nog niet eens gehad over zware voorwerpen die door een welgemikte slag op tegenstanders afrazen en zo een bloederig spoor achterlaten. Ook hier weer: heerlijk!
Multiplayer onderbroken
En er is nog een feature die Dark Messiah gelijk anders maakt dan die andere RPG’s dit jaar: een multiplayergedeelte! Deze werd apart van het single playergedeelte ontwikkeld door een andere ontwikkelaar en…ontbrak helaas in de door ons ontvangen reviewversie. Graag zou ik jullie willen vertellen hoe goed de game in multiplayer is, maar dat gaat nu niet. En dat terwijl de features toch erg aantrekkelijk klinken: een spelsoort die omschreven kan worden als Battlefield in een fantasysetting en eentje die je de tegenpartij over meerdere maps laat bestrijden, voordat je de overwinning kunt claimen. Maar wat mij betreft is de single player van Dark Messiah al genoeg reden om de game te spelen en is een multiplayergedeelte gewoon nog eens een mooie laag extra slagroom op een prima taart!
Conclusie
Het verhaal, de graphics, het geluid en de lineaire gameplay: niet bijzonder, wel goed en op zich al een aardige reden om de game te halen. Het ‘speel zoals je wilt’ systeem voegt hier een goede extra reden aan toe, maar het is het vechtsysteem dat echt de show steelt en deze game wat mij betreft tot één van de beste games van het jaar maakt. Dus als je nu nog steeds voor dat rek staat en je keuze nog niet hebt gemaakt: grijp dat doosje en reken af!
